Τοπίο κατακλυσμού!!!!

Η ΒΡΟΧΗ συνεχίζει να πέφτει και στην Αθήνα και παντού. Αυτό είναι βέβαιο ότι δεν αρέσει σε όλους εκείνους που εξόρμησαν στην επαρχία ή σ' εκείνους που ετοιμάζονταν να κάνουν τον  περίπατό τους στα μέρη της πρωτεύουσας [κτήμα Συγγρού, Τατόι κ.λπ.] για να γιορτάσουν την Καθαρά Δευτέρα - μαζί με τα παιδιά και τους φίλους για να πετάξουν τον αητό και ν' απολαύσουν αυτά που προβλέπει το τυπικό της μέρας. Παρότι γύρω μας τα πάντα κινούνται χωρίς να ξέρει κανείς που θ' απαγκιάσουν. Οι διεθνείς εξελίξεις αλλά και οι εγχώριες δεν είναι υπέρ ημών. 

Εμείς απλώς έχουμε την αίσθηση ότι ζούμε σ' ένα κόσμο - τοπίο κατακλυσμού, όχι φυσικά γιατί γύρω τα πάντα βουλιάζουν, αλλά γιατί τα πάντα είναι ρευστά. Κι αν ρωτήσετε ένα νέο άνθρωπο που δεν είναι κάπου μαντρωμένος και δεν υπηρετεί διατεταγμένη πειθαρχία, θα σας πει πραγματικά ότι δεν νιώθει στέρεο το έδαφος, δεν βλέπει κάτι σταθερό γύρω του, και όλα του φαίνονται ίσκιοι, και ο κόσμος δεν είναι παρά ένα φευγαλέο όνειρο του νερού. Αυτό μονάχα που νιώθει είναι η αγωνία!!! Και είναι μάλλον αλήθεια ότι ποτέ άλλοτε μια γενιά ή γενιές δεν βρέθηκαν σε τέτοια αμηχανία, σε τόσο δύσκολη θέση. Ακούμε συχνά τελευταία από τα -ανεύθυνα- μέσα μαζικής ενημέρωσης ότι πολλοί νέοι κοιτάνε να γλιτώσουν με τη φυγή. Αλλά δεν λένε όμως για εκείνους που πεισματικά επιμένουν, προσκολλημένοι στα πάτρια!!!!

Ακούω τον αέρα να χτυπιέται με τις τέντες στα μπαλκόνια των γύρω πολυκατοικιών, βλέπω από το παράθυρο τον ουρανό τόσο γκρίζο, μουχλιασμένο, χωρίς μια τρυπούλα ξάστερη, και τη βροχή να πέφτει στα τζάμια πλαγιαστά. Τα πουλάκια, στα σύρματα. Λιγοστοί οι διαβάτες. Ανάσανε από τ' αυτοκίνητα κι ο δρομάκος μας. 

Μη νομίσετε ότι θα μιλήσω για την μοιραία λέξη που έρχεται τώρα στο μυαλό μου - εννοώ την πολιτική. Δεν μπορώ πια. Νισάφι.