Είναι πολύ δύσκολο –αν όχι αδύνατο– μέσα σε εποχές σύγχυσης
να κρατήσει κανείς την ψυχραιμία του. Είμαστε μάρτυρες του κυνικού ξηλώματος
του ορθού λόγου και της εννοιολογικής μεταμφίεσης των λέξεων. Έτσι, σιγά-σιγά,
χάσαμε την εμπιστοσύνη στην ηθική αξία των πολιτικών πλαισίων που μέσα σ’ αυτά
κινείται και αγωνιά κι απελπίζεται ο σημερινός
άνθρωπος. Χάθηκε ο σεβασμός προς την γνησιότητα των εννοιών και την ιστορία των
λέξεων. Και το αίτημα των βασανισμένων συνειδήσεων είναι για μια κάποια
περισσότερη ειλικρίνεια και σαφήνεια.
Ένοχη η πολιτική, ένοχοι οι πολιτικοί. Είναι ίσως εύκολο να
ρίχνουμε εκεί τις ευθύνες. Αλλά ποτέ δεν αναρωτηθήκαμε για το μερίδιο της δικής
μας ευθύνης. Συνεχώς και κατ’ εξακολούθηση μεταθέτουμε σε άλλους το βάρος.
Το σημερινό καθεστώς της χώρας μας, που είναι όπως τονίζεται
από τους κυβερνώντες μια μορφή «λαοκρατίας», εγώ θα πω ότι είναι ένα καθεστώς
απεχθές και ακροδεξιό. Και τούτο δεν είναι ένας χαρακτηρισμός τυχαίος. Συνεχής
είναι η επίκληση της «νωπής λαϊκής εντολής» που πρέπει να γίνει ακόμη πιο… νωπή
με το δημοψήφισμα. Οι παρανομίες διαδέχονται η μια την άλλη και πείθουν την
πλειοψηφία ότι όλα γίνονται σύννομα. Το παράδειγμα του σημερινού δημοψηφίσματος
αποτελεί μια κραυγαλέα αποτύπωση της φασίζουσας νοοτροπίας των κυβερνώντων, οι
οποίοι έχουν πάρει διαζύγιο από την αλήθεια κι έχουν φλομώσει με ψέματα τον
ελληνικό λαό και τους εταίρους μας στην Ευρώπη.
Άλλο τρανταχτό παράδειγμα είναι η πρόεδρος της Βουλής που έχει
αναστατώσει με την συμπεριφορά της τους πάντες. Παραβιάζει τον κανονισμό της Βουλής,
αδιαφορεί γι’ αυτό, έχει κάνει τσιφλίκι της τη Βουλή, το τηλεοπτικό κανάλι,
ελέγχει τους βουλευτές, τους αρχηγούς των κομμάτων, σχολιάζει ενώ δεν έχει αυτό
το δικαίωμα, αυθαιρετεί, χασκογελάει, και τελικά δεν είναι πρόεδρος της Βουλής
αλλά φύλαρχος. Και κάνει εντύπωση η απάθεια με την οποία αντιμετωπίζει την περίπτωσή
της ο πρωθυπουργός. Προφανώς τον βολεύουν όλα όσα κάνει η Κωνσταντοπούλου, η
οποία κάποια στιγμή πρέπει να εξεταστεί από ψυχίατρο, αλλά κανείς δεν τολμάει
να το φωνάξει.
Ενώ λοιπόν γινόμαστε μάρτυρες του καθημερινού ξεπεσμού, όλο
και περισσότεροι πείθονται από τις λαϊκιστικές κορόνες και την δημαγωγική
τακτική του Τσίπρα και των άλλων ηγετικών στελεχών της κυβέρνησης. Η λογική
λέει ότι πρέπει να παίρνει κανείς αποστάσεις από αυτή την κυβέρνηση, η οποία
μέσα σε έξι μήνες διέλυσε την Ελλάδα και όχι να συμμερίζεται τις παρανομίες της
χάριν μιας επαναστατικότητας και εθνοπατριωτικής έξαρσης που δεν είναι τίποτε
άλλο παρά μια μορφή σοσιαλφασισμού.
Τούτη η κυβέρνηση δεν αφήνει περιθώρια πρωτοβουλίας και όλα
τα υποτάσσει στο γενικό κλίμα της κομματικής σκοπιμότητας. Δεν υπάρχει λογικός
άνθρωπος που θα συμφωνούσε με αυτό το δημοψήφισμα. Κι όμως η διχαστική τακτική
του Τσίπρα πέτυχε να διασπάσει την ενότητα του ελληνικού λαού και να παρασύρει
ένα μεγάλο τμήμα πολιτών που έχουν την αυταπάτη ότι τώρα είναι υπερασπιστές της
τιμής της πατρίδας απέναντι στους «εγκληματίες», «εκβιαστές», «τοκογλύφους», «δανειστές»,
τους οποίους εμείς πρέπει να καταδικάσουμε με ένα «Όχι»!!!!!
Η νομιζόμενη ελεύθερη επιλογή δεν είναι παρά μια παραίτηση
του προνομίου και της αποστολής του κάθε πολίτη ως κριτή και ελεγκτή αυτής της θλιβερής
συγκυβέρνησης που υποστηρίζεται στις ανομίες της από τα ναζιστικά σκυλιά της Χρυσής
Αυγής. Ο μέγας δραματουργός Ερρίκος Ίψεν είχε πει κάποτε ένα σπουδαίο λόγο: Ο
κάθε [πνευματικός] άνθρωπος είναι ατομικά υπεύθυνος για τον ξεπεσμό της κοινωνίας
μέσα στην οποία ζει και κινείται… Κι όσες φορές η ευθύνη αυτή παραμερίσθηκε,
υπήρξε μια κάθετη πτώση του πολιτισμού.
No comments:
Post a Comment