ΔΕΝ ΧΟΡΤΑΙΝΕΤΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ!!!!!!

Δεν χορταίνεται η Ιστορία!!! Πραγματικά δεν χορταίνεται η Ιστορία. Κι αν μιλήσω προσωπικά, ήθελα από μικρός να γίνω ιστορικός. Δεν έγινα, αλλά η αγάπη για την ιστορία δεν χάθηκε. Έχω διαβάσει ιστορίες και ιστορίες κι έχω ξενυχτήσει ξεφυλλίζοντας προσωπικά ημερολόγια από στρατιώτες που πήραν μέρος σε πολέμους, που αν το σκεφτούμε κάπως ιδιαίτερα, θα σχολιάσουμε ότι οι πόλεμοι δεν είναι παρά μια περίεργη χαιρεκακία του Θεού ή των θεών!!!

Αλλά έχω την πεποίθηση ότι η ζωή είναι πόλεμος, και περνάει από σύγκρουση σε σύγκρουση, από πάθος σε πάθος. Κι όπως των ανθρώπων η ζωή παρουσιάζει στιγμές ηρεμίας, αδράνειας, χαμηλωμένου τόνου, έτσι και η ζωή του έθνους μας [ναι, τους έθνους μας], παρουσιάζει κάποιες τέτοιες παρόμοιες στιγμές. Ωστόσο, οι στιγμές αυτές είναι πολύ λίγες και μικρές σε χρονική διάρκεια, διότι οι περισσότερες είναι συνεχείς… αναμετρήσεις!!! Αναμετρήσεις με εξωτερικούς εχθρούς αλλά και με εσωτερικές βλακείες. 

Τώρα η χώρα μας περνάει πολύ δύσκολα. Και είναι βέβαιο ότι νιώθει πως «το θείον φθονερόν», όπως λέει ο Άμασις της Αιγύπτου στον Πολυκράτη,  σύμφωνα με τον Ηρόδοτο. Και είναι πολλές φορές που μας συντρίβει η σκέψη ότι κάποια μοίρα φθονερή έχει ματιάσει την αισιοδοξία την οργανική, την ακατάβλητη των Ελλήνων. Εγώ τουλάχιστον έμαθα και από τους δασκάλους μου και από τους γονείς μου ότι οι Έλληνες πάντα ήσαν «πολεμιστές» και μια ζωή αγωνίζονταν γιατί είχαν τη λεβεντιά ν’ αγαπάνε το ακατόρθωτο.

Έτσι που βλέπω από το παράθυρο τη σημαία να κυματίζει, βλέπω με τα μάτια της ψυχής φανταράκια να τρέχουν στα βουνά, δηλαδή τους πατεράδες και τους παππούδες, φορτωμένους, να λυγίζουν, να πέφτουν και να ξανασηκώνονται, να φωνάζουν «Αέρααααα», ν’ αντιβουίζουν τα ηπειρωτικά βουνά, να πυροβολούν και να δέχονται σφαίρες κατάστηθα και να συνεχίζουν… Ήξεραν ότι η μοίρα τους ήταν ο τόπος τους, η παράδοσή τους και η γλώσσα τους, η πανάρχαιη ιστορία τους κι ο γαλανός ουρανός. Έτσι μεθυσμένοι οι φαντάροι μας πολεμούσαν, έχοντας μέσα τους μιαν ευφορία και αισιοδοξία που δεν περίμεναν απόκριση από κανέναν.

Σήμερα;; Παντού γύρω βλέπω στεγνά πρόσωπα με μπερδεμένες ανησυχίες. Και νιώθω ότι πολλοί πιστεύουν σε μια «πρόοδο» που δεν έχει καμιάν απολύτως έγνοια για τα περασμένα. Η λεγόμενη αριστερά που έχει σημαία της δυστυχώς ακόμη έναν αναστατωμένο και παράλογο διεθνισμό, χτυπάει την ενότητα του λαού, ξεχωρίζει τους Έλληνες σε καλούς και κακούς, σε προδότες και σε γνήσιους Έλληνες, λέει «εμείς» και οι «άλλοι», κάνει τα πάντα για να εξουδετερώσει τους πολιτικούς αντιπάλους και σαν να μην καταλαβαίνει ότι η Ελλάδα είναι στα δυο στενά και κινδυνεύει!!! Και φυσικά δεν πρόκειται να την σώσει ο ΣΥΡΙΖΑ και οι συνιστώσες του χάους και της απόλυτης βλακείας. 

Εγώ αισθάνομαι ότι ανήκω σε μια γενιά χτυπημένη, ταλαιπωρημένη κι εκεί που νομίζαμε ότι μπήκαμε σε μια λεωφόρο ηρεμίας, ξαφνικά βρεθήκαμε σε σταυροδρόμια όπου μας χτυπάνε από παντού λυσσασμένοι αέρηδες. Μας χρειάζεται γαλήνη και περισυλλογή, παρά το γεγονός ότι δεν χορτάσαμε από Ιστορία.