Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΕΝΤΑΣΗΣ

Δεν είναι φρέσκο το νέο. Είναι παλιό. Ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί κατά γράμμα μια στρατηγική πολύ γνωστή που ανθοφόρησε τα περασμένα χρόνια στην Ιταλία και σε κάποιες περιόδους ακολουθήθηκε και στη χώρα μας. Η στρατηγική της έντασης δυστυχώς είναι ακόμη στην ημερήσια διάταξη του ΣΥΡΙΖΑ, διότι πιστεύει ότι έτσι θα καταφέρει να κατανικήσει τους αντιπάλους του, ν’ αλώσει το κράτος και, ενδεχομένως, να καταλάβει την κυβερνητική  εξουσία. Επίσης είναι γνωστό τοις πάσι πλέον ότι δεν ανδρώθηκε, αλλά ακόμη πάσχει από την ασθένεια του αριστερισμού. Οι διάφορες συνιστώσες του δεν πρόκειται να του επιτρέψουν να γίνει ένα κόμμα σοβαρό και υπεύθυνο.

ΥΠΑΡΧΩ ΚΙ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΜΙΛΑΩ!!!!

…και δεν υπάρχω μονάχα όταν φλυαρώ. Και ίσως η σιωπή μου να φανερώνει την παρουσία μου περισσότερο και από τα λόγια που γράφω. Αν έχετε διαβάσει ή δει στο θέατρο τον ΘΕΙΟ ΒΑΝΙΑ του Τσέχοφ, τότε θα έχετε προσέξει και καταλάβει ότι ο εκεί χώρος δεν εμψυχώνεται με μόνες τις κουβέντες που ανταλλάσσουν οι ήρωες, αλλά με τη θερμή τους ακτινοβολία. 

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΛΠΑΖΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΣΙΠΡΑ!!!!

Δεν μπορώ να μη σκέφτομαι!!! Όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου με προκαλούν κι όσο βλέπω ότι η πλειοψηφία των συμπατριωτών μου βουλιάζει είτε στην απελπισία λόγων της οικονομικής κρίσης είτε λόγω της ανυπαρξίας οδηγών, τόσο οργίζομαι με την αυθαιρεσία ορισμένων που νομίζουν ότι ήρθε η ώρα τους να κουμαντάρουν τις τύχες της χώρας. Το ξέρω ότι μέσα από τα χαλάσματα είναι δυσχερές το έργο της ανασύνταξης της κοινωνίας και χρειάζεται ψυχικό σθένος να βαδίσουμε προς τα πεπρωμένα μας, αφού και τα προβλήματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι σκληρότερα, ή πιο σύνθετα. Είναι φανερό ότι απουσιάζει ο κοινός νους, η κοινή λογική και γι’ αυτό ακούει κανείς απλούς νεοέλληνες στο καφενείο να λένε το γνωστό «μια μέρα να ήμουν πρωθυπουργός και θα τα έλυνα όλα»!!!!! 

ΔΕΝ ΧΟΡΤΑΙΝΕΤΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ!!!!!!

Δεν χορταίνεται η Ιστορία!!! Πραγματικά δεν χορταίνεται η Ιστορία. Κι αν μιλήσω προσωπικά, ήθελα από μικρός να γίνω ιστορικός. Δεν έγινα, αλλά η αγάπη για την ιστορία δεν χάθηκε. Έχω διαβάσει ιστορίες και ιστορίες κι έχω ξενυχτήσει ξεφυλλίζοντας προσωπικά ημερολόγια από στρατιώτες που πήραν μέρος σε πολέμους, που αν το σκεφτούμε κάπως ιδιαίτερα, θα σχολιάσουμε ότι οι πόλεμοι δεν είναι παρά μια περίεργη χαιρεκακία του Θεού ή των θεών!!!

Η ΓΕΥΣΗ ΤΗΣ ΑΒΥΣΣΟΥ...

"Το γέλιο είναι διαχρονικό", αφού το βλέπω στο πρόσωπό σου, αλλά "η φαντασία δεν έχει ηλικία", και είναι προνόμιο όλων μας.
Ο καθένας μπορεί να φαντάζεται οτιδήποτε...
Κι αφού "τα όνειρα είναι για πάντα", ο καθένας μπορεί να ονειρεύεται ό,τι θέλει και για πάντα!!!!
Ενώ εσύ τώρα δεν είσαι πια πρόσωπο, αλλά μια άσαρκη αίσθηση...
Εγώ, ένας κανονικός άνθρωπος που δεν μου έχει δοθεί η ύστατη χάρη να βγαίνω από τον σταθμητό εαυτό μου, να δοκιμάζω τη γεύση της αβύσσου, να χάνω την πίστη μου σε ιστορίες με ειρμό, λογική αλληλουχία, σταθερό περίγραμμα.
Η προσήλωσή μου στα φαινόμενα είναι τόσο πιο φανατική όσο ο φόβος μου, μήπως δεν αληθεύουν, δυνατότερος.
Φοβάμαι;
Ασύνειδα.
Έχω την αίσθηση ότι κρέμομαι στο χάος.
Από την αγωνία του μετεωρισμού, μόνο τούτο έχει περάσει στην ψυχή μου: η ανάγκη να στερεώνομαι σε λαβές, που τις κρατώ με πάθος, τις κάνω υπόθεσή μου, κι αν δοκιμάσει κανείς να μου τις πάρει, του τις χτυπάω στο κεφάλι.

ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΟΣ... ΣΤΟΥΣ ΚΗΦΗΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΗΛΙΘΙΟΥΣ!!!!

Μαζεύτηκα στα εικοσιτέσσερα. Το κρύο άρχισε. Μια ψύχρα άρχισε να χώνεται παντού. Να ντυθώ καλύτερα. Φόρεσα μια μπλούζα χειμωνιάτικη, ζεστή κι ένα παντελόνι επίσης. Πρέπει να σας πω ότι πρωί-πρωί ανήρτησα και τη σημαία μας και τώρα τη βλέπω να κυματίζει περήφανη κι ελεύθερη. 

Τώρα θα πιω και τον απογευματινό καφέ. Και να ’μαι πάλι, να παλεύω με τις λέξεις, για να φέρω στο νου όσα έμαθα, ή άκουσα ή διάβασα για το έπος των Ελλήνων στα ηπειρωτικά βουνά. Ήταν η μάχη της Ελλάδας, ήταν στιγμές ψυχικής ευφορίας, που αναρρίπισαν μια κρυφή φλόγα. Δεν θ’ αρχίσω τα γνωστά και τετριμμένα. Αλλού γράφουν και καλό είναι να ξαναδιαβάζει κανείς για να μην ξεχνά και να ξαναζωντανεύει εκείνη τη σκληρή εποχή. Και ιδιαίτερα οι νέοι άνθρωποι.

Το παράδοξο για μένα είναι πως από εκείνον τον κόσμο που δημιούργησε το «έπος», βγήκε και επικράτησε τελικά μια ηγετική τάξη με προσανατολισμό ολότελα και χαμηλότατα χρησιμοθηρικό, ένας κόσμος άδροσος, χωρίς προοπτικές κι ανάσα. Και βέβαια δεν είναι ν’ απορεί κανείς γιατί τα ίδια έχουν συμβεί και σε άλλες χώρες μετά από κοσμοϊστορικά γεγονότα. Μια αναδρομή στο παρελθόν και θα δείτε ότι τη Γαλλική Επανάσταση και τους ναπολεόντειους πολέμους διαδέχτηκε η τάξη των καλοκαθισμένων εισοδηματιών. Και στη Ρωσία, το ίδιο. 

Πού πάμε, ποιοι είμαστε, ποιο είναι το μέλλον μας;;;

Παρακολουθώντας τα γεγονότα και σε Ελλάδα και στο εξωτερικό, τα αποτελέσματα είτε της οικονομικής κρίσης είτε της διακυβέρνησης κάποιων χωρών από αντιδραστικά καθεστώτα είτε της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων είτε των φυσικών φαινομένων, αναρωτιέμαι τι αξία έχει η ζωή, τι αντιπροσωπεύει ο άνθρωπος, πώς δικαιώνεται η ύπαρξή του, όταν το παθητικό του επιβαρύνεται με τόσες καταστροφές, με τόσο αίμα, με τόσα αποτρόπαια και εν πολλοίς ακατανόητα εγκλήματα!!!!! Είναι επόμενο να μας κυριεύει φρίκη.

Κάτι για την βροχή...

ΕΙΠΑ να γράψω κάτι για τη βροχή και με πλημμυρίζουν άπειροι στίχοι από τους ποιητές που αγάπησα. Λέξεις, λέξεις, λέξεις που όμως έτσι στη σειρά που τις θυμάμαι, νιώθω μιαν απέραντη νοσταλγία για ό,τι γεννήθηκε την εποχή που πρωτοδιάβασα και τον Σεφέρη και τον Αναγνωστάκη και τον Σαχτούρη και τον Καβάφη, αλλά και την Σύλβια Πλαθ και όποιον άλλον ποιητή βόλευε την νεανική μου ευαισθησία. Κι αν γράψω κι εγώ κάτι για τη βροχή δεν έχει πια σημασία γιατί ήδη κυκλοφορούν παντού και στίχοι και διηγήσεις και βρεγμένες εντυπώσεις και δημοσιογραφικές σχοινοτενείς περιγραφές κι ένα σωρό μουσικές και τραγούδια.

Γιατί μου άρεσε πάντα η βροχή; Ποτέ δεν μπόρεσα να εξηγήσω. Μονάχα πως ήθελα κι εγώ να γίνω βροχοποιός και να δημιουργώ αστραπές και βροντές και μετά να αφήνω ανοιχτές τις βρύσες του ουρανού και να με κατακλύζουν τα νερά και να μην κάνω προσπάθεια να φυλαχτώ. Έχω κάποιες αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια όταν τον Αύγουστο μήνα είχαμε τρύγο και η σταφίδα βρισκόταν ξαπλωμένη στα αλώνια. Αλλά το τι γινόταν δεν περιγράφεται αν άρχιζε μια μπόρα ξαφνική και ήμασταν μακριά. Τότε τρέχαμε σαν τρελοί στα αλώνια για να σκεπάσουμε τη σταφίδα και να την γλιτώσουμε από την καταστροφή. Έχει φτιάξει και κάτι υπέροχα έργα ο Α.Τάσσος…

Και τώρα ο ουρανός δεν λέει να ξεθολώσει. Νύχτωσε και οι κάτοικοι κυρίως των δήμων της δυτικής Αττικής υποφέρουν από τις πλημμύρες και τις καταιγίδες. Είδα στην τηλεόραση εικόνες καταστροφής και λυπάμαι τους ανθρώπους.Θυμάμαι παλιά όταν πλημμύριζαν κάποιες περιοχές όπως το Μπουρνάζι και όσες βρίσκονται γύρω από τον Κηφισό. Η ζωή συνεχίζεται αλλά κάθε τόσο θα αναζητούμε τους υπευθύνους, που δεν θα βρεθούν ποτέ γιατί απλούστατα υπεύθυνοι είμαστε όλοι!!!!

ΗΡΩΙΣΜΟΙ ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΚΡΙΣΜΑ...

Α. Τάσσος, Για τα 150 χρόνια της επανάστασης του 1821, Ξυλογραφία

Όσο σκέφτομαι μερικούς φίλους που πολιτεύονται με φανατισμό και αλαλαγμούς, τόσο νιώθω την ανάγκη να σιωπήσω. Όμως είμαι υπέρ της επικοινωνίας κι αυτό το έχω τονίσει άπειρες φορές. Ξέρω ότι και η σιωπή κάποιες φορές είναι τρόπος άμυνας. Αλλά αν σκεφτεί κανείς ότι η δική του σιωπή ωφελεί τους άλλους, αυτούς δηλαδή που τις περισσότερες φορές γίνονται η κόλαση και σπάνια η λύτρωσή του, τότε μάλλον δεν πρέπει να σιωπά. Και ιδιαίτερα σε μια εποχή σαν τη δική μας, την τωρινή, που είναι μια εποχή κυνική και άκρως ωφελιμιστική, και δεν συγκινείται ούτε με τους ήρωες ούτε με τους μάρτυρες.

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΗΤΤΗΜΕΝΗ Η ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ;;;

Πολύ δραματικός ο τίτλος κι έτσι αμέσως αλλάζω τροπάριο και την χαρακτηρίζω…. δραματική!!! Για πολλούς, για τους περισσότερους είναι δραματική. Για τους μονίμως αλαφιασμένους είναι μια εποχή ηττημένη.  Και οι μονίμως αλαφιασμένοι είναι μια θλιβερή μειοψηφία, εκστατική, λυρική, που πασχίζει να προσανατολιστεί μέσα σ’ αυτή την παραζάλη και να συλλάβει κάτι από τους μεγάλους ίσκιους που δίνουν ανάστημα στον ορίζοντα. Είναι αυτοί που συνήθως πέφτουν θερισμένοι και αναπολόγητοι στα σύνορα της χίμαιρας. Εγώ πάντως – όπως και ενδεχομένως κάποιοι από σας που με διαβάζετε – νιώθω πως είμαι ο τελευταίος που έχει επιζήσει από τα θύματα ενός μεγάλου ναυαγίου.

Άθλιες συναλλαγές

Το πολιτικό κλίμα τις τελευταίες μέρες οξύνθηκε επικίνδυνα με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την κοινωνική και οικονομική ζωή της χώρας. Αφορμή αποτέλεσε η δημοσίευση σε κυριακάτικο έντυπο της πληροφορίας ότι, δήθεν, οικονομικοί παράγοντες της χώρας συγκεντρώνουν χρήματα, προκειμένου να επηρεάσουν ορισμένους βουλευτές στην εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας την προσεχή άνοιξη. Τους παραπάνω ισχυρισμούς, έσπευσε να υιοθετήσει ο εκπρόσωπος τύπου της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο οποίος προχώρησε ένα ακόμη βήμα. Μίλησε για αναβίωση του νοσηρού κλίματος που κυριάρχησε το καλοκαίρι του 1965. Ο ατεκμηρίωτος ισχυρισμός του προκάλεσε, όπως ήταν αναμενόμενο, την οξύτατη αντίδραση των κομμάτων που συμμετέχουν στην κυβέρνηση.

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥΤΟΣ ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥΣ!!!!!

Αυτός ο περίεργος καιρός μ’ έχει εκνευρίσει. Κουφόβραση, υγρασία, πονοκέφαλος, τόσες έγνοιες και υποχρεώσεις κι ο ουρανός γκρίζος, σαν αρρωστημένος. Χωρίς σκηνοθεσία, έτσι αταίριαστη με την ψυχική μου διάθεση η μέρα, μοιάζει απορροφημένη από τον εαυτό της, αδιάφορη απέναντι στον άνθρωπο και ίσως εχθρική. Κάπως έτσι τη νιώθω κι εγώ: μακριά από μένα, καταχνιασμένη, χαμένη στους δικούς της διαλογισμούς. Εγώ εξάντλησα τα πάντα: ιδέες, ονειροπόληση και ψευδαισθήσεις. Τίποτε πλέον δεν ανήκει σ’ εμένα. Κι ο κόσμος τούτος δεν ανήκει στους δίκαιους αλλά σ’ εκείνους που υπόσχονται θαύματα και ξέρουν ν’ ανανεώνουν το βεστιάριό τους. 

Είναι στιγμές που νιώθω ότι ζούμε σ’ ένα κόσμο κλειστό κι αν θελήσεις να του δώσεις νόημα σου το αρνιέται. Κι αν σκεφτείς να του αρνηθείς κι εσύ να του δώσεις νόημα, σε καταδικάζει σε ισόβια δεσμά. Πώς να χαρακτηρίσω τον γείτονα που πέταξε τις σακούλες με τα σκουπίδια έξω από τον κάδο και ήρθαν οι γάτες, τις ξέσκισαν και σκόρπισαν το περιεχόμενο τριγύρω και τώρα γέμισε αποφορά ο τόπος;; 

Περιττό να.... ξεκοιλιαζόμαστε!!! Όχι άλλες απώλειες....

Με απώλειες ξεκίνησαν σήμερα οι ευρωπαϊκοί ή οι αμερικανικοί δείκτες, με την αγορά να προχωρά σε κατοχύρωση κερδών μετά και τα πρόσφατα ιστορικά υψηλά… Κάπως έτσι ακούγεται στις καθημερινές ειδήσεις που μεταδίδουν τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα. Βεβαίως η μεγάλη μάζα του κοινού αγνοεί κυριολεκτικά τι είναι αυτές οι απώλειες. Σε γενικές γραμμές πάντως το μυαλό πάει σε στις επιχειρηματικές συναλλαγές. Και τότε, εμείς που δεν είμαστε επιχειρηματίες, λέμε ότι όσοι έχουν τα γένια, έχουν και τα χτένια. Δηλαδή, λίγο μας ενδιαφέρουν αυτού του είδους οι απώλειες, οι οποίες ενδεχομένως σύμφωνα και με τα λεγόμενα των πολιτικών αναλυτών να έχουν συνέπειες στην καθημερινότητα των πολιτών.

Και ποιες μας ενδιαφέρουν;

Ο ΒΡΕΓΜΕΝΟΣ ΤΗΝ ΒΡΟΧΗ ΔΕΝ ΤΗΝ ΦΟΒΑΤΑΙ!!!!!

Πήρε ψήφο εμπιστοσύνης η κυβέρνηση αλλά η αξιωματική αντιπολίτευση δεν βλέπω να ησυχάζει. Για πολλοστή φορά ο Τσίπρας ζήτησε εκλογές, λες και η βελόνα έχει κολλήσει: «Εκλογές τώρα - Δεν αναγνωρίζουμε καμία συμφωνία με την τρόικα»… Δικαίωμά του είναι να ζητεί ό,τι θέλει αλλά υπάρχουν και όρια. Υπάρχει μια οδυνηρή πραγματικότητα και ο άκρατος συναισθηματισμός δεν δείχνει καμιά απολύτως προοπτική. Την ξέρουμε αυτή την πραγματικότητα, την υφιστάμεθα, την βιώνουμε καθημερινά. Αλλά, αναρωτιέμαι τι θ’ αλλάξει αν γίνουν σ’ ένα μήνα εκλογές;;; Φυσικά και οι εκλογές είναι απόλυτα νόμιμη και δημοκρατική διαδικασία αλλά ο εκβιασμός δεν είναι στο πλαίσιο της δημοκρατικής συμπεριφοράς.

ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΕΛΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΣΟΝΙΑ;;;;

Ήταν απλώς ένας τσακισμένος άνθρωπος. Ο μονόλογός του είχε αρχίσει να τον ενοχλεί και τον ίδιο. Της μιλούσε, της έγραφε γράμματα, ποιήματα, της έστελνε μηνύματα με το διαδίκτυο, αλλά εκείνη δεν απαντούσε. Κρατούσε δίπλα του και τα δυο τηλέφωνα – το σταθερό και το κινητό. Δεν γινόταν, κάποια στιγμή θα του τηλεφωνούσε. Τον έτρωγε η αγωνία. Αυτά που σκεφτόταν για εκείνη τα είχε στο αρχείο του εγκεφάλου του, ταξινομημένα, έτοιμα να βγουν και να γεμίσουν αγαλλίαση τη σχέση τους. Ένα τηλεφώνημά της, όπως παλιά, ήταν αρκετό. Μια λέξη!! Αλλά ματαίως…  

Τρέχουμε ανάμεσα στα σύννεφα, μέσα στον ουρανό. Γύρω μας ακούγεται ένα βουητό. Είμαστε εμείς που καθόμαστε ήρεμα κι ολόκληρος ο κόσμος σαλεύει ή μήπως είναι μόνο η ατρόμητη φυγή μας; Ζαλίζεσαι;; 

Ο Πορφύρης δεν ζαλίζεται γιατί έχει τα μάτια και τη σκέψη του καρφωμένη σ' ένα και μοναδικό πρόσωπο...

Θα σε κρατώ σφιχτά κι όταν ο κόσμος χαθεί, όταν το αμάξι μας  διλαυθεί η΄σαπίσει μέσα στα σύννεφα, θα κρατιόμαστε σφιχταγκαλιασμένοι και θα πλανιόμαστε μέσα στη σφαιρική αρμονία...

Ένιωθε ότι παιζόταν ένα έργο κι αυτός ήταν ο κομπάρσος. Η Σόνια ήταν γι’ αυτόν η καθημερινή τροφή, ήταν  ένα ζωτικό όργανο από το ίδιο του το σώμα. Παρακολουθούσε από μακριά τη ζωή της. Στηνόταν με τις ώρες στη γειτονιά της, αλλάζοντας κάθε φορά δρόμους και γωνίες κι έβαζε στο μάτι το φούρνο, το μανάβικο κι εκείνο το μίνι μάρκετ που παλιότερα το επισκέπτονταν μαζί. Αναρωτιόταν αν είχε προμήθειες στο σπίτι τόσες ώστε να μη χρειάζεται να βγαίνει κάθε λίγο για ψώνια… 

Την έβλεπε μονάχα στις φωτογραφίες, που αναρτούσε στο face book. Δεκάδες φωτογραφίες που ήξερε ότι θα προσελκύσουν την περιέργεια των διαδικτυακών φίλων, οι οποίοι καιροφυλακτούσαν να της γράψουν ότι είναι «υπέροχη», «ομορφότερη όσο ποτέ», «μια γλυκιά παρουσία στο φβ», «τι ωραία μάτια», «τι καταπληκτικό χαμόγελο» και άλλα τέτοια που φυσικά τροφοδοτούν τη ματαιοδοξία κάθε γυναίκας κι επόμενο ήταν να βάζουν φωτιά στον συναισθηματικό κόσμο της Σόνιας. 

Ωστόσο, η πραγματικότητα για την Σόνια ήταν διαφορετική, αφού όλα όσα της έγραφαν δεν της έκαναν εντύπωση. Έβαζε ένα like για τα μάτια των «φίλων» της κι έδειχνε απλώς να το απολαμβάνει δίχως κάποιες συνέπειες. Περισσότερο ένιωθε να την κατακλύζει μια απέραντη χαρά όταν ξεδίπλωνε τις αναμνήσεις και οι φωτογραφίες αποτελούσαν σταθμούς στη ζωή της, όπως λόγου χάρη οι σπουδές της. 

Την τελευταία φορά που ήσαν μαζί με τον Πορφύρη, του είχε πει ότι θα λείψει για λίγο καιρό στην Αγγλία κι εκείνος ο κακομοίρης ενώ έβλεπε τη δραστηριότητά της στο φβ, δεν μπορούσε να καταλάβει αν ήταν όντως στο Λονδίνο ή εξακολουθούσε να παραμένει  στην Αθήνα. Δεν ήθελε όμως να χαλάσει τον παρηγορητικό της μύθο κι έτσι δεν προσπάθησε καν να κάνει τον ντετέκτιβ. Ήθελε τα πράγματα να εξελιχθούν ομαλά. Όταν πέρασαν περίπου δυο εβδομάδες και σκέφτηκε ότι μάλλον θα είχε επιστρέψει, τότε άρχισε κι αυτός ν’ ανησυχεί, μη τυχόν και τον ξέχασε, ή δεν τον θέλει πια ή και το πιθανότερο μήπως ξανάρχισε να κλείνεται στον εαυτό της, οπότε, άντε ξανά αγώνας ν’ ανοίξει την καρδιά της. Κι αν η Σόνια γύριζε σελίδα, δεν ήταν εύκολο να συμβαδίσει μαζί της. 

Πάντως σήμερα που την είδε ξανά χαμογελαστή, ο νους του με άλματα βρέθηκε στο Παρίσι και είδε τον εαυτό του μαζί με τη Σόνια να κάθονται στο Le Bouquet du Nord, στη rue de Maubeuge. Εκεί άρεσε στη Σόνια γιατί ήθελε να κάνει τη βόλτα της από την Όπερα. Απολάμβανε αυτή την περιοχή. Έπιναν το Café au lait, γιατί το πενήντα τοις εκατό αποβουτυρωμένο γάλα και το πενήντα τοις εκατό μουχλιασμένο κιχώριο δημιουργούσαν μια ψυχοφυσική πραγματικότητα, ανάμεσα σε μια φλυαρία κοινότοπη. Απλώς απολάμβαναν και οι δυο την παρισινή ατμόσφαιρα. Η Σόνια χανόταν στις όπερες που είχε δει στο Λονδίνο. Ο Πορφύρης ούτε που νοιαζόταν για τις όπερες… Την άφηνε να μιλάει, να μιλάει, κι αυτή έδειχνε πραγματικά ότι βρισκόταν αλλού.

Άξια ηγεσία ζητώ!!!!

 

Johann Heinrich Wilhelm Tischbein (1751–1829):  Diogenes sucht einen Menschen. Ο Διογένης ψάχνει με το φανάρι για άνθρωπο!!!!

 

Μα πώς γίναμε έτσι βρε παιδί μου!! Η εσωτερική αποσύνθεση έχει αρχίσει ν’ αποτυπώνεται στα πρόσωπα των ανθρώπων. Η οικονομική κρίση και η δημοσιονομική πολιτική από μια άτολμη κυβέρνηση έχουν δημιουργήσει μύρια όσα προβλήματα και φυσικά τη λύση τους δεν την περιμένω από τη συγκυβέρνηση αλλά ούτε και από την αντιπολίτευση. Τα πράγματα είναι δύσκολα και κανείς δεν είναι σε θέση να πει με βεβαιότητα ότι έχει καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει.

Κραυγές από δω κι από κει, πανηγυριώτικοι λόγοι, γενική αναστάτωση, ασυναρτησίες, ακατανοησία, γκρεμίσματα, μηδενισμοί, πολιτικοί που κάνουν αενάως κωλοτούμπες, η μεταμόρφωση όλων σε θαυματοποιούς, ήθη ξεχαρβαλωμένα, νεύρα τσακισμένα, απόρριψη του παντός. Ο τραμπουκισμός σήμερα λέγεται… δυναμισμός!! Υπάρχει και μια άλλη πλευρά που την ακούω συχνά από συνανθρώπους, ότι δηλαδή ευτυχισμένοι είναι οι πιο ασύνειδοι, αυτοί που μέσα στην παλαβή τούτη αρματοδρομία καμαρώνουν και τραγουδάνε, τους κούφους και τους επιπόλαιους, τους άστεγους και τους μονίμως πεινασμένους, αυτούς που δεν έχουν τίποτε να δηλώσουν παρά μονάχα  το κουφάρι τους.

Απ’ όλες τις πλευρές σαν χάντρες σε κομπολόι παίζονται οι λέξεις δημοκρατία, πατρίδα, εκλογές, λαός, σωτηρία… Η συνεχής επίκληση αυτών των λέξεων έχει αρχίσει να δημιουργεί επιφυλάξεις για τις προθέσεις όλων. Μπορεί να είναι αγαθές οι προθέσεις, αλλά γίνονται εύκολα αμαρτωλές γιατί ο κόσμος, απ’ ό,τι αντιλαμβάνομαι δεν σηκώνει φιλολογία. Διότι απλούστατα αμαρτωλό δεν είναι μονάχα ν’ αγνοεί κανείς το πρόβλημα αλλά και να μην το αντιμετωπίζει με καίριο τρόπο.

Τι χρειάζεται;;; Εδώ θα πω ότι η απάντηση είναι απλή: Χρειάζεται μια νέα ανάγνωση της ελληνικής κοινωνίας για να την καταλάβουμε, κάτι δηλαδή που μέχρι στιγμής δεν φαίνεται να έχουν κάνει οι πολιτικοί μας, που πολιτεύονται με παλαιοκομματικές μεθόδους και πολύ περισσότερο οι διάφοροι δημοσιολογούντες που καρτερικά περιμένουν στα τηλεοπτικά παράθυρα για να μιλήσουν – και λέω καρτερικά γιατί αν δεν τους δώσουν το λόγο οι εκπομπάρχες, που όλοι τους ξέρετε και που μας σπάζουν τα νεύρα γιατί προβάλλονται ως γενικώς… ξερόλες. Και βέβαια έρχεται πάντα στο τραπέζι το θέμα της ηγεσίας, η οποία σήμερα είναι κατώτερη από το ανάστημα του καιρού μας, του φορτωμένου με τη διάσταση του μέλλοντος όσο ποτέ άλλοτε.

Μια νέα ανάγνωση, λοιπόν, θα επιτρέψει να δούμε καθαρότερα τα σημερινά χαρακτηριστικά της και ίσως τότε θα είναι σωστό να προτείνουμε λύσεις για τα καυτά προβλήματα που αντιμετωπίζει. Είναι ανάγκη να ρίξουμε στο πέλαγος της λήθης όσες ιδέες και αντιλήψεις αποδείχτηκαν αναποτελεσματικές και παρέμειναν αδρανείς στο πέρασμα των χρόνων. Δεν φτάνει να τρομάζουμε με όλα όσα συμβαίνουν, αλλά πρέπει και ν’ αλλάζουμε πορεία. Το μπορούμε;;