ΠΑΡΕΛΚΥΣΤΙΚΗ ΤΑΚΤΙΚΗ

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΩΣΤΗΣ ΛΙΘΙΝΟΣ

Όσοι έχουν ζήσει τις ένδοξες μέρες των φοιτητικών αμφιθεάτρων, τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, θυμούνται την τακτική. Σ’ αυτήν ειδικευόταν, με αξιοσημείωτη επιτυχία, η Πανσπουδαστική Συνδικαλιστική Κίνηση, φοιτητική οργάνωση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας.

Η συζήτηση για ένα ζήτημα, που έκρινε πως δεν τη συνέφερε, διαρκούσε ώρες. Στο βήμα ανέρχονταν, το ένα μετά το άλλο, όλα τα στελέχη της. Μιλούσαν για τα πάντα, από τον ιμπεριαλισμό ώς τα προβλήματα του εργατικού κινήματος, με εμφανή στόχο την επιμήκυνση της συζήτησης. Η Συνέλευση, με την πάροδο του χρόνου, φυλλορροούσε. Στο τέλος, όταν πια είχαν εξαντληθεί όλοι, στο αμφιθέατρο συνέχιζαν να παραμένουν ακμαία τα μέλη της ΠΣΚ. Τη στιγμή εκείνη παρενέβαιναν οι επικεφαλής της ισχυριζόμενοι πως, επειδή δεν υπήρχε απαρτία, η συζήτηση για το ζήτημα χρειαζόταν να διακοπεί και να συνεχιστεί κάποια άλλη ημέρα. Σε σπάνιες περιπτώσεις, ωστόσο, αυτό συνέβαινε. Κάποιο άλλο θέμα, ανέκυπτε στο μεταξύ, το οποίο έχρηζε άμεσης λύσης. Κινούμενα έτσι τα μέλη της Οργάνωσης επιτύγχαναν απολύτως τον εκάστοτε στόχο της.

Θέλω να πιστεύω ότι τις δύσκολες ώρες που διανύουμε ως Έθνος δεν θα ακολουθηθεί η συγκεκριμένη παρελκυστική τακτική. Θα ήταν η αποθέωση του τυχοδιωκτισμού. Υπάρχουν σοβαρές υποψίες, ωστόσο, ότι προς αυτήν την κατεύθυνση οδεύουμε.

Η Κυβέρνηση του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς και Ανεξαρτήτων Ελλήνων, πιεζόμενη από την τελευταία, δυσμενή πραγματικότητα, που η ίδια φρόντισε να διαμορφώσει, μέσω του νέου Υπουργού Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτου υπέβαλε επίσημα αίτημα στα αρμόδια όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη χρηματοδότηση της χώρας. Θολώνοντας το τοπίο, τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στο εξωτερικό, δίνει την εντύπωση στους εκάστοτε συνομιλητές της πως τις αμέσως επόμενες μέρες είναι πρόθυμη να υπογράψει. Παράλληλα, όμως, φαίνεται ότι οργανώνει μεθοδικά την αντεπίθεσή της. Έχει κάνει την επιλογή της. Την κρίσιμη στιγμή, λίγο προτού εκπνεύσει το χρονικό περιθώριο που έχει τεθεί, θα απεκδυθεί των ευθυνών της. Δεν θα είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Θα παραιτηθεί, ισχυριζόμενη ότι δεν έχει την εντολή από το εκλογικό σώμα που την εμπιστεύθηκε να υπογράψει τους όρους του Τρίτου Μνημονίου. Αυτό, μπροστά στην κρισιμότητα των στιγμών, θα κληθεί να υπογράψει η νέα Κυβέρνηση, που θα σχηματιστεί στο μεταξύ από διάφορες πλευρές του Κοινοβουλίου. Σε αυτήν θα συμμετέχει και ένα τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ. Ο επικεφαλής της απερχόμενης Κυβέρνησης, αποποιούμενος των ευθυνών του θα ισχυριστεί ανερυθρίαστα πως δεν έχει καμία σχέση με το δυσβάστακτο Μνημόνιο. Όσοι το υπέγραψαν είναι προδότες. Ο ίδιος, που αρνήθηκε να συναινέσει σε αυτήν την εξέλιξη, καθώς και όσοι τον ακολουθούν εξακολουθούν να παραμένουν η μόνη πατριωτική δύναμη της χώρας.

Μακάρι ο παραπάνω συλλογισμός να μην επιβεβαιωθεί και όλα να εξελιχθούν ομαλά.

Από ανθρώπους, όμως, που χαρακτηρίζονται από τον ωμό πολιτικό κυνισμό τους, αποτέλεσμα ενός ιδιότυπου σταλινισμού, όλα πρέπει να τα περιμένει κάποιος.

Οψόμεθα.