ΥΠΑΡΧΩ ΚΙ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΜΙΛΑΩ!!!!

…και δεν υπάρχω μονάχα όταν φλυαρώ. Και ίσως η σιωπή μου να φανερώνει την παρουσία μου περισσότερο και από τα λόγια που γράφω. Αν έχετε διαβάσει ή δει στο θέατρο τον ΘΕΙΟ ΒΑΝΙΑ του Τσέχοφ, τότε θα έχετε προσέξει και καταλάβει ότι ο εκεί χώρος δεν εμψυχώνεται με μόνες τις κουβέντες που ανταλλάσσουν οι ήρωες, αλλά με τη θερμή τους ακτινοβολία. 

Μια ανάσα, ένας τριγμός αποκτούν αυτομάτως βαρύτητα και βάθος. Κι επιπλέον το λυρικό στάλαγμα της βροχής ή ένα πορτόφυλλο που τρίζει αδιακρίτως ή ο δυνατός αέρας που σφυρίζει ανάμεσα στα φυλλώματα των δέντρων… Μην προτρέξει κανείς και πει ότι την… ψώνισα, θεωρώντας τον εαυτό μου τσεχοφικό ήρωα. Απλώς, συνειρμικά μου ήρθε στο νου ο Τσέχοφ, επισημαίνοντας ότι κάποιοι θόρυβοι που ποτέ δεν προσέξαμε, αρχίζουν ν’ αποκτούν περισσότερη σημασία και να σημαίνουν κάτι. Κι ακόμη, όσοι έχετε δει θεατρικές παραστάσεις του Τσέχοφ θα έχετε ίσως παρατηρήσει ότι οι ήρωές του, έχουν  δημιουργηθεί χωρίς ο συγγραφέας ν’ αποδίδει και πολλή σημασία στην εξωτερική εμφάνιση ή παρουσία, αλλά τα πρόσωπά του έχουν συλληφθεί για να αποτελούνται από περιεχόμενο και μόνο.

Για να επεκτείνω τις σκέψεις μου και σ’ ένα άλλο πεδίο, θέλω να πω ότι δύσκολα στην Τέχνη πείθονται οι άνθρωποι με λόγια. Το μόνο που μπορεί να συμβεί είναι πως μαθαίνουν ότι πρέπει ν’ αλαφιαστούν, ν’ ανησυχήσουν και ν’ αρχίσουν ν’ αναρωτιούνται γι’ αυτή τη ζωή που καθημερινά μας επιφυλάσσει εκπλήξεις και δυσάρεστα πράγματα. Και τελικά έχουμε την εντύπωση ότι ο κόσμος τούτος φαντάζει σαν μια μεγάλη παγίδα. Κι αυτομάτως ο νους πάει στον Σαίξπηρ που είχε πει, [στο περίπου] πως ό,τι είναι οι μύγες για τα τρελόπαιδα είμαστε κι εμείς για τους θεούς – μας σκοτώνουν για να παίξουν!!!!!