Αφιερωμένο σε μια ψυχή που δεν ησυχάζει και τώρα αναζητεί τις πρώτες πατημασιές της ζωής της, νοσταλγώντας τα όνειρα που έκανε και που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκαν. Στη σκέψη μου είναι...
ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΗΡΘΑΝ και σκόρπισαν το γκρίζο στη ζωή μας. Τα
χρώματα χάθηκαν και είδαμε και νιώσαμε μια καταχνιά να πλανιέται πάνω από τα
κεφάλια μας κι ανάμεσά μας. Πέρασαν οι μέρες, οι μήνες, και το ψέμα φώλιασε για
τα καλά στον κόσμο μας. Εξαιτίας τους μπερδέψαμε τις λέξεις και τις έννοιες των
λέξεων και ξαφνικά αρχίσαμε ν’ αμφιβάλλουμε για όλα. Αποδειχτήκαμε αφελείς –
ήχοι βραχνοί, φακοί χωρίς ευαισθησία, που βλέπουν μονάχα μεγάλες αντιθέσεις,
άσπρο και μαύρο, έντονο φως και τυφλή σκιά.
Ο περισσότερος κόσμος, σε στιγμές συναισθηματικής
εμπιστοσύνης κι όταν χαλάρωσε ο κριτικός [αυτο]έλεγχος, πίστεψε πρόθυμα στα
ρόδινα ψέματα. Κι αυτοί που έλεγαν κι εξακολουθούν να λένε τα ρόδινα ψέματα
ποτέ δεν υποπτεύθηκαν πως μόνοι τους υπονομεύουν την ύπαρξη και επιβίωσή τους με την
στενοκέφαλη εμμονή στην ετοιμόρροπη και πλασματική κυριαρχία τους.
Το μέγα ζήτημα σήμερα είναι εδώ στην ελληνική κοινωνία
ότι είμαστε [κάποιοι, ίσως η μειοψηφία] αντιμέτωποι μ’ έναν κόσμο που παραπαίει,
που είναι ασυντόνιστος με την ιστορική του ώρα, οδοιπόρος καθυστερημένος,
κουρασμένος, παρωρίτης. Ένας κόσμος που του έχει λείψει η επίγνωση της στιγμής
[δείτε τη στιγμή του δημοψηφίσματος] και που ίσως ακόμη πιστεύει στα ψέματα.
Η παράσταση συνεχίζεται και δεν ξέρουμε αν θα τελειώσει
απόψε. Εμείς θέλουμε να τελειώσει απόψε για να βγούμε έξω από τη φωτισμένη
αίθουσα, να πάρουμε βαθιές ανάσες, να πάρουμε παρέες-παρέες το κουρασμένο βήμα μας,
πιο κουρασμένο από οποιαδήποτε άλλη φορά που θα φανερώνει ότι μάλλον αφήσαμε το
σώμα μας ανάμεσα στα αδειανά καθίσματα και θ’ αρχίσουμε να λέμε ο ένας στον
άλλον τις εντυπώσεις μας. Ουσιαστικά όμως θα ψάχνουμε ο ένας στα μάτια του
άλλου να εντοπίσουμε την αλήθεια των αισθημάτων και των προθέσεών μας.
No comments:
Post a Comment