Credo quia absurdum

Κρύωσε ο καιρός. Πρέπει τώρα πλέον να φοράς και κάτι παραπάνω. Η νυχτιάτικη ψύχρα είναι και λίγο ύπουλη αυτή την περίοδο. Η αποψινή βόλτα περιορίστηκε γιατί βαρέθηκα να περπατάω αφού ένιωθα ότι η περιοχή τούτη δεν μου λέει και πολλά πράγματα. Και έχω αρχίσει να πιστεύω ότι η πόλη είναι αδειανή από αισθήματα. Οι άνθρωποι όμως που έχουν αισθήματα είναι κρυμμένοι στα σπίτια τους κλειδαμπαρωμένοι και βάζουν τραγουδάκια στο διαδίκτυο για να σπάσουν τη μονοτονία της μοναξιάς τους. Ή ανταλλάσσουν φιλοφρονήσεις μη τυχόν και βάλουν δίπλα-δίπλα ο ένας τη μοναξιά του άλλου για ν’ αλλάξει και τούτη η νυχτιά. Κι αν κανείς ψάξει καλά θα καταλάβει ότι ο ένας πουλάει αγάπη, ο άλλος οίκτο, μια νεαρή σου ζητάει να υπογράψεις για να τιμωρηθεί εκείνος που πυροβόλησε τον σκύλο, ένας παλιός σύντροφος σε τραβάει στο παλιό ουζάδικο για να ξεφυλλίσετε το ημερολόγιο της νιότης, κι εσύ χαμένος στον δικό σου κόσμο να μένεις αποσβολωμένος, κοιτάζοντας για πολλοστή φορά τις φωτογραφίες της Σόνιας. Τα μάτια έχουν κολλήσει στη φωτεινή κολόνα του λαιμού της. Αυτή η σχέση είναι παράλογη κι εγώ εξακολουθώ να πιστεύω σ’ αυτήν και δεν ξέρω γιατί…  Είναι η λογική του χριστιανικού δόγματος το παράλογο. Credo quia absurdum!!! Αλλά δεν μπορώ να υποχωρήσω ή να διαγράψω μια σχέση που με κάνει ν’ αναρωτιέμαι για πολλά πράγματα στα οποία ποτέ δεν έδωσα απάντηση. Είναι και η φαντασία η άτιμη που πάντα ζωντανεύει και μερικές φορές με κάνει δυστυχισμένο. Πώς να εξηγήσω στη Σόνια ότι μ’ έχει αιχμαλωτίσει;;; Δεν έχω καταλάβει ακόμη τι θέλει! Η αλήθεια είναι ότι το πάθος της για ελευθερία την κάνει να μοιάζει πως έχει ανάγκη από μια υψηλότερη μορφή έρωτα. Κι αυτό το νιώθω όταν με αγκαλιάζει απαλά και με φιλά όπως η θάλασσα την εικόνα του φεγγαριού.