Πού πάει η ελληνική κοινωνία;;;

• ΕΙΝΑΙ φορές που νιώθουμε ότι ενώ θέλουμε να επιζητούμε διακαώς να δώσουμε λύσεις στα καθημερινά αινίγματα που υφαίνει η οικονομική και πολιτική διαπλοκή, μπροστά μας δυστυχώς ορθώνονται εξισώσεις, δηλαδή τύποι που είναι σύμβολα άλυτα. 
• Κι όταν η καρδιά μπουκώνει, τότε το λογικό παίρνει πρωτοβουλίες και μας καλεί να πάψουμε πλέον να τρεφόμαστε με αυταπάτες, να αλλάξουμε πορεία και τακτική. 
• Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έτσι όπως έχει παγιωθεί ένα πολιτικό κατεστημένο, παράγεται αφειδώς καχυποψία και δολιότητα, ψεύδος και υποκρισία, εγωπάθεια και βουλιμία ανθρωποφαγική. 
• Επειδή πρέπει να έχουμε απαραιτήτως ψύχραιμη κρίση, δεν είναι δυνατόν να δεχτούμε ότι επιβάλλεται να συνταχθούμε με την «αλήθεια» εκείνων που έχουν τα πόστα στο δημόσιο βίο. 
• Δεν υπάρχει λόγος να γίνουμε συνένοχοι ενός ξεπεσμού που κατακερματίζει τον κοινωνικό ιστό και δημιουργεί νησίδες μοναχικών ανθρώπων, οι οποίοι παραδίδονται πλέον στα νύχια των κάθε λογής δημοκόπων.
• Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι πλέουν στην επιφάνεια βιρτουόζοι του σαλταδορισμού, αγύρτες που ξέρουν να κολακεύουν, απατεώνες που ερωτοτροπούν με την αφέλειά μας. 
• Έχουμε πνευματικούς ανθρώπους που καθεύδουν μακαρίως. 
• Έχουμε πολιτικούς που αναμασάνε κοινοτοπίες και προσπαθούν να αχρηστέψουν τις ιδέες μας, να τις διαφθείρουν, να μας απελπίσουν. 
• Το ερώτημα είναι πού πάει η ελληνική κοινωνία; 
• Πού τραβάει το καράβι δίχως καπετάνιο και με σκισμένα τα πανιά; 
• Το ζήτημα για μας είναι να βρισκόμαστε σε εγρήγορση –τουλάχιστον – για να μη βρεθούμε κάποια στιγμή στη δυσάρεστη θέση να διαπιστώσουμε πως είναι πια πολύ αργά για κινήσεις διορθωτικές…