Κάτι για την βροχή...

ΕΙΠΑ να γράψω κάτι για τη βροχή και με πλημμυρίζουν άπειροι στίχοι από τους ποιητές που αγάπησα. Λέξεις, λέξεις, λέξεις που όμως έτσι στη σειρά που τις θυμάμαι, νιώθω μιαν απέραντη νοσταλγία για ό,τι γεννήθηκε την εποχή που πρωτοδιάβασα και τον Σεφέρη και τον Αναγνωστάκη και τον Σαχτούρη και τον Καβάφη, αλλά και την Σύλβια Πλαθ και όποιον άλλον ποιητή βόλευε την νεανική μου ευαισθησία. Κι αν γράψω κι εγώ κάτι για τη βροχή δεν έχει πια σημασία γιατί ήδη κυκλοφορούν παντού και στίχοι και διηγήσεις και βρεγμένες εντυπώσεις και δημοσιογραφικές σχοινοτενείς περιγραφές κι ένα σωρό μουσικές και τραγούδια.

Γιατί μου άρεσε πάντα η βροχή; Ποτέ δεν μπόρεσα να εξηγήσω. Μονάχα πως ήθελα κι εγώ να γίνω βροχοποιός και να δημιουργώ αστραπές και βροντές και μετά να αφήνω ανοιχτές τις βρύσες του ουρανού και να με κατακλύζουν τα νερά και να μην κάνω προσπάθεια να φυλαχτώ. Έχω κάποιες αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια όταν τον Αύγουστο μήνα είχαμε τρύγο και η σταφίδα βρισκόταν ξαπλωμένη στα αλώνια. Αλλά το τι γινόταν δεν περιγράφεται αν άρχιζε μια μπόρα ξαφνική και ήμασταν μακριά. Τότε τρέχαμε σαν τρελοί στα αλώνια για να σκεπάσουμε τη σταφίδα και να την γλιτώσουμε από την καταστροφή. Έχει φτιάξει και κάτι υπέροχα έργα ο Α.Τάσσος…

Και τώρα ο ουρανός δεν λέει να ξεθολώσει. Νύχτωσε και οι κάτοικοι κυρίως των δήμων της δυτικής Αττικής υποφέρουν από τις πλημμύρες και τις καταιγίδες. Είδα στην τηλεόραση εικόνες καταστροφής και λυπάμαι τους ανθρώπους.Θυμάμαι παλιά όταν πλημμύριζαν κάποιες περιοχές όπως το Μπουρνάζι και όσες βρίσκονται γύρω από τον Κηφισό. Η ζωή συνεχίζεται αλλά κάθε τόσο θα αναζητούμε τους υπευθύνους, που δεν θα βρεθούν ποτέ γιατί απλούστατα υπεύθυνοι είμαστε όλοι!!!!