Έχω την αίσθηση ότι οι χαρακτήρες λόγου χάρη του Μπαλζάκ δεν είναι αγκυροβολημένοι σε άλλες εποχές και πολύ περισσότερο στις σελίδες των μυθιστορημάτων του μεγάλου πεζογράφου. Έχω κατά νου τον «Μπαρμπα-Γκοριό» που αποτελεί ένα από τα κλασικά αριστουργήματα της συγγραφικής ιδιοφυίας του Μπαλζάκ, και που εντάσσεται στο πλαίσιο της τριλογίας της «Ανθρώπινης Κωμωδίας». Ο ίδιος ο μπαρμπα Γκοριό, οι δύο κόρες του, ο νεαρός Ραστινιάκ, αλλά και όλοι οι τρόφιμοι της πανσιόν Βωκέ, αποτελούν αθάνατους λογοτεχνικούς χαρακτήρες, που εικονογραφούν με τον καλύτερο τρόπο τα ανθρώπινα πάθη και τις έντονες ταξικές ανακατατάξεις στη γαλλική κοινωνία της εποχής. Στο έργο του αυτό ο Μπαλζάκ φέρνει στο προσκήνιο τον φιλόδοξο νεαρό δικηγόρο Ραστινιάκ, ενώ ο κακός Βολτράν προτρέπει τον Ραστινιάκ να ακολουθήσει τον εύκολο δρόμο.
Θα έλεγα, ωστόσο, ότι ο Ραστινιάκ είναι το τελειότερο υπόδειγμα μιας επιδημίας που όμως εμφιλοχωρεί στην εποχή μας, που είναι μια εποχή βαθιάς οικονομικής, κοινωνικής και ηθικής κρίσης. Όχι μονάχα η Ελλάδα αλλά όλη η Ευρώπη έχει πλημμυρίσει νεαρούς τυχοδιώκτες, αριβίστες, αμοραλιστές, που επιζητούν μανιωδώς, με ραδιουργίες και με κάθε θυσία [φυσικά θυσία των άλλων] να φτάσουν κάπου και ν’ αναδειχτούν!!! Αυτό δεν είναι κάτι το καινοφανές, θα πει κάποιος. Όντως δεν είναι, αλλά απλώς τώρα βρίσκεται σ’ έξαρση και δεν φαίνεται. Και είναι αρκετοί από αυτούς που έχουν κατά νου να κουλαντρίσουν τις τύχες μιας χώρας και των ανθρώπων της. Αλλά δεν έχουν καταλάβει ότι δύσκολα οι μάζες ΔΕΝ αναγνωρίζουν τον φυσικό ηγέτη. Κι όταν τον αναγνωρίσουν, δοκιμάζουν μια ανακούφιση, αφού από εκεί και πέρα αυτός αναλαμβάνει τα φορτία των προβλημάτων κι επωμίζεται την έγνοια των γενικών πραγμάτων κι έτσι ο καθένας μπορεί να επιδοθεί στα προσωπικά του έργα.
Μέχρι όμως να βρεθεί και ν’ αναγνωριστεί ο ηγέτης, εμείς οι απλοί άνθρωποι της καθημερινότητας, ο καθένας στο χώρο του, στον κύκλο του, άλλος στον πνευματικό ή καλλιτεχνικό τομέα και άλλος στον πρακτικό βίο, έχουμε χρέη πιο βαριά από ανθρώπους άλλων εποχών, αφού είμαστε ορφανοί από οδηγό και ηγέτη. Πάντως αυτή η περίεργη εποχή μας είναι κατάφορτη από σχεδόν κοσμογονικά ενδεχόμενα ώστε οι ερημονησίδες και οι Ροβινσώνες να είναι αδιανόητοι. Οι συνθήκες επιβάλλουν την αλληλεγγύη και την κοινότητα της ιδεολογίας. Γι’ αυτό πρέπει να επιδιώκουμε και να συντηρούμε τον μεταξύ μας διάλογο. Για να πετύχουμε πρέπει να έχουμε επίγνωση του τι είμαστε και τι αντιπροσωπεύουμε. Έχουμε;;;
No comments:
Post a Comment