ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΗΤΤΗΜΕΝΗ Η ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ;;;

Πολύ δραματικός ο τίτλος κι έτσι αμέσως αλλάζω τροπάριο και την χαρακτηρίζω…. δραματική!!! Για πολλούς, για τους περισσότερους είναι δραματική. Για τους μονίμως αλαφιασμένους είναι μια εποχή ηττημένη.  Και οι μονίμως αλαφιασμένοι είναι μια θλιβερή μειοψηφία, εκστατική, λυρική, που πασχίζει να προσανατολιστεί μέσα σ’ αυτή την παραζάλη και να συλλάβει κάτι από τους μεγάλους ίσκιους που δίνουν ανάστημα στον ορίζοντα. Είναι αυτοί που συνήθως πέφτουν θερισμένοι και αναπολόγητοι στα σύνορα της χίμαιρας. Εγώ πάντως – όπως και ενδεχομένως κάποιοι από σας που με διαβάζετε – νιώθω πως είμαι ο τελευταίος που έχει επιζήσει από τα θύματα ενός μεγάλου ναυαγίου.

ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΕΣ του Κώστα Καρυωτάκη

Oι Δον Kιχώτες πάνε ομπρός και βλέπουνε ώς την άκρη
του κονταριού που εκρέμασαν σημαία τους την Iδέα.
Kοντόφθαλμοι οραματιστές, ένα δεν έχουν δάκρυ
για να δεχτούν ανθρώπινα κάθε βρισιά χυδαία.

Σκοντάφτουνε στη Λογική και στα ραβδιά των άλλων,
αστεία δαρμένοι σέρνονται καταμεσής του δρόμου,
ο Σάντσος λέει «δε σ' το 'λεγα;» μα εκείνοι των μεγάλων
σχεδίων αντάξιοι μένουνε και: «Σάντσο, τ' άλογό μου!»

Έτσι αν το θέλει ο Θερβαντές ― εγώ τους είδα, μέσα
στην μίαν ανάλγητη Zωή, του Oνείρου τους ιππότες
άναντρα να πεζέψουνε και, με πικρήν ανέσα,
με μάτια ογρά, τις χίμαιρες ν' απαρνηθούν τις πρώτες.

Tους είδα πίσω να 'ρθουνε ―παράφρονες, ωραίοι
ρηγάδες που επολέμησαν γι' ανύπαρχτο βασίλειο―
και σαν πορφύρα νιώθοντας χλευαστικιά πως ρέει,
την ανοιχτή να δείξουνε μάταιη πληγή στον ήλιο!

(από τα Ποιήματα και Πεζά, Ερμής 1972)