ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΡΙΕΜΕΝΟ ΠΛΗΘΟΣ!!!!!

Η ταινία Μακριά από το Αγριεμένο Πλήθος ([Far From the Madding Crowd] είναι δράμα παραγωγής 1967 βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Τόμας Χάρντι, σε σκηνοθεσία Τζον Σλέσιντζερ. Πρωταγωνίστρια της ταινίας ήταν η Τζούλι Κρίστι στο ρόλο μιας νεαρής και πανέμορφης Αγγλίδας, η οποία κατά την βικτωριανή περίοδο, προκαλεί τον πόθο σε τρεις άνδρες που τη διεκδικούν. Πλάι στην Κρίστι εμφανίζονταν  οι Τέρενς Σταμπ, Πίτερ Φιντς και Άλαν Μπέιτς. Ο σκηνοθέτης με την ταινία του  καυτηρίαζε τους ξέφρενους ρυθμούς και τα ήθη της αγγλικής κοινωνίας της δεκαετίας του '60, μεταφέροντας το θεατή στη βικτωριανή Αγγλία. Ήταν μια ταινία που άφησε εποχή, καθώς λέμε, και βέβαια αποτυπώθηκε στη μνήμη και για τους εξαιρετικούς ηθοποιούς, αλλά και για το ιδεολόγημά της.

Σήμερα, δεν νομίζω να γυρίζονται πια μεγάλες ταινίες και φυσικά δύσκολα θ’ αναζητήσουμε ένα βιβλίο στα καθ’ ημάς που ν’ ανταποκρίνεται σε κάποια  βαθύτερα αιτήματα. Η εποχή μας είναι περίεργη, δύσκολο ν’ αποκρυπτογραφηθεί και οι συγγραφείς περιορίζονται σε ανόητες ιστοριούλες. Όση προσπάθεια και να γίνεται επικοινωνιακά από το εκδοτικό κύκλωμα να αναδειχθούν "μεγάλα" βιβλία ή από το κινηματογραφικό κύκλωμα για μεγάλες ταινίες, δυστυχώς είναι μεγάλη η απογοήτευση από τα ανούσια έργα που προβάλλονται στις αίθουσες και κυκλοφορούν στις προθήκες των βιβλιοπωλείων.

Η εποχή μας πάσχει και πάσχει σε όλα τα επίπεδα. Έχω γράψει πολλές φορές για τον ιδεολογικό αναχωρητισμό που εξωθείται από την συναίσθηση του αδύνατου της οργάνωσης των επιμέρους ιδεολογικών καταφάσεων και διότι οι καταφάσεις αυτές έχουν ως επί το πλείστον διαφορετικές αφετηρίες. και διότι τα σημεία συνάντησης διαρκώς μετατοπίζονται.

Τι επιζητούμε στις μέρες μας -  τη συλλογική ευημερία ή την ατομική ευημερία;;; Δεν είναι απλό το ερώτημα όσο κι αν εκ πρώτης όψεως δείχνει. Όσοι κι αν ερωτηθούν προφανώς θ' απαντήσουν ότι ενδιαφερόμαστε για την συλλογική ευημερία. Πιστεύω ότι αυτή η απάντηση έχει στοιχεία υποκρισίας. Βέβαια η συλλογική ευημερία αποτυπώνει την ηθική ποιότητα της ιδεολογικής επιδίωξης, ανώ η ατομική ευημερία ένα μόριο της συλλογικής ευημερίας. Όμως αν ψάξετε στα κατάβαθα της ψυχής των κουρασμένων σημερινών ανθρώπων, θα παρατηρήσετε ότι αποκλειστικός σκοπός τους είναι η ατομική ευημερία. 

Κάποτε πολλοί πιστεύαμε στην ηθική ακεραιότητα της λεγόμενης "αριστεράς" και τώρα που ασκεί την κυβερνητική εξουσία διαπιστώνουμε ότι αυτό συνέβαινε μονάχα στα λόγια. Διότι ήδη οι απολαύσεις της εξουσίας ταυτίζονται με το ψέμα, την υποκρισία, και με την παλαιοκομματική νοοτροπία που είναι ενδημικό φαινόμενο βαθιά ριζωμένο στην ψυχοσύνθεση των ανθρώπων της κοινωνίας μας. Οι αλλεπάλληλες ήττες του παρελθόντος δημιούργησαν σ' αυτούς τους ανθρώπους που φαντασιώνονται ότι είναι αριστεροί, ποικίλες νευρώσεις και νοσηρότητες.

Και για να κλείσω το σημείωμα τούτο που έκανε ένα μεγάλο κύκλο, με αφορμή έναν τίτλο λογοτεχνικού και κινηματογραφικού έργου, επειδή ο αγώνας είναι άνισος, θεωρώ ότι χρειάζεται θάρρος και αντοχή για να πορεύεται κανείς μόνος όχι φυσικά για να μην υποκύπτει αλλά για να προσαρμόζεται κάθε φορά στις αξιώσεις της ομαδικότητας χωρίς να προδίδει την περήφανη μοναξιά της ψυχής του.