ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ ΚΑΙ ΛΕΞΟΤΑΝΙΛ !!!!!!!

Κάποτε, στο ξεκίνημα της δημοσιογραφικής καριέρας μου, ντρεπόμουν να πω ότι είμαι δημοσιογράφος γιατί είχα την τύχη να έχω δάσκαλο έναν μεγάλο της Δημοσιογραφίας, τον ΚΩΣΤΑ ΝΙΤΣΟ, που με τη δική του διεύθυνση τα ΝΕΑ έφτασαν σε κυκλοφοριακά ύψη - ακόμα και 300.000 φύλλα ημερησίως. Σήμερα, πλέον, πάλι ντρέπομαι να λέω ότι υπήρξα δημοσιογράφος ή ότι ακόμα είμαι δημοσιογράφος, διότι ο χώρος "κατοικείται" ως επί το πλείστον από αγράμματους, ανιστόρητους και κατευθυνόμενους δημοσιογράφους που εργάζονται στο πλαίσιο των αρχών της επιχείρησης από την οποία πληρώνονται.

Πήρα αφορμή από τις καθημερινές ραδιοτηλεοπτικές εκπομπές, όπου για να τις ακούσει κανείς πρέπει να έχει πάρει προηγουμένως λεξοτανίλ!!!!! Αλλά είναι και κάποιοι που δημοσιογραφούν σε περιοδικά και εφημερίδες και δυστυχώς καθοδηγούνται και με τη σειρά τους επιχειρούν να ποδηγετήσουν την κοινή γνώμη.

Για να ελέγχουν καλύτερα οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ την κατάσταση, δεν χρησιμοποιούν πολλούς δημοσιογράφους. Έχουν μια συγκεκριμένη ομάδα που ασφαλώς ελέγχεται και αυτή την ομάδα την αξιοποιεί σε όλα τα μέσα που διαθέτει και βλέπουμε το φαινόμενο κάποιοι δημοσιογράφοι να έχουν εκπομπές και στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση και στα έντυπα της επιχείρησης με την οποία έχουν συμβόλαιο. Αυτό τι επιπλέον σημαίνει;;  Απλώς ματαιοπονούν οι εκατοντάδες άνεργοι δημοσιογράφοι στην προσπάθειά τους να βρουν μια θέση, αφού οι ίδιοι άνθρωποι καλύπτουν πολλές!!!!

Εάν αρχίσω να κρίνω και τη δημοσιογραφική λειτουργία πολλών, θα διαπιστώσουμε ότι κάθε άλλο παρά ασκούν δημοσιογραφική δουλειά. Συζητήσεις χωρίς θέμα, χωρίς αρχή, μέση και τέλος, χωρίς κάποιο συμπέρασμα, με πολυλογίες χωρίς νόημα, με τους προσκεκλημένους να μην μπορούν να αρθρώσουν κουβέντα, γιατί μιλάνε ακαταπαύστως οι δημοσιογράφοι/οικοδεσπότες, γιατί κάνουν τους δοκησίσοφους, γιατί υψώνουν το δάχτυλο στους καλεσμένους έτοιμοι να τους επιτιμήσουν ανά πάσα στιγμή εάν τυχόν και πουν κάτι πέρα από αυτό που οι ίδιοι περιμένουν ν’ ακούσουν.

Αλλά είναι και οι δημοσιογράφοι που απλώς μεταδίδουν τα non paper του κυβερνητικού εκπροσώπου και της επικοινωνιακής ομάδας που στηρίζει την κυβερνητική δράση ή απραξία. Άπειρες φορές έχουμε παρατηρήσει τα ομοιόμορφα ρεπορτάζ, με το ίδιο περιεχόμενο, ακόμα και στις εκφράσεις, τα παραπολιτικά που μεταδίδονται ως «ειδήσεις» και δημιουργούν ατμόσφαιρα πολιτικής κινητικότητας, ενώ στην πραγματικότητα άλλα συμβαίνουν. Σαφώς και υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις, που όμως χάνονται μέσα στους αλαλαγμούς και τις φωνές κάποιων που νομίζουν ότι έχουν την επιφοίτηση του αγίου πνεύματος.  

Είναι φανερό ότι δεν αναφέρομαι πλέον σε όλες εκείνες τις ΑΝΟΗΤΕΣ εκπομπές, με τον συρφετό των τηλεπαρουσιαστών ή ραδιοφωνικών παραγωγών που μπουρδουλογούν ανενδοίαστα, αγραμματολογούν, σαχλαμαρίζουν, που κανονικά βρομίζουν τον  «αέρα» κι έχουν δημιουργήσει ένα νέο είδος ανθρώπων που διαχειρίζονται τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα και, σε κάθε περίπτωση, δεν θα τους χαρακτήριζα δημοσιογράφους.  Η δημοσιογραφία που εγώ ήξερα σχεδόν έχει πάει περίπατο.

Βεβαίως τα τελευταία χρόνια με την εξέλιξη και τη διάδοση του διαδικτύου πήρε ώθηση και η λεγόμενη δημοσιογραφία των πολιτών [citizen journalism] και η ανεξάρτητη δημοσιογραφία με τη δημιουργία portal, site κ.λπ. Αλλά, έχουμε διαπιστώσει ότι οι εκδότες και οι καναλάρχες αυτού του είδους τη δημοσιογραφία την βλέπουν σαν εισβολή των πολιτών στην κοινωνία της πληροφορίας και επιχειρούν να απαξιώσουν κάθε προσπάθεια στο χώρο αυτό που δεν ελέγχεται. Δεν θα παραλείψω ωστόσο να παρατηρήσω ότι ιδιαιτέρως η δημοσιογραφία των πολιτών ενέχει κινδύνους κι αυτοί έχουν σχέση με αναρτήσεις πληροφοριών ή ειδήσεων που δεν διασταυρώνονται και τις περισσότερες φορές κινούνται στο χώρο του συναισθηματισμού, ή αναπαράγονται ανεξέλεγκτα. Έτσι παρατηρείται το φαινόμενο εκατοντάδες πολίτες να γράφουν ειδήσεις, σχόλια, αναλύσεις, να αναρτούν τις φωτογραφίες που έχουν τραβήξει και να γίνεται ένα πανδαιμόνιο παραγωγής «προϊόντων» της επικοινωνιακής δραστηριότητας όλων εκείνων που πιστεύουν ότι έτσι συμμετέχουν στην κοινωνία και την πολιτική δράση.