Πικραμένοι, αλλόφρονες και εν πλήρη συγχύσει... [αθώοι;;;]

Κι εκεί που νόμιζα ότι όλοι θέλουμε τα πάντα εξηγήσιμα με τρόπο ορθολογικό, τελικά διαπιστώνω ότι οι άνθρωποι αλλόφρονες και εν πλήρη συγχύσει, πιάνονται σαν τα ποντίκια στη φάκα. Η τιμή του ανθρώπου της εποχής μας έχει τοποθετηθεί ολόκληρη στην αξίωσή του να θεωρεί τον εαυτό του απεριόριστα υποδιαιρέσιμο και σταθμητό, όπως ακριβώς μια μηχανή που μπορεί ν' αποδιαρθρωθεί στα παραμικρότερα εξαρτήματά της. Από εκεί αρχίζει και η αξίωση του καθένα να θεωρεί τον εαυτό του τιμητή των πάντων και αποτιμητή της δημόσιας ζωής. Κι έχουμε διαπιστώσει ότι οι περισσότεροι συνάνθρωποι όλα τα θέλουν να εξυπηρετούν τις φυσιολογικές τους ανάγκες.

Νιώθω πολύ άσχημα γιατί γύρω μου βλέπω πολλούς πικραμένους ανθρώπους και δεν ξέρω τι να κάνω και τι να πω. Απλώς στεναχωριέμαι με κάποιους που υποδύονται τους "δημόσιους άνδρες" και επιχειρούν να εξαπατήσουν και γενικώς να προσφέρουν φρούδες ελπίδες. Άλλοι πεινάνε, άλλοι είναι άστεγοι, άλλοι είναι μονάχοι κι αυτό το τελευταίο είναι ίσως το χειρότερο. Η ψυχή του ανθρώπου χρειάζεται πολύ περισσότερα από εκείνα που σκοπεύουν μονάχα στο πρακτικό και το πρόσκαιρο.  

Μια φίλη προσφάτως που έχει πολλά προσωπικά/οικογενειακά προβλήματα, μου έγραψε ότι "όλες οι ιστορίες αυτές με οδηγούν σε κατάρρευση"!! 
Κι εγώ της είπα: Δεν είναι δυνατόν να σου λέει ένας συνάνθρωπος [κι ακόμα περισσότερο όταν έχετε μια φιλική σχέση] ότι "καταρρέει" κι εσύ να μένεις ουδέτερος και απαθής. Κι εσύ λόγου χάρη να του λες... "καλή κατάρρευση"!! Λοιπόν, να μην καταρρεύσεις...
Και η απάντησή της ήρθε ακόμη πιο απόμακρη: "Καλά... κι έτσι δεν καταρρέεις επειδή στο είπε κάποιος;;;" 
Εκεί σηκώνεις τα χέρια ψηλά και λες ότι εάν δεν θέλει να σωθεί, απλώς κοιτάζεις που πνίγεται!!!