Στα θερμοκήπια του κοσμικού κουτσομπολιού και στις πασαρέλες του λάιφ-στάιλ!!!

"Θα ωριμάσουμε ποτέ"; Αυτός είναι ο τίτλος ενός άρθρου του φίλου Ερρίκου Μπαρτζινόπουλου στο "Έθνος". Είμαι βέβαιος ότι και μετά από εκατό χρόνια, πάλι κάποιος άλλος θα ξαναγράψει άρθρο με τον ίδιο τίτλο, γιατί απλούστατα η ελληνική κοινωνία προχωράει τόσο αργά, που η ωρίμανση θα είναι πάντα το ζητούμενο. Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα. Και πάντα κάποιοι νιώθουμε την ανάγκη να φωνάζουμε για να διαλυθεί η σύγχυση που είναι απλωμένη παντού. Το πιο θλιβερό όμως είναι ότι αυτή την σύγχυση οι νέοι άνθρωποι την έχουν εκλάβει ως καθεστώς κι εκεί αρχίζει το δράμα. Και τα παραπλανητικά συνθήματα που κυματίζουν σαν παντιέρες, κατευθύνουν την καθημερινότητά μας. Άντε μετά να βρούμε τον προσανατολισμό μας!

Κι όταν χαρακτηριστικό της νέας γενιάς είναι η αμβλύνοια, καταλαβαίνει κανείς ότι είναι εύκολη λεία στους κάθε λογής σατράπες και τυχοδιώκτες. Βεβαίως δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην φλογίζεται με τη σκέψη μιας ανατροπής, μιας επανάστασης, μιας ανταρσίας βρε αδελφέ, ώστε να υπάρξει μια αλλαγή, μια ανακατάταξη των αξιών, μια αναθεώρηση των τρόπων ζωής!!! Αυτό ακριβώς εκμεταλλεύονται κάποιοι, αλλά πατάνε πάνω στη συσκότιση που επιβάλλεται από εκείνους οι οποίοι έχουν την δύναμη των μέσων μαζικής ενημέρωσης.

Κάποτε πίστευα στην ευθύνη των πνευματικών ανθρώπων και στη δύναμη που μπορεί να έχει ο λόγος τους. Τώρα δεν πιστεύω και τούτο γιατί σχεδόν όλοι τους έχουν πεδικλωθεί στα δίχτυα του κατεστημένου και βαράνε το ντέφι των ταγών του. Οι πνευματικοί άνθρωποι σήμερα φαίνεται να έχουν λησμονήσει ποιος είναι ο ρόλος τους κι έχουν παραμερίσει όλα εκείνα τα στοιχεία που συμπυκνώνονται στην έννοια της ελευθερίας του πνεύματος και της ανεξαρτησίας του ατόμου, αφού ανέχονται αδιαμαρτύρητα και με επικίνδυνη απάθεια το βάναυσο ποδοπάτημά τους.

Ωστόσο παρατηρούμε σε πολλές περιπτώσεις και την εκούσια πρόσδεσή τους στο άρμα πολιτικών τυχοδιωκτών, παραβλέποντας ότι η στάση του πνευματικού ανθρώπου είναι ανεξάρτητη από οποιαδήποτε πολιτική ή κομματική σκοπιμότητα. Πάντως η ιδεολογική αποσκευή των σημερινών πνευματικών ανθρώπων είναι σε μεγάλο βαθμό μηδαμινή και τους βλέπουμε ότι ικανοποιούνται με τα εύηχα και τα έτοιμα σχήματα.

Το θέμα, ωστόσο, είναι γενικότερο. Να προσχωρείς κάπου χωρίς να πιστεύεις;; Δυστυχώς αυτό συμβαίνει και με τους πνευματικούς ανθρώπους και τους καλλιτέχνες αλλά και με την πλειοψηφία των νέων ανθρώπων. Και λέω ότι δεν πιστεύουν διότι η πίστη προϋποθέτει εσωτερική ταλαιπωρία και δυνατότητα ελέγχου των ιδεών. Έχει την εντύπωση κανείς ότι αυτό μπορεί να συμβαίνει σήμερα;;; Απλώς βλέπουμε κοπάδια να διακινούνται πότε εδώ και πότε εκεί, υπακούοντας στις θελήσεις εκείνων που "γιγαντώθηκαν" στα θερμοκήπια του κοσμικού κουτσομπολιού και στις πασαρέλες του λάιφ-στάιλ, και φυσικά με τη βοήθεια του σκηνοθέτη, του φωτισμού, και του οργανωμένου σκηνικού.