ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΟΣ... ΣΤΟΥΣ ΚΗΦΗΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΗΛΙΘΙΟΥΣ!!!!

Μαζεύτηκα στα εικοσιτέσσερα. Το κρύο άρχισε. Μια ψύχρα άρχισε να χώνεται παντού. Να ντυθώ καλύτερα. Φόρεσα μια μπλούζα χειμωνιάτικη, ζεστή κι ένα παντελόνι επίσης. Πρέπει να σας πω ότι πρωί-πρωί ανήρτησα και τη σημαία μας και τώρα τη βλέπω να κυματίζει περήφανη κι ελεύθερη. 

Τώρα θα πιω και τον απογευματινό καφέ. Και να ’μαι πάλι, να παλεύω με τις λέξεις, για να φέρω στο νου όσα έμαθα, ή άκουσα ή διάβασα για το έπος των Ελλήνων στα ηπειρωτικά βουνά. Ήταν η μάχη της Ελλάδας, ήταν στιγμές ψυχικής ευφορίας, που αναρρίπισαν μια κρυφή φλόγα. Δεν θ’ αρχίσω τα γνωστά και τετριμμένα. Αλλού γράφουν και καλό είναι να ξαναδιαβάζει κανείς για να μην ξεχνά και να ξαναζωντανεύει εκείνη τη σκληρή εποχή. Και ιδιαίτερα οι νέοι άνθρωποι.

Το παράδοξο για μένα είναι πως από εκείνον τον κόσμο που δημιούργησε το «έπος», βγήκε και επικράτησε τελικά μια ηγετική τάξη με προσανατολισμό ολότελα και χαμηλότατα χρησιμοθηρικό, ένας κόσμος άδροσος, χωρίς προοπτικές κι ανάσα. Και βέβαια δεν είναι ν’ απορεί κανείς γιατί τα ίδια έχουν συμβεί και σε άλλες χώρες μετά από κοσμοϊστορικά γεγονότα. Μια αναδρομή στο παρελθόν και θα δείτε ότι τη Γαλλική Επανάσταση και τους ναπολεόντειους πολέμους διαδέχτηκε η τάξη των καλοκαθισμένων εισοδηματιών. Και στη Ρωσία, το ίδιο. 

Αλλά δυστυχώς κάθε έπος δεν αποβλέπει παρά στο πώς θα φέρει στον κόσμο για κληρονόμο του έναν κηφήνα ή έναν ηλίθι
ο ή πολλούς κηφήνες και πολλούς ηλίθιους. Και το μόνο που μας απομένει είναι να γελάμε για την κακεντρεχέστατη οικονομία της ζωής. Πολύ θα ήθελα να γράψω και για την άναρθρη, άμορφη κι αινιγματική αναταραχή των νεανικών πνευμάτων, αλλά αδυνατώ να κάνω κάτι τέτοιο. Έχουν μπερδευτεί τόσο πολύ τα πράγματα στην εποχή μας που δεν ξέρω πια πού θα πρέπει ν’ αναζητήσω την ποιότητα και τούτο γιατί υπάρχει ένα τέτοιο ανακάτωμα ανόητων, πιθήκων, κουφιοκέφαλων και θερμοκέφαλων, ώστε δυσκολεύεται κανείς να διακρίνει τους αυθόρμητους και γνήσιους φορείς της ανησυχίας για το μέλλον του τόπου. 

Τέλος πάντων, επειδή σ’ αυτό τον κόσμο έχουμε χορτάσει από προτάσεις και διαπιστώνουμε ότι δεν υπάρχει τίποτα ευκολότερο από το να συνιστάς φάρμακα, αυτό που μένει είναι να περιμένουμε να έρθει κάποιος επιτέλους, ο οποίος αντί να μας κάνει φερέφωνα και πειραματόζωα, να μας βουτήξει από τον γιακά και να μας τινάξει μήπως και μας συνεφέρει…