Κάποιο αίσθημα αδιέξοδου και ματαιοπονίας...

Πολλές φορές έχω μιλήσει για την ισοπέδωση των πάντων και την ανυπαρξία ιδεολογίας σε όλους όσοι περιφέρονται στην αγορά και διαλαλούν την πραμάτεια τους. Ωστόσο, θα έλεγα ότι χρειάζεται παρρησία για να παραδεχθούμε ότι οι ιδεολογίες μεταμορφώνονται σ' εκείνο που μας ταιριάζει. Τέλος πάντων, σήμερα διαπιστώνεται ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο για τον άνθρωπο ν' αντιδράσει σε μια πραγματικότητα που δεν περιορίζεται στον υποκειμενικό χώρο, στη σφαίρα της ιδιωτικής ζωής, αλλά φτάνει στο σημείο να μνημειώνεται σε θεσμό, εξουσία, να επισημοποιείται. 

Άκουγα αυτές τις μέρες τον άθλιο υπουργό Υγείας ο οποίος με διάφορες σοφιστείες παλεύει απεγνωσμένα να μας πείσει για την αποτελεσματικότητα των λόγων και της πολιτικής του. Κι επειδή εμείς πλέον είμαστε ανίκανοι ν' αντιδράσουμε, αφού μονάχα παρακολουθούμε, σχολιάζουμε, βρίζουμε, αναθεματίζουμε, στο τέλος μαζευόμαστε στο καβούκι μας. Δεν μπορώ να ερμηνεύσω το γεγονός ότι σήμερα βλέπουμε ανθρώπους αγαθούς, ηθικά τραυματισμένους, ν' αποσύρονται από κάθε δράση, ν' αυτοκαταδικάζονται στον αναχωρητισμό!!!! Ασφαλώς είναι το αίσθημα του αδιέξοδου και της ματαιοπονίας...

Από την άλλη όμως υπάρχουν και κάποιες μακάριες συνειδήσεις, χωρίς βάθος, που τακτοποιούνται πολύ εύκολα και διατρανώνουν την υπεροχή τους. Το ζήτημα για μένα είναι ότι πρέπει μ' εντιμότητα να διαγνώσουμε  τις πληγές της εποχής μας, αν θέλουμε ν' ανακαλύψουμε κάποια ελπίδα για να τις θεραπεύσουμε. Ν' αφήσουμε κατά μέρος τους φανατισμούς και τη μονομανία της δικής του, ο καθένας, αλήθειας.

Είμαστε εμείς οι δημιουργοί του ίδιου μας του αδιεξόδου;;; Θα έλεγα, πως ναι, είμαστε, κι ας έχουμε την τάση να ρίχνουμε τα βάρη και τις ευθύνες στους άλλους, γενικώς. Πιστεύαμε πάντα ότι η πρόοδος  θα έλυνε όλα τα προβλήματά μας, αλλά δυστυχώς δεν καταλάβαμε ότι αυτή η πρόοδος μας έπαιξε ένα άσχημο παιχνίδι. Αφού, δηλαδή, μονοπώλησε τις ελπίδες μας, ύστερα, όταν ο κόμπος έφτασε στο χτένι, τις απέδειξε τις ελπίδες μας γελοίες. Πάντα ελπίζαμε ότι η μεγαλύτερη πρόοδος θα διόρθωνε την μικρή. Χαρήκαμε τα δώρα του πολιτισμού και ποτέ δεν σκοτιστήκαμε αν περιέχουν δηλητήριο, το ναρκωτικό που υπονομεύει, και αργά αλλά σταθερά εξουθενώνει.

Το δράμα μας είναι σήμερα ότι περιμένουμε από την πολιτική να δώσει λύσεις. Αλλά δεν δίνει. Η πολιτική παραμένει στενόκαρδη, βραχύπνοη, κουτοπόνηρη, ένα απολίθωμα άλλων καιρών. Και δεν αναφέρομαι μονάχα στην εγχώρια πολιτική. Ίσως η σκέψη μου επικεντρώνεται περισσότερο στη διεθνή πολιτική που έχει και τις μεγαλύτερες ευθύνες κι έχουμε διαπιστώσει ότι μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο η ύπαρξη των μικρών γίνεται όλο και μικρότερη και η θέση τους όλο και πιο εξαρτημένη. Και για να το πω πιο απλά, δεν τους περνάει από το μυαλό και από το χέρι άλλο τίποτε παρά πώς να τα κουτσοβολεύουν. Και είναι ν' απελπίζεται κανείς όταν ένα μεγάλο μέρος της σύγχρονης πολιτικής ευφυίας είναι ν' ανακρούει βρικολακιασμένα εμβατήρια.