Καλπάζουμε, μηρυκάζοντας τα παλιά μας αισθήματα!!!

Εμείς καλπάζουμε, αλλά κανείς δεν ξέρει πώς ν' αποκτήσει φτερούγες για μια νέα άνοδο προς το φως!!! Κάνουμε προσπάθεια καθημερινά και με ψυχραιμία ν' αθροίσουμε τα δεδομένα, να φτάσουμε σε συμπεράσματα, ν' αποκρυσταλλώσουμε κανόνες, να στηρίξουμε ένα σύστημα. Και δεν το κατορθώνουμε.

Είμαστε άνθρωποι της πλάκας, και αναλωνόμαστε σε αστειάκια, πλακίτσες, ανέκδοτα και ψάχνουμε, ως υπνοβάτες μιας άλλης εποχής, κάπου να στηριχθούμε. Το μόνο που κάνουμε είναι να ζούμε, όσο αυτό είναι μπορετό, την περασμένη μας ζωή και κάπου-κάπου καλπάζουμε μηρυκάζοντας τα παλιά μας αισθήματα και αναπνέουμε έναν αέρα με ελλιπές οξυγόνο.

Ο χρόνος που πέρασε, με τη ραγδαία διαδοχή των συγκινήσεων, δεν άφησε και μεγάλα περιθώρια σκέψης και περισυλλογής. Λειτουργήσαμε πάντοτε αυτόματα, όπως οι υπερρεαλιστές, που με την αυτόματη γραφή επιζήτησαν να βρουν ασυνήθιστους τρόπους έμπνευσης, έξω από τα καθιερωμένα σχήματα. Θέλησαν ν' απελευθερώσουν τη φαντασία από τα δεσμά των λογικών λογοτεχνικών κανόνων και να βγάλουν τη λογοτεχνία από το αδιέξοδο που είχε φτάσει με τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο.

• Και τώρα, εμείς αυτό ακριβώς προσπαθούμε: να βγούμε από τα καθιερωμένα σχήματα της πολιτικής που μας έχει καθηλώσει και νιώθουμε ένα κενό ολόγυρά μας, παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειες μερικών από τους φίλους μας να κρατήσουν όρθιο το φρόνημα. 
• Μοιάζουμε σαν θλιβεροί οδοιπόροι κάτω από έναν άδειο ουρανό.

Όση προσπάθεια και να κάνουν οι πολιτικοί μας, τα εκφραστικά τους μέσα είναι ανεπαρκή. Και μάλλον η πολιτική θα πρέπει να μείνει ως ο κλήρος των χοντροκομμένων ανθρώπων ή των ευτελών φιλοδόξων. Γιατι άραγε η πλειοψηφία του λαού αποστρέφεται την πολιτική και τους πολιτικούς;;;

• Οι πολιτικοί των ημερών μας έχουν σταθεί κατώτεροι των μεγάλων προσδοκιών της τραυματισμένης ελληνικής κοινωνίας και είναι ανίκανοι να συλλάβουν το νόημα του μεγάλου χρέους που έχουν απέναντι στο έθνος και τον λαό.

Μπορεί να βγάζω καταθλιπτικά συμπεράσματα, αλλά νιώθω ότι το αίτημα της εποχής μας  είναι βαρύτερο από τις φιλοδοξίες της σημερινής κυβέρνησης συνεργασίας και τα προσωπικά οράματα [αν έχει...] του πρωθυπουργού. Είναι αίτημα μιας άλλης αλλαγής των ίδιων των ανθρώπων, της νοοτροπίας τους, του τρόπου της ζωής τους, της κοσμοθεωρίας τους.

Υπάρχει, πάντως, διάχυτη η αγωνία της αβεβαιότητας και είμαι βέβαιος ότι η επίγνωση του περιττού προσανατολίζει τη σκέψη μας σε μια θεώρηση της ζωής και των εκδηλώσεών της από μια εντελώς νέα σκοπιά κι αυτό που σκέφτομαι είναι ότι πρέπει να  οπλιστούμε όχι πια με το θάρρος της αναμονής -όπως κάνουν οι περισσότεροι φίλοι μας- αλλά με την καρτερία της αναζήτησης.

Έχουμε δει πολλούς να παλεύουν με τους αυτούς τους, να λιποψυχούν, να ταλαντεύονται ακόμη και προς τις ίδιες τις πεποιθήσεις τους και τους βλέπουμε να γκρεμίζονται σαν σωρός από άχρηστα χαλίκια.

Δεν μπορώ να ξέρω πότε θ' αρχίσουμε να χτίζουμε ξανά κι αν ποτέ κάποιοι από μας θα χαρούμε το θαύμα - αν ποτέ γίνει θαύμα!