«ΤΟ ΟΧΙ ΑΠΟΚΟΙΜΗΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΝΑΙ»

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΩΣΤΗΣ ΛΙΘΙΝΟΣ

Πολλά γράφτηκαν και θα γραφτούν τις επόμενες μέρες για το Δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου. Κάτι τέτοιο είναι απόλυτα δικαιολογημένο αν λάβουμε υπόψη τις έκτακτες συνθήκες κάτω από τις οποίες διεξήχθη.

Μπροστά στις κάλπες, την ώρα της οριστικής απόφασης, συγκρούστηκαν τα πιο αντιφατικά ανθρώπινα συναισθήματα: η απελπισία με την ελπίδα, η οργή με τη νηφαλιότητα, το πάθος με την αυτοσυγκράτηση, η ψευδαίσθηση με τον ρεαλισμό…

Το αποτέλεσμα της αδυσώπητης αυτής σύγκρουσης είναι γνωστό. Όπως, βέβαια, και τα όσα επακολούθησαν.

Από την πλευρά που υπερίσχυσε, κάποιοι, νιώθουν ότι, το ίδιο κιόλας βράδυ διεξαγωγής του Δημοψηφίσματος, προδόθηκαν. Δεν λείπουν κι εκείνοι, ωστόσο, οι οποίοι ένιωσαν ανακουφισμένοι από μια τέτοια εξέλιξη. Από την πλευρά που ηττήθηκε, ορισμένοι, νιώθουν δικαιωμένοι από τα όσα συνέβησαν και το διατυμπανίζουν με κάθε τρόπο. Αρκετοί είναι πάντως όσοι αντιμετωπίζουν με έντονη ανησυχία τον τραχύ ανήφορο που χρειάζεται πλέον να ανεβούν.

Έντονα προβληματισμένος από το κλίμα σύγχυσης που έχει διαμορφωθεί μεταξύ εκείνων που ψήφισαν προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση, σκεφτόμουν ένα λόγο παρηγορητικό για τα αισθήματα που πολιορκούν και τους δύο τις τελευταίες μέρες. Η γραμμή που τους χωρίζει, κι αν ακόμη υφίσταται, δεν είναι καθόλου ευδιάκριτη.

Τότε θυμήθηκα τον Λουδοβίκο των Ανωγείων (Γιώργο Δραμουντάνη). Ο τίτλος του δίσκου του «Το όχι αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του ναι», που κυκλοφόρησε το 1999, αποδίδει πολύ παραστατικά αυτήν την πραγματικότητα.

Κυρίως, όμως, αναδεικνύει το τρυφερό, συμφιλιωτικό τελικά πνεύμα, ενός προαιώνιου διλήμματος.

Από το ομότιτλο τραγούδι του δίσκου, μεταφέρω εδώ την πρώτη στροφή:

«Ανάμεσα στο όχι, και στο κρυμμένο ναι

χάθηκε η ζωή μου, μεγάλε ουρανέ».