Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥΤΟΣ ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥΣ!!!!!

Αυτός ο περίεργος καιρός μ’ έχει εκνευρίσει. Κουφόβραση, υγρασία, πονοκέφαλος, τόσες έγνοιες και υποχρεώσεις κι ο ουρανός γκρίζος, σαν αρρωστημένος. Χωρίς σκηνοθεσία, έτσι αταίριαστη με την ψυχική μου διάθεση η μέρα, μοιάζει απορροφημένη από τον εαυτό της, αδιάφορη απέναντι στον άνθρωπο και ίσως εχθρική. Κάπως έτσι τη νιώθω κι εγώ: μακριά από μένα, καταχνιασμένη, χαμένη στους δικούς της διαλογισμούς. Εγώ εξάντλησα τα πάντα: ιδέες, ονειροπόληση και ψευδαισθήσεις. Τίποτε πλέον δεν ανήκει σ’ εμένα. Κι ο κόσμος τούτος δεν ανήκει στους δίκαιους αλλά σ’ εκείνους που υπόσχονται θαύματα και ξέρουν ν’ ανανεώνουν το βεστιάριό τους. 

Είναι στιγμές που νιώθω ότι ζούμε σ’ ένα κόσμο κλειστό κι αν θελήσεις να του δώσεις νόημα σου το αρνιέται. Κι αν σκεφτείς να του αρνηθείς κι εσύ να του δώσεις νόημα, σε καταδικάζει σε ισόβια δεσμά. Πώς να χαρακτηρίσω τον γείτονα που πέταξε τις σακούλες με τα σκουπίδια έξω από τον κάδο και ήρθαν οι γάτες, τις ξέσκισαν και σκόρπισαν το περιεχόμενο τριγύρω και τώρα γέμισε αποφορά ο τόπος;; 

Πώς να χαρακτηρίσω όλους αυτούς τους ενασχολούμενους με τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα που καθημερινά ανοητολογούν, σκοτώνουν την ελληνική γλώσσα, και ζουν σ’ ένα παράλληλο σύμπαν; Αυτό που κατάλαβα και προφανώς όλοι το έχετε αντιληφθεί είναι ότι είμαστε στην εποχή των ανταλλακτικών, είμαστε αναλώσιμοι. Ποιος ενδιαφέρεται για τις δικές μου σκέψεις;; «Τι μάρκα τσάντα κράταγε η Αλαμουντίν», ρωτάει ο δήθεν πολύπειρος δημοσιογράφος τη συναδέλφισσά του στην πρωινή εκπομπή κι αρχίζουν όλοι μαζί τα χαχανητά. 

Τελικά, όλοι έχουν ψύχωση με την ανοησία. Αλλά, από την άλλη, σκέφτομαι ότι μάλλον λίγη έως ελάχιστη απήχηση έχει ο καθαρός στοχασμός. Εκείνο που μετράει ολοκληρωτικά είναι το συναίσθημα που εξυπακούει την επικοινωνία. Όμως εγώ συνεχίζω στο δρόμο που χάραξα και δεν ανέχομαι τη ρουτίνα, την υποκρισία ή την αναισθησία της αγοράς και φυσικά δεν μπορώ να είμαι φερέφωνο του οποιουδήποτε. Δεν μεταφέρω δοσμένες εντολές. Είναι φυσικό να υπάρχουν άνθρωποι σε διαφωνία ριζική με τον κόσμο που ζουν και σήμερα μάλιστα που ο κόσμος βρίσκεται σε αποσύνθεση. Και δεν συμμερίζομαι εκείνους των οποίων η αισιοδοξία είναι αβασάνιστη, εμπιστοσύνη απλοϊκή σε ψευδαισθήσεις ή τυφλή εγκατάλειψη στο ρεύμα της ζωής.