Διάλογος, διαλεκτική, κόλαση και παράδεισος...

Παρακολουθώ από χρόνια τις επαφές που γίνονται κατά καιρούς, ειδικότερα στο χώρο της Κεντροαριστεράς και πριν αλέκτωρ φωνήσαι, το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο. Δηλαδή, ακούγαμε ότι γίνεται διάλογος και στο τέλος... άνθρακες ο θησαυρός!!! Βασικά πάντα υπάρχουν διαφορές αλλά πάντα μπαίνει λαθεμένα το κεντρικό ζήτημα. Και ο διάλογος δεν είναι παρά μια πορεία μονολόγων. Η προσπάθεια που έκαναν εσχάτως οι "58" με τους Πασόκους και τους ανθρώπους του Κουβέλη και κάποιους άλλους, ήταν φανερό ότι δεν θα είχε αίσιο τέλος. Μάλιστα ένας φίλος, παλιός σύντροφος, μου έλεγε ότι δεν πρέπει να προτρέχω, πριν δω το αποτέλεσμα. Μα... χωριό που φαίνεται, κολαούζο δεν θέλει!

Δεν έχει λοιπόν νόημα να πω τώρα ότι εγώ προσωπικά είχα προδιαγράψει τις εξελίξεις στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Να σημειώσω μονάχα την θλίψη για ένα χώρο που ταλαιπωρείται από τυχοδιώκτες. Και είναι κρίμα που υπήρχαν τόσα στελέχη κοντά στον Γιώργο Παπανδρέου, τα οποία εξαφανίστηκαν στους πέντε ανέμους και τώρα βλέπουμε να συσπειρώνονται είτε στον ΣΥΡΙΖΑ είτε στη ΔΗΜΑΡ, δυο χώροι πολιτικοί, τα στελέχη των οποίων στο παρελθόν πολέμησαν μετά μανίας το ΠΑΣΟΚ και τους Παπανδρέου.

Τι είναι όμως ο διάλογος;;; Είναι απλώς μια ειρηνική προστριβή, περιορισμένη από κάποιους κανόνες. Είναι ουσιαστικά ένα μέσο για να φτάσουμε κάπου. Να φτάσουμε σε μια συνεννόηση των ανθρώπων μεταξύ τους ή στην αποκάλυψη μιας κοινής αλήθειας. Πάντα υψώνεται το ερώτημα για τη δυνατότητα διαλόγου. Και ίσως εδώ να βρίσκεται η διαφορά του από την διαλεκτική, η οποία ουσιαστικά είναι πρόβαση γιατί στην αντίθετη περίπτωση δεν είναι τίποτα. Ο διάλογος είναι συστατικό κορυφαίο  στοιχείο της διαλεκτικής.

Τελικά, αυτό που διαπιστώνουμε είναι ότι πλαστήκαμε  για να συνεννοούμαστε  μόνο στο βασικό, στο χαμηλότατο επίπεδο, που είναι η κενολογία. Κι αυτό ακριβώς ήταν που επισήμαναν οι δημιουργοί που έγραψαν το θέατρο του παραλόγου και το υπογράμμισαν με τον καλύτερο τρόπο. Αλλά σ' ένα άλλο επίπεδο, ο διάλογος αρχίζει να γίνεται διάλογος κουφών!!! Και καταλήγουμε να λέμε ότι μας έλαχε το χειρότερο: η μοναξιά!!! Δηλαδή, δεν μας φτάνει το ότι γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι, αλλά διαπιστώνουμε ότι ζούμε και μόνοι.

Φαντάζομαι να συνεννοούμαστε, συμπλέοντας πάνω σε χωριστά μονόξυλα, μέσα σ' έναν ωκεανό δίχως όρια. Και το αστείο είναι ότι συνεννοούμαστε... αλληλοπαρεξηγούμενοι!!! Αλλά θα πρέπει να καταλάβουμε ότι ο πλησίον μας δεν είναι μονάχα Κόλαση, όπως το έλεγε ο Ζαν-Πολ Σαρτρ, αλλά μπορεί να είναι και Παράδεισος και ίσως ο μόνος ορατός, απτός Παράδεισος. Κι αν θέλουμε είτε σε προσωπικό επίπεδο είτε σε ομαδικό και πολιτικό να ξεφύγουμε από τη μοναξιά μας και ν' αποφύγουμε τη φυλάκιση στον εαυτό μας, ο διάλογος είναι το πιο αποτελεσματικό φάρμακο.