Έτσι πάντα νόμιζα ότι στο προσκήνιο κινείται η πολιτική, αλλά στο βάθος μπορεί να κρατούν τα νήματα ο Καρτέσιος, ο υπερρεαλισμός και οι ρήτορες του 1789. Θεωρούσα ότι ανάκατα πεζογράφοι και ποιητές, φιλόσοφοι και γενικώς διανοούμενοι, ζωγράφοι και γραφικοί προφήτες υφαίνουν έναν ιστό που συνέχει την κοινωνική πραγματικότητα και φυσικά της δίνει υπόσταση μέσα στον ιστορικό χρόνο. Τελικά, έτσι συμβαίνει; Μάλλον όχι! Διότι αυτό που εγώ σκέφτομαι είναι η αγαθή πλευρά και τούτο έχει σχέση με το γεγονός ότι ο κόσμος έχει συνηθίσει υπερβολικά να περιστρέφεται γύρω στον άξονά του.
- Ωστόσο, διαπιστώνουμε ότι μπήκε ένα τέλος στην παραγωγή σπατάλης.
Τι είναι εκείνο που υψώνει στο λάβαρο τη διαμαρτυρία: η ανέχεια ή η αρρώστια της πλησμονής που εκμηδενίζει τις αξίες; Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω έναν κόσμο να παλεύει να προσδιορίσει το περιεχόμενό του. Θα ήταν ανοησία να ισχυριστεί κανείς ότι με κάθε γενιά ο κόσμος αρχίζει από το μηδέν! Απλώς, συνεχίζεται… Αυτό που καταλάβαμε είτε νωρίς είτε αργά είναι πως τα προγονικά συνθήματα αχρηστεύθηκαν από τις καταστάσεις στις οποίες μας οδήγησε η οικονομική κρίση κι έτσι βρισκόμαστε στα σταυροδρόμια χωρίς έτοιμες λύσεις.
- Το κακό είναι ότι στα σταυροδρόμια σαρώνουν οι αέρηδες και σχεδόν είμαστε ακάλυπτοι.
Είναι στιγμές που νιώθει κανείς ότι τις λύσεις πρέπει να τις αναζητήσει μέσα στον εαυτό του. Δεν μιλώ για λύσεις απελπισίας, παρότι πολύ συχνά ακούμε για «ιδανικούς» αυτόχειρες! Οι πράξεις είναι εκείνες που μας εκφράζουν και όχι τα λόγια, διότι ό,τι ζούμε σήμερα, όποιον πολιτισμό έχουμε, με τις αντιφάσεις και την κρίση του, είναι πράξεις! Όμως αυτό που ζούμε σήμερα είναι ένα τραυματισμένο φιλότιμο και νιώθουμε πλέον ότι το ιδεώδες είναι απρόσιτο!
- Τι να κάνουμε τώρα;
Να χάσουμε το ηθικό μας, την αυτοπεποίθησή μας, ν’ αναρωτηθούμε αν η «ενωμένη» Ευρώπη έχει σκοπό την ευημερία μας ή τελικά θα μας κάνει να ζούμε σαν τυχοδιώκτες, κυνηγημένοι, ασυνάρτητοι, παραδομένοι στις ροπές του ζώου, γιατί εκείνο τουλάχιστον δεν συνειδητοποιεί μήτε αναρωτιέται για το εφήμερο, το μάταιο, τη δουλεία του στην ανάγκη ή την υποταγή του στους όποιους επιζητούν να είναι κυρίαρχοι…
- Ο μέγας αρχιτέκτονας Λε Κορμπιζιέ στις «Απόψεις επί της πολεοδομίας», έγραφε: «Θα έλεγα κανείς πως η κοινωνία ολόκληρη, μεθυσμένη από κίνηση και ταχύτητα, έχει βαλθεί, χωρίς να το καταλαβαίνει, να γυρίζει γύρω στον εαυτό της, σαν αεροπλάνο που έχει μπει στριφογυρίζοντας μέσα σ’ ένα πέλαγος ομίχλης όλο και πιο πυκνής. Από τέτοιο μεθύσι δεν βγαίνεις παρά μόνο με καταστροφή, όταν χτυπήσεις πάνω στο έδαφος…»
Και για να κλείσω τη σκέψη μου, ο νους μου πάει στη στάση που κρατούν οι Γερμανοί ηγέτες, μια στάση κυνική, αλαζονική, προκλητική. Τις χώρες και τους λαούς που δεν γουστάρουν τους κατατάσσουν σ’ ένα καινούργιας μορφής προλεταριάτο, ανίκανο να γίνει συνειδητό, όπως [στο μέτρο που…] έγινε κάποτε το παλαιό.
- Η αισιοδοξία σ’ αυτή τη ζωή ούτε διατεταγμένη δεν μπορεί πλέον να είναι…
No comments:
Post a Comment