Άξια ηγεσία ζητώ!!!!

 

Johann Heinrich Wilhelm Tischbein (1751–1829):  Diogenes sucht einen Menschen. Ο Διογένης ψάχνει με το φανάρι για άνθρωπο!!!!

 

Μα πώς γίναμε έτσι βρε παιδί μου!! Η εσωτερική αποσύνθεση έχει αρχίσει ν’ αποτυπώνεται στα πρόσωπα των ανθρώπων. Η οικονομική κρίση και η δημοσιονομική πολιτική από μια άτολμη κυβέρνηση έχουν δημιουργήσει μύρια όσα προβλήματα και φυσικά τη λύση τους δεν την περιμένω από τη συγκυβέρνηση αλλά ούτε και από την αντιπολίτευση. Τα πράγματα είναι δύσκολα και κανείς δεν είναι σε θέση να πει με βεβαιότητα ότι έχει καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει.

Κραυγές από δω κι από κει, πανηγυριώτικοι λόγοι, γενική αναστάτωση, ασυναρτησίες, ακατανοησία, γκρεμίσματα, μηδενισμοί, πολιτικοί που κάνουν αενάως κωλοτούμπες, η μεταμόρφωση όλων σε θαυματοποιούς, ήθη ξεχαρβαλωμένα, νεύρα τσακισμένα, απόρριψη του παντός. Ο τραμπουκισμός σήμερα λέγεται… δυναμισμός!! Υπάρχει και μια άλλη πλευρά που την ακούω συχνά από συνανθρώπους, ότι δηλαδή ευτυχισμένοι είναι οι πιο ασύνειδοι, αυτοί που μέσα στην παλαβή τούτη αρματοδρομία καμαρώνουν και τραγουδάνε, τους κούφους και τους επιπόλαιους, τους άστεγους και τους μονίμως πεινασμένους, αυτούς που δεν έχουν τίποτε να δηλώσουν παρά μονάχα  το κουφάρι τους.

Απ’ όλες τις πλευρές σαν χάντρες σε κομπολόι παίζονται οι λέξεις δημοκρατία, πατρίδα, εκλογές, λαός, σωτηρία… Η συνεχής επίκληση αυτών των λέξεων έχει αρχίσει να δημιουργεί επιφυλάξεις για τις προθέσεις όλων. Μπορεί να είναι αγαθές οι προθέσεις, αλλά γίνονται εύκολα αμαρτωλές γιατί ο κόσμος, απ’ ό,τι αντιλαμβάνομαι δεν σηκώνει φιλολογία. Διότι απλούστατα αμαρτωλό δεν είναι μονάχα ν’ αγνοεί κανείς το πρόβλημα αλλά και να μην το αντιμετωπίζει με καίριο τρόπο.

Τι χρειάζεται;;; Εδώ θα πω ότι η απάντηση είναι απλή: Χρειάζεται μια νέα ανάγνωση της ελληνικής κοινωνίας για να την καταλάβουμε, κάτι δηλαδή που μέχρι στιγμής δεν φαίνεται να έχουν κάνει οι πολιτικοί μας, που πολιτεύονται με παλαιοκομματικές μεθόδους και πολύ περισσότερο οι διάφοροι δημοσιολογούντες που καρτερικά περιμένουν στα τηλεοπτικά παράθυρα για να μιλήσουν – και λέω καρτερικά γιατί αν δεν τους δώσουν το λόγο οι εκπομπάρχες, που όλοι τους ξέρετε και που μας σπάζουν τα νεύρα γιατί προβάλλονται ως γενικώς… ξερόλες. Και βέβαια έρχεται πάντα στο τραπέζι το θέμα της ηγεσίας, η οποία σήμερα είναι κατώτερη από το ανάστημα του καιρού μας, του φορτωμένου με τη διάσταση του μέλλοντος όσο ποτέ άλλοτε.

Μια νέα ανάγνωση, λοιπόν, θα επιτρέψει να δούμε καθαρότερα τα σημερινά χαρακτηριστικά της και ίσως τότε θα είναι σωστό να προτείνουμε λύσεις για τα καυτά προβλήματα που αντιμετωπίζει. Είναι ανάγκη να ρίξουμε στο πέλαγος της λήθης όσες ιδέες και αντιλήψεις αποδείχτηκαν αναποτελεσματικές και παρέμειναν αδρανείς στο πέρασμα των χρόνων. Δεν φτάνει να τρομάζουμε με όλα όσα συμβαίνουν, αλλά πρέπει και ν’ αλλάζουμε πορεία. Το μπορούμε;;