«Γέρο, δεν μας αφήνουν να εκφραστούμε…»

11 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1978. Ο Κουρούτας ήρθε σήμερα κατά τις δέκα. Η μέρα γι’ αυτόν ήταν αλλιώτικη. Φορούσε πλέον δυο αστέρια και πετούσε από την χαρά του για την προαγωγή. Είχε γίνει υπολοχαγός. Προχτές ο Περικλής μου έλεγε πως είναι καλό παιδί και θέλει ν’ ανήκει στην… δημοκρατική δεξιά! Στο μεταξύ ο συγκάτοικος [σσ. δυο-δυο κατοικούσαμε οι φαντάροι στα σκηνάκια που φαίνονται και στη φωτογραφία] μ’ έχει εκνευρίσει στο έπακρο. Σχεδόν κάθε πρωί κοιμάται μέχρι αργά και ύστερα χάνεται στα πεύκα. Έρχεται το μεσημέρι για φαγητό. Πού πάει, τι κάνει, μόνος, με άλλους; Ξέχωρα η αταξία στα ατομικά του πράγματα. Ο Θεός και η ψυχή του. Η Αναφορά δεν γίνεται ονομαστική κι έτσι κάπως την σκαπουλάρει.

ΟΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΡΗΞΕΙΣ ΤΟΥ ΑΞΙΟΘΡΗΝΗΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ!!!!!!

Μπορεί ένα τμήμα του λαού να παίρνει τοις μετρητοίς αυτά που ξεστομίζει κάθε φορά ο πρωθυπουργός. Κι αυτό επειδή αυτά που λέει βγαίνουν από 'επίσημα' χείλη...

Αλλά πλέον η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο με τον Τσίπρα. Αυτό το τμήμα του λαού που τον στήριξε, έχω την εντύπωση ότι έχει φθαρεί ψυχικά κι έχει σπρωχτεί στη μηδενιστική απάθεια.

Ο Τσίπρας με την 'πολιτική' του έχει φτιάξει μια ηττημένη ατμόσφαιρα στην ελληνική κοινωνία κι αυτό εν πολλοίς οφείλεται σε διαψεύσεις και ασυνέπειες.

Υπάρχει Homo Europaeus;;;;

Παγκοσμιοποίηση χωρίς αφομοιωμένες εθνικές ιδέες, εθνικές παραδόσεις, εθνικές συνήθειες, είναι σκέτη καταστροφή. Πρέπει να υπάρχει γηγενής σφριγηλότητα για να μπορεί ένας λαός, από το περίσσευμα της δύναμής του, ν’ αγκαλιάσει την ευρωπαϊκή ή την παγκοσμιοποιημένη ιδεολογία και ψυχολογία, τον ευρωπαϊκό ή τον παγκοσμιοποιημένο άνθρωπο ή τον πολίτη, διατηρώντας εκ παραλλήλου τις εθνικές του ιδιοτυπίες.

Το θέμα είναι ότι ξαφνικά και με το ζόρι μας έβαλαν σε μια κατσαρόλα και μας ανακατώνουν… Δεν είναι εύκολη η θεώρηση του κόσμου από μια υπερεθνική σκοπιά και νομίζω ότι σφάλλουν όσοι το υποστηρίζουν αυτό. Η παγκοσμιοποίηση  δημιουργεί ένα ανθρώπινο κράμα που απιστεί στις εθνικές αξίες.

ΜΙΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΟΪΤΑΛΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΩΣΤΗΣ ΛΙΘΙΝΟΣ

«Στις 20 του μηνός πήγα ώς το πεδίο της μάχης για να αντικρύσω τη φρίκη μέσα ’πό τη βρόμα παραμορφωμένων πτωμάτων Ελλήνων και Ιταλῶν, στρατιωτών και αξιωματικῶν. Έκανα και έρευνα για να διαπιστώσω ταυτότητας... Θυμήθηκα τον Άμλετ του Σαίξπηρ, και μ’ ετυραννοῦσε ένα αγαναχτισμένο “γιατί”! Σ’ ενός νεκρού βρήκα στο φυλλάδιό του στίχους του Σολωμού για τον Έρωτα. Το απόγευμα βρήκα μια πίπα και κάπνιζα διαρκώς ένα βαρύ και θαυμάσιο αλβανικό καπνό και ήπια κάμποσο κονιάκ μαζί με τον Α. Το βράδυ κοιμήθηκα στριμωγμένος με το συνάδελφο Δ. Πού να κοιμηθώ όμως μες στα βράχια; Όλο κάπνιζα και θυμόμουν το σπίτι μου, το χωριό μου, τις γυναίκες, μια αυριανή κοινωνία...».

ΑΙΩΝΙΩΣ ΜΟΝΟΙ, ΔΥΣΤΥΧΕΙΣ ΚΑΙ ΓΕΛΑΣΜΕΝΟΙ!!!!!!

Αυτή η νεολαία γαλουχήθηκε από τα διδάγματα του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ

• Μοναχή το δρόμο επήρες,/ εξανάλθες μοναχή·/ δεν είν' εύκολες οι θύρες / εάν η χρεία τες κουρταλεί.
• Άλλος σου έκλαψε εις τα στήθια,/ αλλ' ανάσταση καμιά·/ άλλος σου έταξε βοήθεια / και σε γέλασε φρικτά...

Αυτές τις δυο στροφές από τον εθνικό ύμνο ανάρτησε στον «τοίχο» της, στο face book, η φίλη Άντα Αναστασάκη και ομολογώ ότι ένιωσα να με διαπερνάει ένα ρίγος. Μόνοι, δυστυχείς, αιωνίως ταλαιπωρημένοι, μονίμως στην ανάγκη, και… γελασμένοι!!!! Είναι η μοίρα μας;;; Είναι η βλακεία μας;;;

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ 1940

Ζούμε σε καιρούς σύγχυσης, και είναι βέβαιο ότι τα συνθήματα που ακούγονται τα τελευταία χρόνια είναι παραπλανητικά κι αυτό μπορεί κανείς να το διαπιστώσει από τις αποφάσεις που παίρνει κάθε φορά αυτός ο μαραζιάρης λαός. Πάντα χρειάζεται να κάνουμε κάποιο ξεκαθάρισμα  για να μην χάνουμε τον προσανατολισμό μας και περπατάμε σε λάθος μονοπάτια. Κι αυτές οι μέρες που έχουμε γιορτές και κυρίως την εθνική επέτειο, ίσως είναι χρήσιμο να ξανασκεφτούμε ποιοι είμαστε και πού πάμε!!!! Δεν είναι ρητορικά τα ερωτήματα αλλά είναι απαραίτητο να αντιμετωπίζονται με σοβαρότητα και να δίνονται απαντήσεις. Αυτό έχει μεγάλη σημασία διότι σκέφτομαι τις νέες γενιές και την πνευματική τους αμβλύνοια.

ΞΑΝΑ ΣΤΗ ΣΕΒΑΣΤΟΥΠΟΛΕΩΣ!!!!!

Boulevard de Sébastopol

Το φθινόπωρο έχει πέσει για τα καλά πάνω από την πόλη μας. Και θα ρωτήσει κάποια από τις φίλες μου, πού το είδα το φθινόπωρο σ’ αυτή την τσιμεντούπολη!!! Απάντηση: Με τα μάτια κλειστά και με το νου… Δυστυχώς, εδώ στην πόλη έτσι νιώθουμε τις εποχές. Η ζέστη παραπέμπει σε καλοκαίρι, οι κατακλυσμιαίες βροχές σε χειμώνα…

Πάντως μ’ αρέσει τούτες μέρες η βροχή. Νιώθω μιαν απέραντη ανακούφιση. Αρκετές φορές βγήκα για το φούρνο ή για το περίπτερο χωρίς ομπρέλα. Βιαστικός κι εγώ όπως τόσοι άλλοι που τρέχουν  συνήθως να σωθούν από το νερό ή –ποιος ξέρει – για να κρύψουν κάποιο λάφυρο της ευτυχίας τους. Ίσως ν’ αναρωτηθεί κανείς εάν σε τέτοια περίοδο κρίσης μπορεί να είναι κανείς ευτυχισμένος…

ΘΛΙΒΕΡΟΙ ΜΠΑΣΙΜΠΟΥΖΟΥΚΟΙ !!!

Είναι πολλοί φίλοι [και πολλές φίλες] που φαίνεται πως μάλλον ενοχλούνται επειδή κι εγώ αξιοποιώ ένα λεξιλόγιο που δεν συνάδει με τη σοβαρότητα που πρέπει να μας διακρίνει… Μάλιστα ένας φίλος μου το έγραψε ότι δεν περίμενε από μένα να χρησιμοποιώ τέτοιο λεξιλόγιο!!! Πράγματι κι εγώ σε όλη μου τη ζωή ήμουν πολύ προσεκτικός και στα γραφτά μου κρατούσα ισορροπίες. Στην πορεία όμως διαπίστωσα ότι κανείς δεν καταλαβαίνει από ευγένειες και οι δεοντολογίες πια δεν ωφελούν. Οπότε όταν οι δεοντολογίες παραμερίζονται, δεν απομένει σ’ εμάς παρά να νιώσουμε και να δείξουμε ότι είμαστε αυτή η ίδια η κοινωνία που έχει δικαίωμα να συμπεριφέρεται αναλόγως με τις επιθέσεις που δέχεται από τους εχθρούς της.

ΟΙ ΚΑΜΠΑΝΕΣ ΤΟΥ ΝΑΥΠΛΙΟΥ

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΩΣΤΗΣ ΛΙΘΙΝΟΣ

Οι εικόνες τους καθημερινά μας συγκλονίζουν. Ο λόγος για τους πρόσφυγες οι οποίοι, με κάθε διαθέσιμο μέσο, συρρέουν καθημερινά στις ελληνικές και στις ιταλικές ακτές. Στη συνέχεια, μέσα από δυσκολίες, αναζητούν ελπίδα σωτηρίας σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Όλοι τους χρειάζονται τη στήριξή μας στον μεγάλο αγώνα που δίνουν για την επιβίωσή τους.

Πολλά κείμενα θα μπορούσαν να γραφτούν για το δράμα τους. Προς διευκρίνηση παραμένει, αν επιθυμούν να επιστρέψουν στις πατρίδες τους, μόλις αποκατασταθεί ένα κλίμα ηρεμίας σε αυτές ή αν θέλουν να εγκατασταθούν μόνιμα στους τόπους, που θα τύχει να βρεθούν. Στο ζήτημα, που είναι περίπλοκο, δεν μπορούν να δοθούν οριστικές απαντήσεις.

ΜΠΟΡΕΙΣ Ν' ΑΜΦΙΒΑΛΛΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΟ, ΑΛΛΑ...

Επειδή μ’ αρέσει να διευρύνω την καθημερινή ατζέντα έτσι και σήμερα θ’ αναφερθώ στο ζήτημα που βάζει η κυβερνητική πρακτική στην εκπαίδευση με ένα νέο βιβλίο, όχι θρησκευτικών όπως το ξέραμε, αλλά θρησκειολογίας. Δεν αναρωτιέμαι για ποιο λόγο τους απασχόλησε τόσο πολύ αλλά θα σημειώσω ότι… ψωμί δεν είχαμε, κι έτσι ραπανάκια για την όρεξη προσφέρει στη σπουδάζουσα νεολαία αυτή η παλαβή κυβέρνηση. Προσωπικά, δεν θεώρησα ότι το πρόβλημά μας ήταν αυτό και πολύ περισσότερο ο πολυδιαφημιζόμενος χωρισμός κράτους-εκκλησίας, τον οποίο πολλοί έχουν ως ψωμοτύρι.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΠΑΛΙΟΥΡΑΣ (1937-2014)

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΩΣΤΗΣ ΛΙΘΙΝΟΣ

Ο θάνατος φιλικών προσώπων προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα. Τη συγκίνηση, μόλις πληροφορείσαι τον απρόσμενο χαμό τους, διαδέχονται οι τύψεις, για το γεγονός ότι δεν μπόρεσες να τα συναναστραφείς όσο θα ήθελες και να ανταλλάξεις μαζί τους απόψεις για ζητήματα που σε απασχολούσαν. Τίποτε δεν μπορείς να κάνεις, όμως, ώστε να ξαναφέρεις πίσω τον χρόνο.

Σε ορισμένες περιπτώσεις, προκειμένου να αποκαταστήσεις κάπως το κενό που έχει δημιουργηθεί, καταφεύγεις στα γραπτά όσων πέρασαν στην αντίπερα όχθη. Ξαναδιαβάζεις ορισμένα κείμενά τους, εντυπωσιάζεσαι από την πρωτοτυπία τους και θαυμάζεις τον τρόπο σκέψης τους. Μια τέτοια κίνηση συνιστά ένα είδος μνημοσύνου για τα συγκεκριμένα πρόσωπα.

ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΜΙΑΣ ΑΔΙΕΞΟΔΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Γράφουμε, αναλύουμε, σχολιάζουμε, συζητάμε δια ζώσης πίνοντας τον καφέ μας, αλλά στο τέλος τραβάμε μια γραμμή και αποφαινόμαστε ότι όλες οι διέξοδοι είναι κλειστές. Όποιο δρόμο κι αν τραβήξουμε, πάντα βρισκόμαστε μπροστά σε τοίχο!!! Όση ψυχραιμία κι αν διαθέτουμε ότι μπορεί να γκρεμίσουμε τον τοίχο ή τελικά να βρούμε κάποιο δρόμο, το βλέπουμε ότι μάλλον θα ζούμε για πολύ καιρό στην κόλαση μιας αδιέξοδης πολιτικής. Κι αυτή η κόλαση όλο και μοιάζει μ’ εκείνην που ψυχανεμίστηκε ο Κάφκα. Και τώρα δεν είμαι αφελής να πιστεύω, όπως πίστευα στον καιρό της αλόγιστης αισιοδοξίας, ότι μπορεί να έρθουν καλύτερες μέρες τουλάχιστον στα χρόνια της δικής μου ζωής.

Η ΚΥΡΑ ΣΙΑ και η ΚΥΡΑ ΤΑΣΙΑ!!!!!!

Μέρες τώρα ήθελα να κάνω ένα σχόλιο κι όλο το ξεχνούσα. Ποτέ δεν είναι αργά.

Η Τασία Χριστοδουλοπούλου [που παριστάνει την 30χρονη] ενοχλήθηκε επειδή το πανελλήνιο την προσφωνεί «κυρά Τασία». Στο μεταξύ από το βήμα της Βουλής εμφανίστηκε και η κυρά Σία [που μόλις βγήκε από τη ζούγκλα], υπουργός Παιδείας, να κάνει διάλεξη περί σεξισμού.

Μήπως θυμούνται την Κυρά της Ρω, την κυρά Δέσποινα Αχλαδιώτη, που κάθε πρωί ύψωνε την ελληνική σημαία στο νησάκι της. Αλλά την ελληνική σημαία οι κυράδες αυτές την βλέπουν και βγάζουν καρούλες.

Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΕΙ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.

Από τη μια κηρύσσει πόλεμο κατά των ολιγαρχών κι από την άλλη συγχρωτίζεται μαζί τους.

Κι ενώ δίνει τα διασπιστευτήριά του στους Αμερικανούς, κατηγορεί τους Ευρωπαίους, αλλά χαριεντίζεται μαζί τους.

Η ενασχόλησή μου με τα πεπραγμένα των κυβερνητικών έχει εξήγηση. Καταρχήν έτσι πρέπει να κάνει κάθε συνειδητός πολίτης. Να ενδιαφέρεται για τα κοινά. Αλλά το πρόσθετο ενδιαφέρον και η εμμονή στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα δεν σχετίζεται με κάτι προσωπικό. Αντιθέτως, έχει άμεση σχέση με τη δράση τους στην κοινωνία που είναι βλαπτική και για το μέλλον της χώρας που προοιωνίζεται σκοτεινό.

Με νοιάζει διότι αφότου εμφανίστηκαν στο προσκήνιο, αυτό που πάντοτε επιχειρούσαν  ήταν η εννοιολογική αλλοίωση των λέξεων και η προσπάθεια απατηλής συγκάλυψης των δικών τους αμαρτιών.

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ "ΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ ΣΑ ΧΩΡΑ", ΑΛΛΑ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ!!!!!

Δεν είναι δυνατόν με μια μονοκοντυλιά ο αριστοκράτης των Παρισίων να μας διαγράφει. Γιατί κι εγώ Λαός είμαι και σύμφωνα με τον κ. Δημητριάδη είμαι «βδέλυγμα». Έγραψα ΜΠΡΑΒΟ στον φίλο μου τον Αλέξανδρο Ασωνίτη διότι είχε το θάρρος ν' αντικρούσει μια ανοίκεια επίθεση από έναν -υποτίθεται- πνευματικό άνθρωπο που κατ' εξακολούθηση παραμένει στο προσκήνιο με μια δήθεν αντικομφορμιστική στάση.
Ο κ. Δημητριάδης δεν είναι η πρώτη φορά που πλασάρει «καινοφανείς» απόψεις. Και στο παρελθόν έχει μιλήσει απαξιωτικά για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Πριν δεκαπέντε χρόνια είχε δημοσιεύσει στο ένθετο «Πρόσωπα» των «ΝΕΩΝ» [Σάββατο 20 Μαΐου 2000], άρθρο με τον τίτλο «Εμείς και οι Έλληνες».

Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ (7 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1571)

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΩΣΤΗΣ ΛΙΘΙΝΟΣ

Όλα ξεκίνησαν στα μέσα της άνοιξης του 1570, όταν ο τουρκικός στόλος αναχώρησε από την Κωνσταντινούπολη με κατεύθυνση την Κύπρο, που βρισκόταν τότε κάτω από τη βενετική κυριαρχία. Ένας ακόμη πόλεμος, ο τέταρτος στη σειρά, ξεκινούσε ανάμεσα στους δύο μεγάλους αντιπάλους στον χώρο της Ανατολικής Μεσογείου.

Οι πρώτες αποβάσεις των Τούρκων στη νότια Κύπρο επιχειρήθηκαν στα τέλη Ιουνίου. Οι βενετικές δυνάμεις συνεπικουρούμενες από ντόπιους αντιστάθηκαν για λίγο. Καθώς όμως οι επιδρομείς ήταν υπέρτεροι γρήγορα επικράτησαν. Ύστερα από σύντομη πολιορκία κατέλαβαν τη Λευκωσία και στη συνέχεια προωθήθηκαν σε όλο το νησί. Στα μέσα Σεπτεμβρίου ξεκίνησαν την πολιορκία της Αμμοχώστου, την οποία προστάτευαν ισχυρά τείχη.

ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΟΜΩΣ Η ΦΑΙΔΡΑ!!!!!!!

Η Φαίδρα είχε ξεχάσει τι είναι πρωί. Πριν τις δέκα δεν ξυπνούσε ποτέ. Καμιά φορά συνέχιζε να κοιμάται μέχρι το μεσημέρι. Μερικές φορές σηκωνόταν, έτρωγε το πρωινό της, έκανε ένα ντους κι έμενε στο κρεβάτι για πολλή ώρα, με τα μάτια κλειστά, αλλά χωρίς να κοιμάται, σχεδόν ακίνητη, ανάμεσα στα μαξιλάρια…

ΞΕΧΑΣΜΕΝΤΑ ΣΥΜΒΑΝΤΑ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΩΣΤΗΣ ΛΙΘΙΝΟΣ

Ο Νίκος Λαγκαδινός στο σημείωμά του της προηγούμενης Πέμπτης, με τον τίτλο, «Ένα είδος ημερολογίου…», σχολίασε ένα κρίσιμο ζήτημα. Με αφορμή την αποχώρηση από το διαδίκτυο κάποιων γνωστών του, επιχείρησε να ανιχνεύσει τους λόγους ύπαρξης των ιστολογίων. Όσοι ασχολούνται με αυτά, αποφάνθηκε, επιθυμούν να κρατήσουν ένα είδος ημερολογίου για όσα συμβαίνουν γύρω τους. Το συμπέρασμά του είναι απολύτως ορθό.

Ο ΜΑΝΙΧΑΪΣΜΟΣ ΤΟΥ ΤΣΙΠΡΑ ΚΑΙ Η ΘΛΙΨΗ ΤΗΣ ΣΤΑΣΙΜΟΤΗΤΑΣ

Οι αριστερές ιδεοληψίες του Αλέξη Τσίπρα είναι για λαϊκή κατανάλωση. Ο εναγκαλισμός με το οικονομικό κατεστημένο τον βοηθάει για να χαμογελάει, παρουσιάζοντας τον αληθινό εαυτό του....

Διατηρώ αναμνήσεις βαθιά χαραγμένες μέσα μου από τη γνωριμία και συνεργασία μου με πρόσωπα που σημάδεψαν την νεότερη ζωή της χώρας μας. Εννοώ πολιτικούς, πνευματικούς ανθρώπους και καλλιτέχνες. Για μένα είναι μια παρακαταθήκη που μου δίνει τη δύναμη σήμερα να είμαι πιο αυστηρός με τους ανθρώπους και τις πολιτικές εν γένει καταστάσεις που εμφιλοχωρούν στην άμοιρη Ελλάδα. Και είναι άμοιρη όταν ισοπεδώνονται όλα: αξίες, ιστορία, πρόσωπα και ιδέες.

ΑΞΕΧΑΣΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΩΣΤΗΣ ΛΙΘΙΝΟΣ

Τη συνόδευσες πρόθυμα ώς το αεροδρόμιο. Θα ταξίδευε στο εξωτερικό για να συνεχίσει τις σπουδές της. Επιθυμεί να γνωρίσει τον κόσμο και το θεώρησες απόλυτα φυσιολογικό.

Στην αρχή της διαδρομής ήσουν αμίλητος. Λίγες μόνο κουβέντες αντάλλαξες μαζί της. Κι εκείνη, που σε ήξερε καλά, άρχισε το πείραγμά της. Όλο για το αγαπημένο σου νησί μιλούσε για να αλλάξει τη διάθεσή σου. Κάτι πέτυχε...

ΕΝΑ ΕΙΔΟΣ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ...

Συνδυασμός ψευτιάς και αλήθειας είναι η καθημερινότητά  μας. Παντού, σε όλες τις δραστηριότητές μας και μη τολμήσει κανείς να υπερασπιστεί την… ακεραιότητά του. Όλοι έχουμε πέσει σε παραπτώματα και μέχρι το φινάλε του βίου μας θα ξαναπέσουμε αρκετές φορές. Παίζουμε καθημερινά κρυφτούλι μ’ έναν κόσμο αδυσώπητο και ωμό στους νόμους που έχει θεσμοθετήσει. Από εδώ ξεκινούν και οι παρασπονδίες μας, διότι για να γίνει υποφερτός ο κόσμος αυτός πρέπει να σου αφήνει περιθώρια να τον ξεχνάς κάπου-κάπου.