Είναι κάποιες στιγμές που η
φαντασία λειτουργεί ερήμην μου. Δεν ρωτάει. Αρκεί μια παλιά φωτογραφία, το
διάβασμα ενός βιβλίου, οι στίχοι ενός αγαπημένου ποιητή που έρχονται αυθορμήτως
στο νου, ένα παλιό γράμμα, μια κάρτα, οι κουβέντες που αντάλλαξα με ένα
αγαπημένο πρόσωπο…
Έτσι αρχίζει η περιδιάβαση σε άλλες
εποχές, που γλύκαναν την καρδιά μου και τώρα κοιμούνται στις σελίδες και της δικής
μου προσωπικής ιστορίας. Κλείνω τα μάτια και βλέπω… Και τι δεν βλέπω;;; Η μνήμη
είναι μια ατελείωτη γραμμή κι εγώ πάνω της κινούμαι δαιμονισμένα. Αγαπημένα
πρόσωπα, χαμόγελα, γειτονιές που έζησα, δρόμοι που περπάτησα, η έρημη Πατησίων
που έτρεχα σαν τρελός με την Φλορέτα, οι δάσκαλοί μου, κορίτσια που ερωτεύτηκα, οι εκδρομές με τους φίλους…
Είναι η μνήμη πλέον που
ξεδιπλώνει τα κιτάπια της και με τσιγκλάει ν’ αρπαχτώ από κάπου για να ξεφύγω
από τη σημερινή αξεδιάλυτη και ακατανόητη πραγματικότητα. Μπορώ να δεχτώ ότι
υπάρχει μια φυσική κατάσταση όπου δρουν δυνάμεις ανεξέλεγκτες και υπάρχει και η
ηθική περιοχή που είναι καθαρά ανθρώπινη επινόηση, αλλά βρίσκεται σε
αναντιστοιχία με τον περιβάλλοντα κόσμο.
Κάπως έτσι σκέφτομαι ότι
οδηγούμαστε στην περιοχή της απόλυτης μοναξιάς κι αυτό το αίσθημα κατατρώγει τα
σπλάχνα μας και υποφέρουμε. Και δεν
είναι μονάχα ότι νιώθουμε ξένοι απέναντι σ’ ένα μυστήριο σύμπαν αλλά και
παρείσακτοι απέναντι σε μια κοινωνία που δεν μπορούμε να καταλάβουμε.
Η προσμονή κάθε χρόνο της Ανάστασης σηματοδοτεί και την ακαταπόνητη αισιοδοξία μας. Και όπως κάθε χρόνο θα σφαλίσουμε την αποθήκη με τις
κακές σκέψεις για να ξαμοληθούμε στους κήπους μιας νέας άνοιξης και θα έχουμε
κατά νου ν’ αντιμετωπίσουμε την κακία, να διορθώσουμε τους κακούς και θα
προσπαθήσουμε να σκύψουμε στο πρόβλημά μας
για να δούμε πώς θ’ αντιμετωπίσουμε τη συστατική μας φτήνια.
Έχω νιώσει πλέον μέχρι τα κατάβαθα της ψυχής μου ότι τούτη η κοινωνία επιβραβεύει τους ευτελείς, που τους βλέπουμε να απλώνονται παντού, σε όλα τα επίπεδα, σε όλες τις παρατάξεις, να κερδίζουν τίτλους, αξιώματα, τιμές, να ψευτίζουν κάθε ιδεολογία, να ρεζιλεύουν τους θεσμούς, να κάνουν σαθρή και την πιο ιερή στη θεωρητική της βάση υπόθεση. Δεν χρειάζεται να μιλώ πλέον με ονόματα. Είναι γνωστά και μας κυβερνούν. Τα πάντα σήμερα έχουν γίνει λεία της ευτέλειας και την ευτέλεια κανείς και τίποτε δεν είναι σε θέση να την εμποδίσει.
Δυστυχώς για μας τα πράγματα
είναι πολύ δύσκολα και φαίνεται ότι δεν μπορούμε ν’ αντιδράσουμε. Το μόνο που
ακούμε είναι λόγια, ενθουσιαστικές επαγγελίες, προγράμματα, ταξίματα, αρχές… Κι
αυτοί που τα εκπέμπουν προφανώς νιώθουν την ηδονή της αυταπάτης κι αυτή την
αυταπάτη την διαχέουν στα πλήθη κι έτσι δικαιολογούνται οι διαβουκολήσεις της Ιστορίας.
No comments:
Post a Comment