ΘΕΟΜΠΑΙΧΤΗΣ

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΩΣΤΗΣ ΛΙΘΙΝΟΣ

Η παροδική έξοδος από τη μεγάλη πόλη αποδεικνύεται πάντα αφετηρία έντονου προβληματισμού. Όλο και κάτι αποκομίζεις από τον απλό κόσμο της υπαίθρου που συναναστρέφεσαι. Στο καφενείο μιας κωμόπολης διαδραματίζεται η σκηνή. Ένα λαμπρό απόγευμα. Με τον ανοιξιάτικο ήλιο να μην λέει και να δύσει. Κάτω απλωνόταν ο καταπράσινος κάμπος, στον οποίο δούλευαν ασταμάτητα πολλοί. Ο συνομιλητής μου ήταν ένα σεβάσμιο πρόσωπο. Τα ροζιασμένα δάχτυλα των χεριών του αποκάλυπταν τη συνεχή πάλη του για δεκαετίες με τη φύση. Καφές και συζήτηση για διάφορα θέματα. Από την ιστορία της περιοχής ώς τον τόπο καταγωγής του καθενός. Η διάθεση πολύ καλή.

Η κουβέντα, ύστερα από ώρα, ήλθε στις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις. Ο ηλικιωμένος αγρότης, τότε, μελαγχόλησε. Με τρεμάμενες λέξεις άρχισε να μου περιγράφει τους φόβους του για το μέλλον. Είχε ζήσει αρκετά δύσκολες στιγμές στο παρελθόν και δεν ήθελε να τις ξαναπεράσει. Ανησυχούσε για τα παιδιά του. Κυρίως όμως για τα εγγόνια του, που ήταν άμαθα.

Για να αμβλύνω το φορτισμένο κλίμα επιχείρησα να στρέψω τη συζήτηση αλλού. Μάταια όμως. Τότε σκέφτηκα κάτι διαφορετικό.

Γνωρίζοντας ότι ήταν βαθιά θρησκευόμενος, προσποιήθηκα ότι με ενδιέφερε η γνώμη του και ξεκίνησα να του λέω μια ιστορία.

Ήταν κάποιος πολιτικός, νέος στην ηλικία, που ανέπτυσσε έντονη δραστηριότητα. Οι φιλοδοξίες του έδειχναν άμετρες. Σε κατά καιρούς συνεντεύξεις του, όταν τον ρωτούσαν σχετικά, δήλωνε πως ήταν άθεος. Εμφανιζόταν επίσης θερμός υπέρμαχος του διαχωρισμού Κράτους και Εκκλησίας. Οι ιδέες του δεν τον εμπόδιζαν να συναντάται τακτικά με τον Επικεφαλής της Εκκλησίας και να συζητούν για τις εξελίξεις της χώρας. Οι μετέπειτα κινήσεις του, αποκάλυπταν μεθοδικά σχεδιασμένη τακτική, με στόχο την αλίευση της ψήφου των πιστών. Έτσι, στη γιορτή των Θεοφανείων, εμφανίστηκε σεμνός δίπλα από τους εκκλησιαστικούς ηγέτες. Μόλις ακούστηκε το τροπάριο της ημέρας, άφησε αθώα να ξεφύγει από τα χέρια του ένα περιστέρι που κρατούσε, επευφημούμενους από τους παριστάμενους. Τρεις μήνες αργότερα, όταν πλέον είχε επιτευχθεί ο στόχος του και κατέλαβε τη θέση που διακαώς επιθυμούσε, εμφανίστηκε μαζί με τη συμβία του σε μικρή εκκλησία της Πλάκας. Ήταν βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής. Το ζευγάρι, κρατούσε στα χέρια του λαμπάδες και παρακολουθούσε με κατάνυξη την Ακολουθία. Συμμετείχε, επίσης, στην περιφορά του Επιταφίου στους δρόμους της γραφικής συνοικίας. Όλοι οι παριστάμενοι συγκινήθηκαν τόσο από την παρουσία όσο και από την άψογη, όπως ισχυρίστηκαν στα τηλεοπτικά μέσα που κατέφθασαν για να απαθανατίσουν τις σκηνές, συμπεριφορά του.

Ολοκληρώνοντας, ρώτησα τον ηλικιωμένο αγρότη, που παρακολουθούσε ώς τότε συνοφρυωμένος την αφήγησή μου, πώς θα χαρακτήριζε το συγκεκριμένο πρόσωπο.

Εκείνος, χωρίς δεύτερη σκέψη, απάντησε: Θεομπαίχτη!

Η απάντηση με ξάφνιασε. Ομολογουμένως, τη συγκεκριμένη λέξη, δεν την είχα σκεφτεί. Χαρακτήριζε επακριβώς το πρόσωπο που είχα στο μυαλό μου.

Ο συνομιλητής μου, αντιλαμβανόμενος την ικανοποίηση που ένιωσα από την γνωμάτευσή του, χάιδεψε με αυταρέσκεια το μουστάκι του. Κατάλαβε, κι εκείνος, για ποιον γινόταν λόγος.

Ύστερα, έστρεψε ατάραχος την κουβέντα στις γεωργικές εργασίες των επόμενων εβδομάδων: κλάδεμα, σκάψιμο, θειάφισμα... Παρά τα χρόνια του δεν έλεγε να σταματήσει τον καθημερινό αγώνα του με τη γη.

Η παραγωγή κρασιού, δικαιολογήθηκε με ύφος μικρού παιδιού, προβλεπόταν μεγάλη, ύστερα από τον δριμύ χειμώνα. Χρειαζόταν να συνδράμει, όσο το επέτρεπαν ακόμη οι δυνάμεις του, τα παιδιά και τα εγγόνια του. Περίμεναν, όπως κάθε χρόνο, τη βοήθειά του.

Το ήθος των απλών ανθρώπων της υπαίθρου σε όλο του το μεγαλείο...