Α. Τάσσος, Για τα 150 χρόνια της επανάστασης του 1821, Ξυλογραφία
Όσο σκέφτομαι μερικούς φίλους που πολιτεύονται με φανατισμό και αλαλαγμούς, τόσο νιώθω την ανάγκη να σιωπήσω. Όμως είμαι υπέρ της επικοινωνίας κι αυτό το έχω τονίσει άπειρες φορές. Ξέρω ότι και η σιωπή κάποιες φορές είναι τρόπος άμυνας. Αλλά αν σκεφτεί κανείς ότι η δική του σιωπή ωφελεί τους άλλους, αυτούς δηλαδή που τις περισσότερες φορές γίνονται η κόλαση και σπάνια η λύτρωσή του, τότε μάλλον δεν πρέπει να σιωπά. Και ιδιαίτερα σε μια εποχή σαν τη δική μας, την τωρινή, που είναι μια εποχή κυνική και άκρως ωφελιμιστική, και δεν συγκινείται ούτε με τους ήρωες ούτε με τους μάρτυρες.
Και πότε συμβαίνει αυτό; Όταν οι ηρωισμοί και οι θυσίες μένουν χωρίς αντίκρισμα στην πρακτική δράση. Τα υπόλοιπα σκεφτείτε τα μόνοι σας... Εκτός κι αν σαββατιάτικα θέλετε να ξεδώσετε και να μην κουράζετε το μυαλό σας... Κι αν το μυαλό σας πάει στην πολιτική και σωστά, έχω να πω ότι η πολιτική και η ηθική της πολιτικής ζωής ΚΑΙ στην δική μας κοινωνία είναι η γνησιότερη έκφραση των ηθών και της γενικής αγωγής του πληθυσμού.
Όλα αυτά προφανώς τα καταλαβαίνουν οι περισσότεροι και ξέρουμε ότι και οι πολιτικοί μιλάνε για εξυγίανση της πολιτικής ζωής, για ανανέωση του πολιτικού κόσμου και κάθαρση της πολιτικής ως δημόσιας λειτουργίας. Αλλά, φευ, όλα αυτά είναι φρέσκος αέρας!!!! Πιστεύει κανείς ότι οι πολιτικοί είναι αποφασισμένοι να αυτοχειριαστούν, όταν μάλιστα ξέρουν ότι η δική τους αυτοχειρία θα καταγραφεί ως πολιτικό αξιοπερίεργο στα χρονικά του τόπου;;;; Οι πολιτικοί δεν υπήρξαν ποτέ μα ποτέ ηθοπλάστες κι όποιοι σήμερα ευαγγελίζονται κάτι τέτοιο είναι απλώς ΨΕΥΤΕΣ και ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ. Και ο πιο αφελής έχει καταλάβει ότι οι πολιτικοί υπογράφουν συναλλαγματικές υποσχέσεων χωρίς αντίκρισμα.
No comments:
Post a Comment