Ηταν οι βροντές και οι αστραπές αλλά και μια μπόρα που με ξύπνησε απότομα τα μεσάνυχτα. Ενιωσα μια απέραντη ευχαρίστηση. Βγήκα στο μπαλκόνι κι απόμεινα να χαζεύω τη βροχή που έπεφτε με δύναμη αλλά ήταν καλοδεχούμενη. Μπήκε ο Ιούνιος και νομίσαμε ότι κι εμείς θα μπούμε στο... φούρνο του αλλά μας συγκινεί που ήρθε με μπόλικη βροχή να ξεπλύνει την ατμόσφαιρα, τους δρόμους μιας βρόμικης Αθήνας αλλά και τις ψυχές μας που βιώνουν τα βασανιστήρια και το μπέρδεμα μιας αλλόκοτης εποχής.
Παρακολουθώ, όπως όλοι μας φαντάζομαι, τις εξελίξεις στην Τουρκία και πολλοί είναι εκείνοι που προσδοκούν μια αλλαγή κι εκεί! Κανείς όμως δεν ξέρει τις είδους αλλαγή. Διότι η ιδιαιτερότητα αυτής της χώρας δεν μας επιτρέπει να βγάζουμε εύκολα συμπεράσματα. Κάποιοι είπαν για "τουρκική άνοιξη"! Αστεία πράγματα. Μήπως υπήρξε ποτέ "αραβική άνοιξη";;; Όχι βέβαια. Ωστόσο, οι λαοί θέλουν ν' αγωνίζονται και έτσι λειτουργεί η Ιστορία. Η Ιστορία είναι γεμάτη αγώνες για την ελευθερία και τη δημοκρατία. Εν πολλοίς όμως, πάντοτε χαμένους αγώνες.
Ενώ εγώ ρεμβάζω, αυτό το κυριακάτικο πρωινό μου δίνει την ευκαιρία να ξαναβάλω σε τάξη τις σκέψεις μου και να ψάξω να βρω διόδους επικοινωνίας, ν' αγγίξω την αγωνία των άλλων μέσα από τις μάσκες που αθέλητα ίσως έχουμε βάλει όλοι στο πρόσωπό μας.
Ακόμα ψιλοβρέχει με τη βουβή υπομονή της ματαιοπονίας. Κάτι φωτεινά, ξάστερα κομμάτια τ' ουρανού παλεύουν να διώξουν τη μαυρίλα από το κεφάλι μας. Ησυχία. Κάπου πέρα μακριά ακούγεται η φωνή του τραγουδοποιού Σωκράτη Μάλαμα. Α, ένα γνωστό τραγούδι. Μ' αρέσει. Ακούστε το!
Τα βράδια είναι ατέλειωτοι αιώνες μαζεμένοι
μέσα στον ύπνο το βαθύ πολυταξιδεμένοι
άλλοι γυρνάνε με το νου και άλλοι στα εμπόδια
άλλοι ψηλά αρμενίζουνε έχουν φτερά στα πόδια
Κι εγώ που θέλησα πολλά έμεινα με τα λίγα
μα γρήγορα συνήθισα τα νιάτα μου τ' ατίθασα
έπλασα κόσμο μυστικό και μπήκα σε λημέρι
ξέχασα τις αγάπες μου που μου 'στησαν καρτέρι
Να 'σαι μονάχος σου θα πει να είσαι αντρειωμένος
να μη σε πιάνει πανικός ούτε κι ο ίδιος ο Θεός
αλλιώς στα πάγια κολλάς σέρνεσαι βρίζεις και πονάς
αγάπες σε κυκλώνουνε και στο μαντρί σε χώνουνε
Κι εγώ που θέλησα πολλά έμεινα με τα λίγα
μα γρήγορα συνήθισα τα νιάτα μου τ' ατίθασα
έπλασα κόσμο μυστικό και μπήκα σε λημέρι
ξέχασα τις αγάπες μου που μου 'στησαν καρτέρι
No comments:
Post a Comment