Η ΚΙΡΚΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΩΣΤΗΣ ΛΙΘΙΝΟΣ

Τα τελευταία χρόνια, με κάποια αμηχανία, παρακολουθούσαμε τον καταγγελτικό λόγο τους. Αυτοί μόνο, ισχυρίζονταν, είχαν αισθήματα αλληλεγγύης και νοιάζονταν ειλικρινά για την πατρίδα και τους κατοίκους της. Οι άλλοι, οι ανάλγητοι, ήταν ουσιαστικά προδότες και όργανα ξένων δυνάμεων.

Στόλιζαν με χυδαίες εκφράσεις, που θύμιζαν τις χειρότερες εποχές μίσους προηγούμενων δεκαετιών, όσους αντιδρούσαν στην τακτική τους. Επανειλημμένα μάλιστα κινήθηκαν και απειλητικά εναντίον τους, αφήνοντας υπονοούμενα, σχετικά με το πώς θα τους αντιμετώπιζαν ύστερα από τη διαγραφόμενη περιφανή νίκη του Κόμματός τους.

Την ίδια τακτική συνέχισαν να τηρούν ακόμα και όταν το Κόμμα τους κατέλαβε την εξουσία. Με απύθμενο θράσος, συνέχισαν να εγκαλούν για υποχωρητικότητα τους αντιπάλους τους. Διαρκώς τους κατηγορούσαν πως είχαν υπογράψει τα δύο Μνημόνια.

Κανείς τους, δεν ήταν διατεθειμένος να υποχωρήσει από τις περίφημες «κόκκινες γραμμές». Αν αυτές παραβιάζονταν, διατείνονταν με στόμφο, δεν θα ψήφιζαν τη Συμφωνία. Πολλές φορές, ωστόσο, το χρώμα των γραμμών άλλαξε. Στο τέλος, έσβησε τελείως και δεν διακρινόταν. Εκείνοι, σαν να μην συνέβαινε τίποτα, συνέχιζαν το ίδιο τροπάριο.

Η μετάλλαξή τους, στο μεταξύ, ήταν πλήρης. Οι πραγματικές διαθέσεις τους, περιβεβλημένες με ιδεολογικό μανδύα, εκδηλώθηκαν ήδη από τις πρώτες μέρες που κατάλαβε το Κόμμα τους την εξουσία.

Παρά τις επισημάνσεις του αρχηγού τους να μην προκαλέσουν το δημόσιο αίσθημα και να αποφύγουν να λάβουν βουλευτικά αυτοκίνητα, όπως έκαναν τα προηγούμενα χρόνια βουλευτές άλλων, δήθεν συστημικών Κομμάτων, αντέδρασαν σιωπηρά και έσπευσαν να παραλάβουν τα καλύτερα. Πώς δικαιολογήθηκαν για την ασυνέπεια λόγων και πράξεων; Τα αυτοκίνητα, τους ήταν απαραίτητα, επειδή χρειάζονταν να μετακινούνται τακτικά στις εκλογικές περιφέρειές τους και να έρχονται σε στενότερη επαφή με τους ψηφοφόρους τους!

Το διάστημα, που ακολούθησε, ξεδίπλωσαν πιο απροκάλυπτα τις προθέσεις τους. Παρά τις καταγγελίες τους για το καθεστώς ευνοιοκρατίας, που είχαν θεσπίσει προηγούμενες Κυβερνήσεις, με αγωνία καθημερινά αναζητούσαν τρόπους να ευεργετήσουν τους συνοδοιπόρους τους. Η κινητοποίησή τους, ώς ένα βαθμό, στέφθηκε από επιτυχία. Συγγενικά πρόσωπά τους, έναντι ικανοποιητικών οικονομικών απολαβών, κατέλαβαν σημαντικές κυβερνητικές θέσεις.

Απώτερος στόχος τους όλων τους ήταν, όπως ήδη άρχισε να διαφαίνεται, να αντικαταστήσουν το παλιό με το δικό τους καθεστώς.

Όλα τα μεγάλα λόγια τους, τόσων δεκαετιών, αποδείχτηκαν λεονταρισμοί.

Όσοι ανέμεναν πως θα αντιδρούσαν έντονα στους δυσβάστακτους όρους της Νέας Συμφωνίας και θα την καταψήφιζαν, όπως απειλούσαν, διαψεύστηκαν πανηγυρικά.

Την κρίσιμη ψηφοφορία, οι περισσότεροι, ψέλλισαν κάποιες λέξεις, προκειμένου να τηρήσουν τα προσχήματα. Ύστερα, εκόντες άκοντες, ευθυγραμμίστηκαν με τη γραμμή που καθόρισε ο πρωθυπουργός τους. Αλλά και οι λίγοι, που διαφώνησαν, διαβεβαίωσαν ότι παραμένουν στο Κόμμα.

Η συμπεριφορά που, στη συντριπτική πλειονότητά τους, επέδειξαν στην τελευταία ψηφοφορία στη Βουλή των Ελλήνων, το πρωί της 23ης Ιουλίου ήταν αναμενόμενη: «Ναι σε όλα».

Βάζοντας στην άκρη περισπούδαστες ιδεολογικές αναλύσεις τους τόσων δεκαετιών, συμβιβάστηκαν μέσα σε λίγους μήνες. Επιβεβαίωσαν πως, από τη στιγμή που κατέλαβαν την εξουσία, δεν είναι διατεθειμένοι να την εγκαταλείψουν τόσο εύκολα.

Η διατυμπανιζόμενη συνεπής ιδεολογία τους, αποδείχτηκε πως αποτελούσε ένα προπέτασμα, πίσω από το οποίο κρύφτηκαν έντεχνα οι πιο ευτελείς ανθρώπινοι πόθοι.

Πόσο σοφά, σε τέτοιες περιπτώσεις, είχε διαβλέψει την ανθρώπινη αδυναμία ο Αριστοτέλης: «Το άρχειν ήδιστον».