Αδιανόητοι στην εποχή μας οι Ροβινσώνες και οι ερημονησίδες!!!!

Έχω την αίσθηση ότι οι χαρακτήρες λόγου χάρη του Μπαλζάκ δεν είναι αγκυροβολημένοι σε άλλες εποχές και πολύ περισσότερο στις σελίδες των μυθιστορημάτων του μεγάλου πεζογράφου. Έχω κατά νου τον «Μπαρμπα-Γκοριό» που αποτελεί ένα από τα κλασικά αριστουργήματα της συγγραφικής ιδιοφυίας του Μπαλζάκ, και που εντάσσεται στο πλαίσιο της τριλογίας της «Ανθρώπινης Κωμωδίας». Ο ίδιος ο μπαρμπα Γκοριό, οι δύο κόρες του, ο νεαρός Ραστινιάκ, αλλά και όλοι οι τρόφιμοι της πανσιόν Βωκέ, αποτελούν αθάνατους λογοτεχνικούς χαρακτήρες, που εικονογραφούν με τον καλύτερο τρόπο τα ανθρώπινα πάθη και τις έντονες ταξικές ανακατατάξεις στη γαλλική κοινωνία της εποχής. Στο έργο του αυτό ο Μπαλζάκ φέρνει στο προσκήνιο τον φιλόδοξο νεαρό δικηγόρο Ραστινιάκ, ενώ ο κακός Βολτράν προτρέπει τον Ραστινιάκ να ακολουθήσει τον εύκολο δρόμο.

Θα έλεγα, ωστόσο, ότι ο Ραστινιάκ είναι το τελειότερο υπόδειγμα μιας επιδημίας που όμως εμφιλοχωρεί στην εποχή μας, που είναι μια εποχή βαθιάς οικονομικής, κοινωνικής και ηθικής κρίσης. Όχι μονάχα η Ελλάδα αλλά όλη η Ευρώπη έχει πλημμυρίσει νεαρούς τυχοδιώκτες, αριβίστες, αμοραλιστές, που επιζητούν μανιωδώς, με ραδιουργίες και με κάθε θυσία [φυσικά θυσία των άλλων] να φτάσουν κάπου και ν’ αναδειχτούν!!! Αυτό δεν είναι κάτι το καινοφανές, θα πει κάποιος. Όντως δεν είναι, αλλά απλώς τώρα βρίσκεται σ’ έξαρση και δεν φαίνεται. Και είναι αρκετοί από αυτούς που έχουν κατά νου να κουλαντρίσουν τις τύχες μιας χώρας και των ανθρώπων της. Αλλά δεν έχουν καταλάβει ότι δύσκολα οι μάζες ΔΕΝ αναγνωρίζουν τον φυσικό ηγέτη. Κι όταν τον αναγνωρίσουν, δοκιμάζουν μια ανακούφιση, αφού από εκεί και πέρα αυτός αναλαμβάνει τα φορτία των προβλημάτων κι επωμίζεται την έγνοια των γενικών πραγμάτων κι έτσι ο καθένας μπορεί να επιδοθεί στα προσωπικά του έργα.

Μέχρι όμως να βρεθεί και ν’ αναγνωριστεί ο ηγέτης, εμείς οι απλοί άνθρωποι της καθημερινότητας, ο καθένας στο χώρο του, στον κύκλο του, άλλος στον πνευματικό ή καλλιτεχνικό τομέα και άλλος στον πρακτικό βίο, έχουμε χρέη πιο βαριά από ανθρώπους άλλων εποχών, αφού είμαστε ορφανοί από οδηγό και ηγέτη. Πάντως αυτή η περίεργη  εποχή μας είναι κατάφορτη από σχεδόν κοσμογονικά ενδεχόμενα ώστε οι ερημονησίδες και οι Ροβινσώνες να είναι αδιανόητοι. Οι συνθήκες επιβάλλουν την αλληλεγγύη και την κοινότητα της ιδεολογίας. Γι’ αυτό πρέπει να επιδιώκουμε και να συντηρούμε τον μεταξύ μας διάλογο. Για να πετύχουμε πρέπει να έχουμε επίγνωση του τι είμαστε και τι αντιπροσωπεύουμε. Έχουμε;;;

Η γοητεία των ψευδαισθήσεων

• Αφιερωμένο στη φίλη Μαρία Λικάκη

«Επιμελώς ατημέλητος και το σακκίδιο κατάχαμα. Τώρα τι του λες;;;», έγραψα κάτω από τη φωτογραφία και μια καλοπροαίρετη φίλη σχολίασε:

«Αυτό δεν πολιτική κριτική που κάνετε, σας χαμηλώνει προσωπικά».

Κι εγώ έγραψα τα παρακάτω: 

«Ελεύθερος πολίτης είμαι και μπορώ να λέω ό,τι θέλω. Δεν ανέχομαι όμως κάποιους να κοροϊδεύουν τον κόσμο. Κι αυτός ο κύριος αυτό ακριβώς κάνει. Πολιτική κριτική δεν μπορώ να του κάνω διότι δεν έχει πολιτικές θέσεις και ο μόνος τρόπος που του χρειάζεται είναι ακριβώς αυτός που του κάνω. Εάν εκθέσει ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ, τότε κι εγώ θα μιλήσω πολιτικά. Μέχρι στιγμής αυτό που βλέπουμε είναι μια παρέλαση με "επιμελώς ατημέλητες" πόζες. Το διαδίκτυο έχει πλημμυρίσει με φωτογραφίες του. Πολιτικά ξέρω να μιλήσω. Όταν κι αυτός αποφασίσει να μιλήσει πολιτικά, τότε τα ξαναλέμε... Και το τελευταίο: Γιατί αυτό που έγραψα... με χαμηλώνει;;; Έπαψα πια να είμαι αυτός που ήμουν;;;; Αλλά καλύτερα μου δίνετε την ευκαιρία να γράψω στο μπλογκ μου ένα σχετικό άρθρο...».

Εδώ στο μπλογκ είμαι λοιπόν για να ξεκαθαρίσω από την αρχή πως ό,τι κάνει ο κύριος Σταύρος Θεοδωράκης εντάσσεται σε τακτική επικοινωνιακής πολιτικής που λίγο-πολύ μας είναι γνωστή. Όμως αυτού του είδους η τακτική έχει μπόλικα στοιχεία τυχοδιωκτικής συμπεριφοράς. Και τούτο διότι στην κρίσιμη τούτη εποχή, ο λαός απαιτεί καθαρές προτάσεις, καθαρές εξηγήσεις και όχι επικοινωνιακές μουντζούρες. Ο εθισμός στη λεξιμαγεία είναι πραγματικά τρομακτικός κίνδυνος για τον λαό. Τούτο ακριβώς κάνει ο κατά δήλωσή του"ηγέτης" και "πρόεδρος" [άραγε από ποιες διαδικασίες βγήκε ηγέτης και πρόεδρος;;;] που θέλει να μοιάζει με φακίρη γητευτή. Στην  περίπτωση όμως του ελληνικού λαού [και όχι των φιδιών] η γοητεία του λογοφακίρη πολύ λίγο διαφέρει από προμελετημένη λαϊκή παραπλάνηση.

Στην περίπτωσή του, ίσως δεν πρόκειται για παραπλάνηση, αλλά για μέγιστο έγκλημα. Διότι συντελεί στον ευνουχισμό της σκέψης και στο να εθίζεται ο λαός να θαμπώνεται από την πρόσοψη χωρίς να αισθάνεται την ανάγκη να ψάξει για να δει τι γίνεται παραμέσα. Η τακτική του Θεοδωράκη δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο αλληλοτροφοδοσίας ψευδαισθήσεων που είναι εκτάκτως επικίνδυνος για όλους εκείνους που πίστεψαν ή πιστεύουν σ' ένα εγχείρημα που εξυπηρετεί αλλότριους σκοπούς. Και η στιγμή της αφύπνισης είναι πάντα μια ανώμαλη προσγείωση με όλα τα παρεπόμενα.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν είναι παρά ένας άνθρωπος που "μεγάλωσε" μέσα στο σύστημα και το σύστημα αυτό επιχειρεί να εξυπηρετήσει. Αλά και όταν κατηγορεί το παλιό πολιτικό προσωπικό, δεν μπορεί να καταλάβει ότι αυτή η τακτική της ισοπέδωσης είναι φασιστική. Η Ελλάδα υπάρχει, στέκεται ορθή, έχει προοδεύσει κι αυτό το οφείλει και σε κάποιους πολιτικούς που πολιτεύτηκαν έντιμα. Ίσως ασύνειδα να κάνει ό,τι κάνει. Κι αυτό είναι το πιο θλιβερό. Ίσως έχει μεθύσει από τις φωτογραφικές πόζες του. Ότι δηλαδή έχει πείσει τον εαυτό του ότι μπορεί -όπως ο ίδιος είπε- να είναι [άκουσον-άκουσον] ο καθοριστικός παράγων των πολιτικών εξελίξεων!!! Ποιος;;; Αυτός που αποφεύγει σαν τον διάολο με το λιβάνι να κουβεντιάσει τις δήθεν θέσεις του και περιοδεύει δίκην τουρίστα στην ελληνική περιφέρεια, και μονάχα που δεν μοιράζει καθρεφτάκια στους ιθαγενείς που συναντά... Την έλλειψη γνώσης των προβλημάτων την έχει αναγάγει σε τακτική!!!

Δεν έχει καταλάβει ο Σταύρος Θεοδωράκης ή δεν θέλει να καταλάβει ότι δεν αρκεί να λέμε ότι δεν πάμε καλά, αλλά πού πάμε και πού δεν πάμε και γιατί εκεί πάμε καλά και αλλού δεν πάμε. Η γενικότητα και η αοριστία ισοδυναμούν με ιδιοτέλεια και κρυψιβουλία.

Και για να κλείσω, θέλω να πω στη φίλη μου που "ενοχλήθηκε" από τη στάση μου, ότι εγώ δεν διεκδικώ δάφνες πολιτικού αναλυτή, αλλά απλώς δάφνες ενός σκεπτόμενου πολίτη που δεν θέλει να τον κοροϊδεύουν

ΑΝΟΙΞΑΝ ΟΙ ΠΟΡΤΕΣ ΤΟΥ ΤΡΕΛΟΚΟΜΕΙΟΥ!!!!

ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩ [όπως όλοι] τις πολιτικές εξελίξεις και νιώθω μια απογοήτευση για τα όσα συμβαίνουν καθημερινά. Νόμιζα ότι θα βαδίζαμε προς μεγάλες συνθέσεις, εντελώς διαφορετικού τύπου από τις παλιές, αλλά δυστυχώς βλέπουμε όλοι τον κατακερματισμό των πολιτικών δυνάμεων, πράγμα που σημαίνει ότι αυτοί που θέλουν να κουλαντρίσουν τις τύχες της χώρας δεν έχουν καταλάβει τη θέληση της Ιστορίας. Δεν υπάρχει συνεκτική ύλη. Δηλαδή δεν υπάρχουν ιδέες που να περιέχουν την ειλικρίνεια, τη συνέπεια και τον αλληλοσεβασμό. Λες και άνοιξε η πόρτα του τρελοκομείου και ξεχύθηκαν στους δρόμους και τις πλατείες ο Ναπολέων, ο Στάλιν, ο Μεγαλέξανδρος, ο Καίσαρας, ο Χίτλερ, ο Ταμερλάνος... Αναρωτιέμαι αν τελικά εκφυλίστηκε η κινητήρια ιδεολογία που ήταν πάντα η δημοκρατία και η ελευθερία!! Η ιδεολογική αποσκευή των υποψήφιων σωτήρων μας είναι μηδαμινή έως ανύπαρκτη.*

 

Το έδαφος των σημερινών πολιτικών εξελίξεων είναι άμμος κινούμενη κι επόμενο είναι ο λαός να τα έχει χαμένα και να μην ξέρει πού ν' ακουμπήσει. Έχει κι ο ίδιος ευθύνες, αλλά δεν μπορεί να τα βάλει με το κατεστημένο που έχει στα χέρια του τη δύναμη των μέσων μαζικής ενημέρωσης, τα οποία ποδηγετούν τις θελήσεις και τις εξελίξεις. Μπορεί οι Έλληνες να είμαστε αντικομφορμιστές και οπαδοί της ανορθογραφίας, ωστόσο θα δεχόμουν αυτόν τον αντικομφορμισμό εάν ήταν μια γόνιμη ανταρσία. Όμως δεν είναι. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης διαμόρφωσαν τα τελευταία χρόνια ένα κοινό που πάσχει από προβατισμό. Γι' αυτό βλέπουμε με πόση ευκολία βρίσκουν έδαφος οι διάφοροι μπεχλιβάνηδες και αλωνίζουν.  

...............
*Άκουσα τον "ηγέτη" του Ποταμιού να λέει ότι θέλει να είναι ο καθοριστικός παράγων των πολιτικών εξελίξεων!!!! Με ποια φόντα;;; Άλλωστε, ο λαός αποφασίζει κι όχι αυτός για το ποιος θα είναι ο καθοριστικός παράγων των εξελίξεων. Ας κάνει μια έκθεση με τα φωτογραφικά του ενσταντανέ για να πάμε όλοι να την δούμε και να θαυμάσουμε τις επιμελώς ατημέλητες πόζες του.

ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΘΡΥΛΟΙ...

Επειδή πλέον πολύς λόγος γίνεται, ας καταθέσω κάποια γνωστά πραγματάκια για να το κλείσω κι αυτό το κεφάλαιο. Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Προχθές διάβαζα ένα πολύ γνωστό αλλά αριστουργηματικό κείμενο και παραθέτω το σχετικό απόσπασμα που μ' ενδιαφέρει:

ΑΝΩΝΥΜΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ, ΗΤΟΙ ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Εὑρισκόμενος ἕνας στρατιώτης, λέγει ὁ ἀξιάγαστος Πλούταρχος, εἰς τὴν μάχην, καὶ ἀφοῦ ἐνίκησαν τὸν ἐχθρόν, ἔτρεξεν νὰ ἐμποδίσῃ τὸ πλοιάριον εἰς ἕνα ποταμόν, ὅπου ἤθελε νὰ διέλθῃ ὁ ἀρχιστράτηγος τῶν ἀντικειμένων, καὶ φθάνοντάς το τὸ ἥρπασε μὲ τὴν δεξιάν του χεῖρα, διὰ νὰ τὸ βαστάξῃ, ἕως νὰ ἔλθουν οἱ συμπολῖται του, ἀλλ᾿ οἱ ἐχθροὶ ἀπὸ τὸ πλοῖον τοῦ τὴν ἐσύντριψαν, αὐτὸς δὲ παραχρῆμα ἐκτείνει τὴν ἀριστερὰν καὶ ἔπαθε τὸ ἴδιον. Τότε, ὡς λέων, ὥρμησε μὲ τοὺς ὀδόντας νὰ τὸ ἁρπάσῃ, καὶ εὐθὺς τὸν ἀποκεφάλισαν. Ὤ! πόσον, πόσον ζῆλον ἡ πατρὶς εἶχεν ἐμφυτεύσει εἰς τὴν καρδίαν ἐκείνου τοῦ ἥρωος! Καὶ πόσον ἀπέδειξεν ἐμπράκτως τὴν εὐγνωμοσύνην του πρὸς αὐτήν!

Εγώ θα το γράψω πιο κοντά στα δικά μας για να γίνει κατανοητό σε όσους έχουν σχέση με την ιστορία. Προφανώς αναφέρεται στον Κυναίγειρο, τον γιο του Ευφορίωνος και αδελφό του Αισχύλου, έναν από τους γενναίους Μαραθωνομάχους, ο οποίος καταδιώκοντας τους Πέρσες έως την παραλία, όπου προσπαθούσαν στη σύγχυση της άτακτης φυγής τους να επιβιβαστούν στα πλοία τους, δοκίμασε μέσα στην αντάρα της μάχης, να συγκρατήσει μια περσική τριήρη με το χέρι, οπόταν ένας Πέρσης του το έκοψε με το ξίφος του.
Αυτό το λέει η ψυχρή ιστορία.
Και ο θρύλος, δηλαδή η λαϊκή φαντασία, συμπληρώνει:
Όταν του έκοψαν το ένα χέρι, ο Κυναίγειρος προσπάθησε  να συγκρατήσει το περσικό πλοίο με το άλλο, κι όταν του το έκοψαν κι αυτό, με δεύτερη σπαθιά, άρπαξε την τριήρη με τα δόντια…
Οι ψύχραιμοι πιστεύουν την ιστορία.
Ο λαός πιστεύει τον θρύλο.
Και ο Κυναίγειρος διεσώθη στην ιστορία χάρη στον θρύλο…
 

Ο θρύλος φίλοι μου είναι παντοδύναμος, αλλά μπορεί να φθαρεί και να ριχτεί στα άχρηστα της μνήμης όταν περιέλθει στη δικαιοδοσία της αγοραίας εκμετάλλευσης. Ο θρύλος δεν γίνεται ποτέ σύνθημα γιατί στηρίζεται στην ελεύθερη και αυτόβουλη  και εντελώς αυθόρμητη συναισθηματική προσχώρηση του πλήθους. Η υπεροχή του θρύλου έναντι της ιστορίας είναι ότι δεν διδάσκεται, δεν επιβάλλεται και δεν στηρίζεται σε αποδεικτικά στοιχεία. Όταν ο θρύλος αποσυντεθεί στα στοιχεία που τον συνθέτουν και αρχίσει η έρευνα και η συζήτηση και η δικαιολογία του θρύλου, τότε ο ίδιος ο θρύλος διαλύεται. Γίνεται… πολιτική!!! Αλλά πολιτική και θρύλος είναι δυο έννοιες ασυμφιλίωτες. Ο θρύλος αρνείται τη διαλεκτική της πολιτικής και η πολιτική  αρνείται τον μυστικισμό του θρύλου.
Οι θρύλοι χρειάζονται στην εποχή μας διότι απλώς αντιπροσωπεύουν ηθικές αξίες κοινής αποδοχής. Και το εικονοστάσι της ψυχής επιφυλάσσει πάντοτε  ιδιαίτερη θέση για κάποιους θρύλους που τους έπλασε η λαϊκή φαντασία...
 

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ!!!

 

 Α. Τάσσος, Για τα 150 χρόνια της επανάστασης του 1821, Ξυλογραφία

Είναι βέβαιο ότι η ιδέα του πατριωτισμού περνάει κρίση γι' αυτό κι εγώ σας προσφωνώ έτσι... Το ξέρετε ότι διάφορες και άπειρες εκδοχές του πατριωτισμού κυκλοφορούν στην αγορά, με αποτέλεσμα να μην ξέρει και ο νέος άνθρωπος αλλά και ο φιλότιμος πολίτης ποια να διαλέξει. Κάποιοι που ασχολούνται με τα οικονομικά μπορεί να μας πουν ότι κι εδώ ισχύει ο νόμος της χρηματαγοράς, όπου το κακό νόμισμα διώχνει το καλό. Αλλά η απορία μας... ποιο είναι το καλό νόμισμα;;; Κι αυτή η απορία που τίθεται και ως ερώτημα έχει την αφετηρία της στο γεγονός ότι οι παραχαράκτες έχουν κατορθώσει με την τεχνική τους ν' απομιμούνται τέλεια το καλό κι έτσι να προκαλούν δυσπιστία για όλα. Οπότε, ξέρετε ότι κάθε νόμισμα, γνήσιο ή κάλπικο, προσφέρεται γι' απάτη...

Θα σας πω μονάχα ότι εγώ δεν μιλώ αόριστα για πατριωτισμό αλλά για "ελληνική ιδέα", με όλο το φορτίο του συναισθηματισμού και χωρίς λοφίο στο κεφάλι, που σημαίνει χωρίς οίηση, μισαλλοδοξία, φιλολογία. Μιλώ για τον πατριωτισμό εκείνο που αποτυπώνεται στην σεμνή και θερμή προσήλωση σ' ένα τόπο που γεννηθήκαμε. Αγαπάμε το χωριό μας, την πόλη μας, το πατρικό μας σπίτι, τη γειτονιά μας με τους ανθρώπους της. Ε, δεν θ' αγαπήσουμε την πλατύτερη αγκαλιά που κρατάει μέσα της ανθρώπους με την ίδια γλώσσα, την ίδια παράδοση, τα ίδια ήθη και έθιμα, τις ίδιες δοκιμασίες;;; Δεν παραγνωρίζω κάποιες διαφοροποιήσεις, αλλά που δεν είναι ικανές να μας διαλύσουν ως κοινωνικό σύνολο.

Απλώς θα σας πω ότι η ελληνική ιδέα έχει χτυπηθεί ανελέητα κι έχει διαβληθεί από τον συγχρωτισμό της με τον καπιταλισμό, που την πρόβαλε, την εκμεταλλεύτηκε , την λέρωσε  με την ανίερη τάση του να εκμεταλλεύεται τα πάντα. Και σήμερα βλέπουμε ότι πολλοί πολέμιοι του καπιταλισμού ο οποίος παραμόρφωσε την ελληνική ιδέα, την παραμορφώνουν με άλλο τρόπο, επιτήδεια, εκλαϊκευτικά, δήθεν για να την περισώσουν και τελικά για να την διαλύσουν. Εγώ πάντως νιώθω φοβερά ανήσυχος για την ελληνική ιδέα που αφήνουμε στα παιδιά μας, γιατί την βλέπω θολωμένη και ταλαιπωρημένη, αφού διάφοροι μεταπράτες εκδικούνται την Ελλάδα για τα προσωπικά τους πάθη, ατυχήματα, πάθη. Και είναι εύκολο να καταλάβουμε ότι η σημερινή ατμόσφαιρα είναι διαλυτική και ένας κοσμοπολιτισμός δίχως ιδεολογικό υπόστρωμα προκαλεί αποσυνθετικές διεργασίες. Είναι μια αυταπάτη για εκείνους που πιστεύουν ότι θεμελιώνουν μια οικουμενικότητα ενώ ουσιαστικά αποχρωματίζονται συστηματικά.

Η σημερινή επέτειος ας είναι γι' άλλη μια φορά η ευκαιρία και η αφορμή για να ξεκαθαρίζουμε πλάνες και αυταπάτες, δίνοντας εξετάσεις καθημερινά κι όχι μονάχα μπροστά στην κάλπη.

Ποιοι ενδιαφέρονται για την Τέχνη;;;;

Λένε ότι η επικοινωνία με την Τέχνη είναι ζήτημα αγωγής, καλλιέργειας. Εντάξει, δεν μπορούμε να το αρνηθούμε αλλά δεν πιστεύω ότι αυτό είναι κανόνας. Η διαπαιδαγώγηση παίζει ασφαλώς κάποιο ρόλο. Με αφορμή τη σημερινή μέρα που είναι αφιερωμένη στην ΠΟΙΗΣΗ, τα γράφω αυτά. Θέλω, λοιπόν, να πω ότι η μεγάλη ποίηση βρίσκει τρόπο και δρόμους και μονοπάτια να φτάσει και στον "απαίδευτο". Δεν πιστεύω, δηλαδή, ότι η μεγάλη ποίηση έχει αριστοκρατικό χαρακτήρα. Τέτοιον έχει η κακή ποίηση. Και με μια διασταλτική ερμηνεία αναφέρομαι και σε όλα τα είδη των τεχνών και των γραμμάτων. Η Τέχνη είναι βέβαιο ότι δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις σε βιοτικές αγωνίες και πολύ περισσότερο δεν προτείνει κώδικες συμπεριφοράς. Θα έλεγα ίσως ότι η δίψα για την Τέχνη προϋποθέτει μεταφυσική ανησυχία, η οποία μπορεί να είναι και ασύνειδη. Στην αντίθετη περίπτωση, δηλαδή όταν η μεταφυσική αγωνία είναι συνειδητή, οδηγεί κατευθείαν στην περιοχή της φιλοσοφίας. Η αναφορά μου σήμερα με την ανάρτηση φωτογραφιών στο facebook σε ποιητές που έχουν ήδη κατακτήσει το ευρύ κοινό και έχουν διαβεί τον Ρουβίκωνα της επίγειας ζωής, δηλοί ότι η σημερινή ποίηση, σε μεγάλο βαθμό είναι αποκλεισμένη στη μοναξιά των δημιουργών της και δεν μπορώ να ξέρω αν και πότε θα φτάσει στα μεγάλα πλήθη. Το θέμα δεν είναι αν εγώ προσωπικά διαβάζω νεότερη ποίηση. Διαβάζω και παρακολουθώ από κοντά τους δημιουργούς. Έχει σημασία κατά πόσο αυτή η ποίηση αγγίζει το ευρύ κοινό που σήμερα κατατρύχεται από άπειρα προβλήματα και πρακτικές ανάγκες.

Ἂν μὲς στὶς φωνὲς ποὺ τὰ βράδια τρυποῦνε ἀνελέητα τὰ τείχη
Ξεχώρισες μία: Εἶν᾿ ἡ δική του. Ἀνάβει μικρὲς πυρκαγιὲς
Χιλιάδες μικρὲς πυρκαγιὲς ποὺ πυρπολοῦν
            τὴν ἀτίθαση νιότη μας
Εἶν᾿ ἡ δική του φωνὴ ποὺ βουίζει στὸ πλῆθος
            τριγύρω σὰν ἥλιος
Π᾿ ἀγκαλιάζει τὸν κόσμο σὰν ἥλιος
            ποὺ σπαθίζει τὶς πίκρες σὰν ἥλιος
Ποὺ μᾶς δείχνει σὰν ἥλιος λαμπρὸς τὶς χρυσὲς πολιτεῖες
Ποὺ ξανοίγονται μπρός μας λουσμένες
            στὴν Ἀλήθεια καὶ στὸ αἴθριο τὸ φῶς.

[Μανόλης Αναγνωστάκης, Χάρης 1944]

Πικραμένοι, αλλόφρονες και εν πλήρη συγχύσει... [αθώοι;;;]

Κι εκεί που νόμιζα ότι όλοι θέλουμε τα πάντα εξηγήσιμα με τρόπο ορθολογικό, τελικά διαπιστώνω ότι οι άνθρωποι αλλόφρονες και εν πλήρη συγχύσει, πιάνονται σαν τα ποντίκια στη φάκα. Η τιμή του ανθρώπου της εποχής μας έχει τοποθετηθεί ολόκληρη στην αξίωσή του να θεωρεί τον εαυτό του απεριόριστα υποδιαιρέσιμο και σταθμητό, όπως ακριβώς μια μηχανή που μπορεί ν' αποδιαρθρωθεί στα παραμικρότερα εξαρτήματά της. Από εκεί αρχίζει και η αξίωση του καθένα να θεωρεί τον εαυτό του τιμητή των πάντων και αποτιμητή της δημόσιας ζωής. Κι έχουμε διαπιστώσει ότι οι περισσότεροι συνάνθρωποι όλα τα θέλουν να εξυπηρετούν τις φυσιολογικές τους ανάγκες.

Νιώθω πολύ άσχημα γιατί γύρω μου βλέπω πολλούς πικραμένους ανθρώπους και δεν ξέρω τι να κάνω και τι να πω. Απλώς στεναχωριέμαι με κάποιους που υποδύονται τους "δημόσιους άνδρες" και επιχειρούν να εξαπατήσουν και γενικώς να προσφέρουν φρούδες ελπίδες. Άλλοι πεινάνε, άλλοι είναι άστεγοι, άλλοι είναι μονάχοι κι αυτό το τελευταίο είναι ίσως το χειρότερο. Η ψυχή του ανθρώπου χρειάζεται πολύ περισσότερα από εκείνα που σκοπεύουν μονάχα στο πρακτικό και το πρόσκαιρο.  

Μια φίλη προσφάτως που έχει πολλά προσωπικά/οικογενειακά προβλήματα, μου έγραψε ότι "όλες οι ιστορίες αυτές με οδηγούν σε κατάρρευση"!! 
Κι εγώ της είπα: Δεν είναι δυνατόν να σου λέει ένας συνάνθρωπος [κι ακόμα περισσότερο όταν έχετε μια φιλική σχέση] ότι "καταρρέει" κι εσύ να μένεις ουδέτερος και απαθής. Κι εσύ λόγου χάρη να του λες... "καλή κατάρρευση"!! Λοιπόν, να μην καταρρεύσεις...
Και η απάντησή της ήρθε ακόμη πιο απόμακρη: "Καλά... κι έτσι δεν καταρρέεις επειδή στο είπε κάποιος;;;" 
Εκεί σηκώνεις τα χέρια ψηλά και λες ότι εάν δεν θέλει να σωθεί, απλώς κοιτάζεις που πνίγεται!!!

Το ένστικτο του "σοφού λαού"

Ανοίγω το βιβλίο των αναμνήσεων και σκορπίζουν τριγύρω μου διάφορα απολησμονημένα αρώματα άλλων εποχών. Αμέσως προβάλλουν εικόνες που αποτυπώνουν χαρές, λύπες, αγωνίες, έρωτες αλλά και τη ζωντανή αίσθηση της φυγής, της ροής και του ανεπανόρθωτου. Πάντοτε είχαμε βιοτικά προβλήματα, φιλοδοξίες, αξιώσεις από την κοινωνία και τη ζωή την ίδια. Δεν γεννήθηκαν τώρα όλα όσα μας βασανίζουν. Πάντως αυτό που με απασχολεί είναι να μην απελπίζω τους ανθρώπους, τους σεμνούς φίλους που με διαβάζουν. Μακάρι να είχα τη δύναμη να προσφέρω βεβαιότητες, αλλά δυστυχώς πρέπει να συνηθίσουμε στη μυθολογία μιας νέας εποχής, που έχει δημιουργήσει νέες συμπεριφορές και νέα ήθη.

Ωστόσο, έχει σημασία να βλέπουμε πρόσωπα και πράγματα στις σωστές αναλογίες και διαστάσεις τους. Και το γράφω αυτό διότι νιώθω αδυναμία να εξηγήσω τον κόσμο σήμερα και τους ανθρώπους που κάνουν βήματα στα τυφλά, που υποτάσσονται στα κελεύσματα του κάθε τυχάρπαστου μπεχλιβάνη, που ξεχνάνε ιδέες, παραδόσεις και απεμπολούν ό,τι με πολύ κόπο κέρδισαν. Η κοινωνία μας χρειάζεται ειδική και επίμονη εκπαίδευση κι έχω αρχίσει πλέον να πιστεύω ότι δεν έχει κανένα ένστικτο, όπως συνηθίζουμε να λέμε.

Γελάω όταν ακούω τους διαφόρους μεγαλοσχήμονες δημοσιολογούντες δημοσιογραφικούς αναλυτές και πολιτικάντηδες να λένε ότι ο "σοφός λαός" θέλει συνεργασίες γι' αυτό βρισκόμαστε απέναντι σε μια πανσπερμία κομματικών επιλογών!!! Απλώς, ο "σοφός λαός" έχει πάθει σύγχυση φρενών και δεν ξέρει τι θέλει. Είναι τραγικό λάθος να επαναπαυόμαστε στο περιβόητο "ένστικτο", διότι το ένστικτο έχει κάτι το σκοτεινό, το θολό και το τυφλό, κι ας μην μας διαφεύγει ότι ο άνθρωπος γεννιέται ζώο και όχι... χερουβείμ!!!

Τι κάνει το ένστικτο του "σοφού λαού" όταν νιώθει [;;;] ότι κάποιοι γύρω του τον εκμεταλλεύονται, ότι κάποιοι άλλοι πλουτίζουν ανενόχλητοι, προνομιακά και βυζαίνουν το κοινωνικό σύνολο;;; Ας μου πει κάποιος ότι η κοινωνία μας δεν είναι υπανάπτυκτη, πνευματικά υποσιτισμένη, μ' εσωτερική ζωή βραδύρρυθμη!! Έχω την εντύπωση ότι τούτος ο "σοφός λαός" δεν έχει αποθησαυρίσει γνώση και πείρα, κι αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι δεν του γκρέμισαν τις αξίες, αλλά ο ίδιος τις εκποίησε. Στέκομαι με θυμηδία μπροστά σ' εκείνους που συνεχώς ισχυρίζονται ότι κάποιοι πρόδωσαν τα ιδανικά μας και συνήθως αναφέρονται σε αυτούς που υποτίθεται ότι τα διαχειρίζονται θέσει ή φύσει. Δεν κατάλαβε ο "σοφός λαός" ότι έχει γίνει συνέταιρος στη δικαιοπραξία με τους δουλέμπορους που όμως εκείνοι αποκλειστικά καρπώνονται τα κέρδη...

Δεν αντέχω την μεγαλαυχία των πολιτικών, οι οποίοι αντί να μεγεθύνουν την κλίμακα του σύμπαντος, το μικραίνουν και το φέρνουν στα μέτρα τους και το απογυμνώνουν κι από κάθε λογής μη σταθμητές, 'ηθικές' αξίες. Κι έτσι πεδικλώνουν τον "σοφό λαό".

Ακόμα πιστεύετε στο ένστικτο του "σοφού λαού";;; Πάντως εγώ δεν βγάζω συμπέρασμα...

Τι είναι εκείνο που δίνει νόημα στη ζωή μας;;;;

Νομίζω ότι αμέσως ο νους μας θα πάει στις περιπέτειες του Οδυσσέα, και στην ποίηση του Καβάφη που επικυρώνει το ταξίδι σαν το έπαθλο σ' αυτό τον περίεργο κόσμο. Και είναι αλήθεια ότι δεν έχει καμιά απολύτως σημασία η άφιξη στον τόπο του προορισμού, αλλά σημασία έχει η ποντοπορία!!! Αυτό μάλλον θα πρέπει να το έχουμε εμπεδώσει. Αν δώσουμε σημασία στο φτάσιμο στην "Ιθάκη" μας, θα είναι σα να μην ξεκινήσαμε ποτέ το ταξίδι. Κι όταν δεν ξεκινάς ένα ταξίδι, είναι σα να παραδίδεσαι στη μονοτονία της καθημερινότητας, να μαραγκιάζεις άχρηστος, μικροαστικά συνετός, να σκουριάζεις και ν' αφήνεσαι στη μακαριότητα της απραξίας. Ίσως είναι προτιμότερο να τριγυρνάς στα πέλαγα, είτε ήρεμα είτε φουρτουνιασμένα, και να κυνηγάς τα όνειρά σου, ν' αναζητάς τις Σειρήνες, να ψάχνεις τη μουσική τους και να νιώθεις ολοένα και πιο έντονη την επιθυμία ν' αποτινάξεις ό,τι σ' έδενε με αυτό που ήσουν και να ριχτείς ολόγυμνος στ' αφρισμένα κύματα και να κολυμπήσεις προς τη μεριά τους, νομίζοντας ότι εκεί, μονάχα εκεί, είναι ο προορισμός σου. Και τούτο γιατί η αιωνιότητα των αξιών δεν υπάρχει πουθενά γραμμένη παρά μονάχα στην καρδιά σου. 

Στα θερμοκήπια του κοσμικού κουτσομπολιού και στις πασαρέλες του λάιφ-στάιλ!!!

"Θα ωριμάσουμε ποτέ"; Αυτός είναι ο τίτλος ενός άρθρου του φίλου Ερρίκου Μπαρτζινόπουλου στο "Έθνος". Είμαι βέβαιος ότι και μετά από εκατό χρόνια, πάλι κάποιος άλλος θα ξαναγράψει άρθρο με τον ίδιο τίτλο, γιατί απλούστατα η ελληνική κοινωνία προχωράει τόσο αργά, που η ωρίμανση θα είναι πάντα το ζητούμενο. Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα. Και πάντα κάποιοι νιώθουμε την ανάγκη να φωνάζουμε για να διαλυθεί η σύγχυση που είναι απλωμένη παντού. Το πιο θλιβερό όμως είναι ότι αυτή την σύγχυση οι νέοι άνθρωποι την έχουν εκλάβει ως καθεστώς κι εκεί αρχίζει το δράμα. Και τα παραπλανητικά συνθήματα που κυματίζουν σαν παντιέρες, κατευθύνουν την καθημερινότητά μας. Άντε μετά να βρούμε τον προσανατολισμό μας!

Κι όταν χαρακτηριστικό της νέας γενιάς είναι η αμβλύνοια, καταλαβαίνει κανείς ότι είναι εύκολη λεία στους κάθε λογής σατράπες και τυχοδιώκτες. Βεβαίως δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην φλογίζεται με τη σκέψη μιας ανατροπής, μιας επανάστασης, μιας ανταρσίας βρε αδελφέ, ώστε να υπάρξει μια αλλαγή, μια ανακατάταξη των αξιών, μια αναθεώρηση των τρόπων ζωής!!! Αυτό ακριβώς εκμεταλλεύονται κάποιοι, αλλά πατάνε πάνω στη συσκότιση που επιβάλλεται από εκείνους οι οποίοι έχουν την δύναμη των μέσων μαζικής ενημέρωσης.

Κάποτε πίστευα στην ευθύνη των πνευματικών ανθρώπων και στη δύναμη που μπορεί να έχει ο λόγος τους. Τώρα δεν πιστεύω και τούτο γιατί σχεδόν όλοι τους έχουν πεδικλωθεί στα δίχτυα του κατεστημένου και βαράνε το ντέφι των ταγών του. Οι πνευματικοί άνθρωποι σήμερα φαίνεται να έχουν λησμονήσει ποιος είναι ο ρόλος τους κι έχουν παραμερίσει όλα εκείνα τα στοιχεία που συμπυκνώνονται στην έννοια της ελευθερίας του πνεύματος και της ανεξαρτησίας του ατόμου, αφού ανέχονται αδιαμαρτύρητα και με επικίνδυνη απάθεια το βάναυσο ποδοπάτημά τους.

Ωστόσο παρατηρούμε σε πολλές περιπτώσεις και την εκούσια πρόσδεσή τους στο άρμα πολιτικών τυχοδιωκτών, παραβλέποντας ότι η στάση του πνευματικού ανθρώπου είναι ανεξάρτητη από οποιαδήποτε πολιτική ή κομματική σκοπιμότητα. Πάντως η ιδεολογική αποσκευή των σημερινών πνευματικών ανθρώπων είναι σε μεγάλο βαθμό μηδαμινή και τους βλέπουμε ότι ικανοποιούνται με τα εύηχα και τα έτοιμα σχήματα.

Το θέμα, ωστόσο, είναι γενικότερο. Να προσχωρείς κάπου χωρίς να πιστεύεις;; Δυστυχώς αυτό συμβαίνει και με τους πνευματικούς ανθρώπους και τους καλλιτέχνες αλλά και με την πλειοψηφία των νέων ανθρώπων. Και λέω ότι δεν πιστεύουν διότι η πίστη προϋποθέτει εσωτερική ταλαιπωρία και δυνατότητα ελέγχου των ιδεών. Έχει την εντύπωση κανείς ότι αυτό μπορεί να συμβαίνει σήμερα;;; Απλώς βλέπουμε κοπάδια να διακινούνται πότε εδώ και πότε εκεί, υπακούοντας στις θελήσεις εκείνων που "γιγαντώθηκαν" στα θερμοκήπια του κοσμικού κουτσομπολιού και στις πασαρέλες του λάιφ-στάιλ, και φυσικά με τη βοήθεια του σκηνοθέτη, του φωτισμού, και του οργανωμένου σκηνικού.

Η Σόνια ήταν ωραία, ερωτική

Μονομιάς καρφώθηκε στο νου του η σκέψη ότι η Σόνια ήταν ωραία, ερωτική, αλλά η σημερινή τους συνομιλία είχε τη σφραγίδα της ήττας. Δηλαδή, ο ηττημένος ήταν αυτός. Ήξερε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να την κατακτήσει. Μπορεί αυτή η λέξη να μη του αρέσει και πολύ. Η κατάκτηση δεν αρμόζει στις ανθρώπινες σχέσεις. Πατέρας, σύζυγος, άνθρωπος διαβασμένος, με αρκετή μόρφωση, αλλά και εραστής. Ένας αναζητητής, που ψάχνει πιο βαθιά. Είναι ένας άνθρωπος μιας κάποιας κουλτούρας. Αυτό το τελευταίο φυσικά ήταν κάτι που το είχε διακρίνει η Σόνια και της άρεσε να μιλάει μαζί του και του έγραφε πάντα ότι τον έχει ανάγκη. Αλλά μεσολάβησε ένα μακρύ διάστημα απουσίας και σιωπής. 

Έτσι έκανε πάντα η Σόνια. Σιωπούσε ξαφνικά και εμφανιζόταν πάλι ξαφνικά κι αυτός δεν μπορούσε να καταλάβει τον μηχανισμό της σκέψης της. Εκείνη μήπως ήθελε να σκοτώσει την ώρα της; Πάντως του άρεσε και μόνη η ιδέα της επικοινωνίας. Κάπνιζε ασταμάτητα, έκοβε βόλτες στο μεγάλο μπαλκόνι του, χάζευε τα λουλούδια του που κοιμόντουσαν στις γλάστρες τους και του άρεσε πολύ που ήταν μονάχος στη δική του αίθουσα αναμονής. Μαζί της δεν ήθελε να σκοτώσει τον χρόνο του. Κάθε άλλο. Την έβλεπε δίπλα του. Μαζί στο αυτοκίνητο, μαζί στο θέατρο, μαζί στον Καρέα για το περπάτημα, παντού μαζί. 

"Και τα βράδια μαζί;", του έλεγε. Κι εκείνος δεν απαντούσε.

"Δεν μ' αγαπάς..."

Εκείνος πάλι σιωπούσε.

Εχουν πει τόσα πολλά... Του είναι δύσκολο να πιστέψει ότι είναι τόσο απόλυτη και κάθετη. Ετσι τώρα νιώθει πως ο ουρανός έγινε πολύ μακρινός ή φορτώθηκε σύννεφα. Παρότι το πρωί είναι πάντα ευλογία Θεού. Κι όλα αστράφτουν. Κι αυτός δεν θέλει να είναι ένας ίσκιος που πρέπει ν' αποσυρθεί και να μη την ενοχλεί πλέον. 

"Δεν μπορούμε να υπάρξουμε παρά μόνο σ' ένα σύμπαν από μορφές που τις έχουμε πλάσει εμείς οι ίδιοι. Και για να επικοινωνήσουμε είναι πολύ απλό: να μεταφράσουμε τον κόσμο σε δική μας γλώσσα, σε δικές μας έννοιες..."

"Τι εννοείς;", τον ρωτάει.

"Εννοώ ότι πρέπει να ξεχάσεις όλα όσα ήξερες και ν' αφεθείς σε μια νέα περιπέτεια που μπορεί ν' αλλάξει τη ζωή σου...."

"Περιπέτεια;"

"Ναι, περιπέτεια... Δεν κουράστηκες με τη μονοτονία μιας ζωής χωρίς εναλλαγές;"

Δεν έπαιρνε απάντηση. Εκείνη σιωπούσε. Και δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί... Δεν ήξερε τι να πει ή δεν ήθελε ν' απαντήσει; Την είχαν ζώσει τα φίδια γιατί δεν μπορούσε να χωνέψει ότι η ζωή είναι τώρα φτωχή. Και ποιος δεν νιώθει στριμωγμένος οικονομικά; Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουν και πίνουν το ζουμί τους. 

"Μπορώ να σου στείλω ένα τενεκέ λάδι;"

"Μα τι λες;"

"Αφού έχω παραγωγή, γιατί να μη σου δώσω κι εσένα; Έτσι κι αλλιώς τζάμπα το μοιράζω στους φίλους. Κι επειδή έτσι θα σταθώ κοντά σου σε μια δύσκολη στιγμή..."

"Καλά, θα σου πότε θα γίνει αυτό".

Φυσικά, αυτό δεν έγινε ποτέ. Κατά βάθος η Σόνια δεν το ήθελε. Και δεν το ήθελε διότι έτσι ένιωθε ότι έμπαινε αυτομάτως στην κατηγορία των νεόπτωχων. Το ήξερε και το έλεγε άλλωστε ότι περνάει πολύ δύσκολα, αλλά να της το κοπανάει κιόλας ο Πορφύρης, πήγαινε πολύ. Μόλις η κουβέντα άγγιζε τέτοια θέματα, αυτή άλλαζε θέμα και άρχισε να μιλάει για την κακή πολιτική κατάσταση. Σ' αυτή τη διαπίστωση όλοι σήμερα συμφωνούν. Η πολιτική κατάσταση είναι η χειρότερη μετά τον πόλεμο. Βέβαια και στη διάρκεια του πολέμου όλοι πίστευαν ότι κάποτε θα τελειώσει. Υπήρχε η προσδοκία της λευτεριάς. Τώρα κανείς δεν ξέρει τίποτε και δεν προσδοκά τίποτε. Τον άρτον ημών τον επιούσιον...

Ο Πορφύρης ξανακάθισε στην καρέκλα του, αφήνοντας τον σφυγμό του να χτυπιέται με την ησυχία του, μέχρι να ηρεμήσει από μόνος του. Έριξε μια ματιά στο βαθύ πιάτο που χρησιμοποιούσε για σταχτοδοχείο και εκεί βρίσκονταν δεκάδες συνθλιμμένες γόπες. Καθόταν έτσι, μουρτζούφλης, σιωπηλός κι αισθανόταν ελάχιστα ελκυστικός. Μήπως αυτό ήταν που δημιουργούσε αναστολές στη Σόνια; Δεν ήξερε πώς να συμπεριφερθεί. Απλώς σκεφτόταν ότι η Αθήνα είναι γεμάτη από ιστορίες, γλυκές και πικρές, και μερικές φορές θεωρούσε σαν χοντροκοπιά την επιμονή του να δημιουργήσει με την Σόνια μια σχέση πιο στέρεη. Ίσως να είναι ένα διασκεδαστικό ξαλάφρωμα. Όχι φυσικά για να σκοτώσει την ώρα του. Κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει με διάφορους άλλους τρόπους. Έβαζε το μυαλό του να σκεφτεί πώς θα κατάφερνε την Σόνια να παραδοθεί άνευ όρων. Κι ενώ δεν έβρισκε τρόπους, το μόνο που κατάφερνε ήταν να καπνίζει, να πίνει, να βλαστημάει, χωρίς να τον ακούει κανείς.

Είχε νυχτώσει για τα καλά όταν αποφάσισε να βγει από το διαμέρισμά του. Κατέβηκε, πήρε κάτι φακέλους στ' όνομά του που ο ταχυδρόμος είχε αφήσει στον πάγκο του θυρωρείου, και στη συνέχεια σταμάτησε απορημένος στο βρόμικο πεζοδρόμιο. Κάποιος είχε κάνει εμετό και ήταν ξεραμένος. Στη γωνία ένα σκυλί είχε αφήσει τα περιττώματά του. Θλιβεροί άνθρωποι. Δεν ήξερε γιατί βγήκε έξω. Γρήγορα βρέθηκε στη λεωφόρο κι άρχισε να βαδίζει αργά, χαζεύοντας στις βιτρίνες των μαγαζιών - όσα είχαν απομείνει, γιατί η κρίση είχε βάλει λουκέτο σε δεκάδες επιχειρήσεις. Φτάνει στο μαγαζί με τα στοιχήματα και τα τυχερά παιχνίδια. Γεμάτο από Φιλιππινέζους. Μπαίνει και κάθεται σε μια καρέκλα, χωρίς να έχει κάτι κατά νου. Μήπως να παίξει στον Ιππόδρομο ή να πάρει ένα-δυο λαχεία και να φύγει; Ο χρόνος τον έχει αρπάξει και τον κουνάει πέρα-δώθε.Βρήκε μια αθλητική εφημερίδα κι άρχισε να την ξεφυλλίζει. Άναψε ένα τσιγάρο κι αμέσως βγήκε στο δρόμο.

Δεν είναι εύκολο να γίνει κανείς ευτυχισμένος στην Αθήνα.

ΜΑ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΡΤΙΟ ΜΥΑΛΟ;;;;

Συμμερίζομαι εν πολλοίς την αγανάκτηση κατά του Βενιζέλου, αλλά έχω την εντύπωση ότι δεν έχει νόημα να τα βάζει κανείς μ’ ένα πολιτικό πτώμα. Απαξιώθηκε από τις πράξεις του ο Βενιζέλος και κάποια στιγμή θα εκτεθεί στα μάτια ακόμη κι εκείνων που τον υποστηρίζουν. Είναι βέβαια οδυνηρό στον Βενιζέλο και την παρέα του η βαθμιαία συνειδητοποίηση της έκπτωσης από το βάθρο που έστησαν για τους εαυτούς τους ερήμην της κοινής επιδοκιμασίας. Φτάνει πια η αρνητική ενασχόληση. Κατά τη γνώμη μου θα ήταν προτιμότερο ν’ αναλώνεται κανείς σε θετικές κινήσεις. Τι νόημα έχει πια να τα βάζουμε με τον έναν και με τον άλλον;;; Και η πλάκα έχει τα όριά της. Μπορούμε να κάνουμε κάτι που θ' ανοίξει δρόμους; Θέλω να πω ότι καλύτερα είναι να μη σπαταλάμε φαιά ουσία για πλακίτσες...

Κι εγώ έχω διαπιστώσει ότι οι «εμμονές» μου με τον ΣΥΡΙΖΑ, την ΔΗΜΑΡ και το ΠΟΤΑΜΙ δεν έχουν πια κανένα απολύτως νόημα. Οι εμμονές αυτές ωστόσο πρέπει να υπογραμμίσω ότι δεν έχουν κάποια προσωπικά ελατήρια. Κάθε άλλο. Η πολύχρονη εμπειρία μου με την πολιτική και η συνάφεια με πολλούς ανθρώπους, καθώς επίσης και η δημοσιογραφική μου ιδιότητα, έχουν οξύνει τη ματιά και το κριτήριό μου και μπορώ να βλέπω λίγο παραπέρα. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς… τηλε-δημοσιογράφος για να μπορεί να κρίνει.

Από την άλλη πλευρά, δεν χρειάζεται να κάνω ιδιαίτερη μνεία για την Δεξιά και τις παραφυάδες της. Όσο μπορώ πιο μακριά!!! Οπότε θα με ρωτούσε κάποιος πού έχω στραμμένο στο βλέμμα! Πουθενά… Και δεν προτρέπω τους φίλους μου να στραφούν… στο πουθενά! Ας κάνει ο καθένας ό,τι θέλει. Εκείνο που πάντα μ’ ενοχλούσε βαθύτατα ήταν η υποκρισία. Και δυστυχώς στις μέρες μας περισσεύει.

Αλλά σήμερα μ’ ενοχλεί και το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης, όπως αυτή διακινείται μέσω των ραδιοτηλεοπτικών καναλιών και των εφημερίδων, όπου σε αγαστή συνεργασία κάποιοι δημοσιογράφοι και κάποιοι πολιτικοί επιχειρούν να κουλαντρίσουν την πολιτική, οικονομική και κοινωνική ζωή του τόπου. Ο καθένας για δικούς του λόγους. Για μένα πλέον δεν τίθεται θέμα επιλογής οδηγού. Κι ούτε φυσικά δεν ισχύει για μένα ότι μεταξύ δυο ή πολλών κακών το… μη χείρον βέλτιστον!

Κανένας από τους σημερινούς πολιτικούς που ευαγγελίζονται την σωτηρία της χώρας δεν έχει άρτιο μυαλό. Αυτή είναι η μοίρα των λαών. Υπάρχουν κάποιες περίοδοι που επιπλέουν πολλά σκουπίδια. Σήμερα εκεί βρισκόμαστε. Είναι λυπηρό και απογοητευτικό η εποχή μας να αποπνέει απαισιοδοξία. Και εννοώ η εποχή μας έτσι όπως σκιαγραφείται από την συμπεριφορά των πολιτικάντηδων και την ξετσίπωτη λειτουργία των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Ημιμάθεια, ευτέλεια σκέψης και λόγου… Πολιτικοί που διακινούνται εδώ κι εκεί διαλαλώντας ανοησίες και με τη βοήθεια των τηλεοπτικών καναλιών τις πλασάρουν στην καθημερινότητα των πολιτών που εκστασιάζονται πότε με τον ένα και πότε με τον άλλον. Θα τελειώσω το σημερινό μου σημείωμα, επαναλαμβάνοντας κάτι που έχω ξαναπεί: Είμαστε ορφανοί από οδηγούς!!!

ΤΕΝΕΚΕΔΕΣ ΑΠΑΣΤΡΑΠΤΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΒΡΟΝΤΩΔΕΙΣ!!!!

Υπάρχουν δυο πολιτικά κόμματα [το ένα είναι και δεν είναι κόμμα, αφού δεν έχει οργάνωση, δεν έχει πρόγραμμα ούτε κυβερνητική πρόταση]... που διακηρύσσουν ότι είναι προορισμένα να λύσουν αυτομάτως όλες τις περιπλοκές που εμφιλοχωρούν στην ελληνική κοινωνία, να άρουν όλες τις αντιφάσεις, να καταργήσουν όλα τα προβλήματα, να κάνουν τον πόλεμο ειρήνη, αρνί τον λύκο και τον πλεονέκτη ασκητή!!!
Και ζητούν από τον ελληνικό λαό... τυφλή εμπιστοσύνη!!!
Και λένε: Διώξτε τους άλλους για να έρθουμε εμείς...
Έχουν σκαρφαλώσει στο βάθρο του τιμητή και θεωρούν τη θέση τους απρόσβλητη, ενώ θεωρούν ισχυρό όπλο τους την τυφλή εμπιστοσύνη στην αναίδειά τους.
Προεξοφλούν την επικράτησή τους και κραυγάζουν ότι αυτοί είναι οι φορείς του αύριο!!!

Έχουν μια έπαρση και βιάζονται να επωφεληθούν από την ανησυχία και την αγωνία του ελληνικού λαού.

Αλλά κανένα ζώο δεν έχει την έπαρσή τους που δεν συνοδεύεται καν από τη λεβεντιά του λιονταριού ή του αητού, αλλά είναι έπαρση πονηρή, δολερή, θεωρητικά οργανωμένη και σύμφωνα με όλους τους κανόνες της επικοινωνιακής και διαφημιστικής προβολής. Και όσο περνάει ο καιρός γίνονται όλο και πιο πολύ φαντασμένοι οι αρχηγοί τους...
Αλλά, όσο απαστράπτοντες και βροντώδεις να είναι οι τενεκέδες, δεν παύουν να είναι... τενεκέδες!!!

Αναχωρητής... έτοιμος πάντα για μια άγρια εμπειρία!!!!

Δεν είμαι δάσκαλος, ούτε αρχηγός κόμματος, ούτε φιλοδοξώ ν' αποκτήσω μαθητές για να μ' ακολουθούν στις περιπλανήσεις και τις ακροβασίες μου. Κι αυτό το λέω διότι κάνω φοβερή προσπάθεια να ξεφύγω από το κύκλωμα της πολιτισμικής και πολιτικής εκείνης πορείας που δεν μας επιτρέπει πλέον να έχουμε τον έλεγχο. Εξάλλου, καθημερινά διαπιστώνω ότι ο περισσότερος κόσμος υποτάσσεται παθητικά στο ρεύμα, όχι γιατί δεν έχει την τάση και τη δυνατότητα να κάνει ανάλυση των φαινομένων, αλλά και γιατί έχει πλαστεί με την μοίρα της πρώτης ύλης να του γίνεται δηλαδή μηχανικός φορέας. Σε αυτή την κοινωνία υπάρχουν πολλοί οργανικά ανήσυχοι, ανοικονόμητοι, φυσιολογικά αλαφιασμένοι, που δεν αφήνονται στο ρεύμα, αλλά σηκώνονται στα νύχια κάθε τόσο, κοιτάζουν γύρω τους και πέρα, με μάτι τεντωμένο και πασχίζουν να διαγνώσουν τι κρύβεται στον θολό ορίζοντα.

Θέλω να είμαι ένας από αυτούς. Άλλωστε δεν είμαι ο μοναδικός. Γι' αυτό γκρινιάζω, γι' αυτό είμαι ενοχλητικός και οπωσδήποτε αυτό το πληρώνω, αφού μπορεί να χαρακτηρίζομαι αδιάκριτος, εξυπνάκιας, δυσάρεστος, και τελικά ίσως επικίνδυνος. Σιγά-σιγά, έτσι οδηγούμαι στον αναχωρητισμό και γίνομαι ένας αναχωρητής, αλλά καθώς σκέφτομαι ότι έχω αρκετή ωριμότητα, δεν μπορώ να κρατώ τις σκέψεις μου μονάχα για τον εαυτό μου. Λένε ότι σε μια εποχή σαν την δική μας που όλα μνημειώνονται και αρχειοθετούνται, δηλαδή καταγράφονται λεπτομερώς, είναι καλύτερα να σωπαίνεις γιατί μπορεί κάποια στιγμή να βρεις τα λόγια σου μπροστά σου, αναπάντεχα βρικολακιασμένα και μάλιστα αγνώριστα.

Όμως έτσι συμπεριφέρονται κάποιοι που έχουν πολλούς λόγους να σωπαίνουν και να μην εκφράζονται. Είναι οι καιροσκόποι, οι συμφεροντολόγοι, οι δήθεν ηθικοί, εκείνοι που θέλουν όλα να τα προσαρμόζουν στην προσωπική αισθητική αλφαβήτα τους, οι ανεπαρκείς που μουντζαλώνουν το χαρτί και σου λένε ότι δημιουργούν πολύχρωμους πίνακες. Είναι οι ναρκισσευόμενοι, εκείνοι που έχουν έντονο και καθ' υπερβολή το αίσθημα της υπεροψίας και μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, οι αλαζόνες, οι ξερόλες, που δεν έχουν ενσυναίσθηση απέναντι στα συναισθήματα των άλλων και βρίσκονται σε πλήρη αδυναμία να τα κατανοήσουν.

Το γεγονός ότι έχω οδηγηθεί στον αναχωρητισμό δεν σημαίνει ότι δεν είμαι έτοιμος πάντα για μια καινούργια και άγρια εμπειρία!!! Κάθε άλλο. Κάνω μια προσπάθεια ν' απαλλαγώ από ορισμένες παλιές αποσκευές, γιατί νιώθω ότι βαδίζουμε σε άγνωστα πεπρωμένα, και χρειάζεται να είναι κανείς κάπως ανάλαφρος για να μπορέσει να προχωρήσει, αλλά να έχει συγχρόνως και μεγάλη δύναμη για ν' αντισταθεί στα κάθε λογής ρεύματα.