Πόσοι μπορεί να έχουν αντιληφθεί ότι το μεγάλο βάσανό τους –μεταξύ άλλων– είναι ο Χρόνος! Μια συνάντηση που είχα χθες με μια παλιά συνάδελφο και φίλη που τώρα ζει στη Γερμανία, έθεσε στο «πόδι», καθώς μιλούσαμε για την εν Ελλάδι κατάσταση, το ζήτημα των νέων και στο χώρο του θεάτρου. Οι νέοι –μου έλεγε – η φίλη μου, μπορεί να είναι σπουδαγμένοι, όμως επιζητούν τη γρήγορη αναρρίχηση και αγνοούν ότι υπάρχουν αξίες τις οποίες πρέπει να έχουν και οι ίδιοι αλλά και να μένουν σταθεροί σ’ αυτές τις αξίες.
- ...................
- Ονειρευόμασταν κάποτε ότι θ’ αλλάξουμε τον κόσμο, μεθούσαμε στην προσμονή του νέου κόσμου, βλέπαμε κάπου μακριά ίσως αλλά… βλέπαμε την άνοιξη να έρχεται και νομίζαμε ότι θα είμαστε αθάνατοι!!!
Και φτάσαμε εδώ όπου τώρα είμαστε, σχεδόν απόμαχοι, όχι γιατί το θελήσαμε, αλλά γιατί οι συνθήκες μας οδήγησαν στην άκρη του δρόμου. Στεκόμαστε, νιώθοντας την παγωμάρα του χρόνου και στοχαζόμαστε πλέον με λογιστικές πράξεις, αναλογιζόμενοι τα έσοδα και τα έξοδα. Ανήκουμε σ’ ένα σύμπαν ρομαντικό, ίσως εξωφρενικά ρομαντικό, γι’ αυτό εξακολουθούμε να μιλάμε για αξίες, προσπαθώντας όμως να καταλάβουμε τους νέους που δεν πολυενδιαφέρονται να λύσουν το αίνιγμα της Σφίγγας, αλλά ανασύρουν μια δική τους ηθική που έχει άμεση σχέση με την προσωπική τους επιβίωση!!!
- ...................
Ίσως εγώ να μιλώ συχνά για αισιοδοξία, αλλά σκέφτομαι ότι αυτή η αισιοδοξία να είναι βασισμένη σε ψευδαισθήσεις, αυτές ακριβώς για τις οποίες αδιαφορούν οι νέοι, που θέλουν κάτι πιο χειροπιαστό. Κι έχουν δίκιο! Λέτε να έχουν καταλάβει ότι ο κόσμος μας είναι κάτι έντονο και φευγαλέο που μοιάζει σαν ερωτική στιγμή;;; Και το λέω αυτό διότι εμείς οι παλιότεροι, κάποιοι τέλος πάντων, «θεωρούσαμε» τη ζωή υπό το πνεύμα της αιωνιότητας – sub specie aeternitatis!
- Η αγωνία μας δεν είχε σχέση με το επέκεινα αλλά με το εντεύθεν…
Ασύνειδα ίσως να είχαμε ενστερνιστεί αυτό που Σπινόζα έλεγε, ότι δηλαδή δεν «επιθυμούμε κάτι επειδή το θεωρούμε αγαθό – αλλά αντιθέτως θεωρούμε κάτι αγαθό επειδή το επιδιώκουμε, το επιθυμούμε, το θέλουμε, το ποθούμε διακαώς». Τελικά, μας πήραν τα χρόνια και νιώθουμε τον εαυτό μας να μαστίζεται από την ανάγκη μιας ελάχιστης ασφάλειας.
- ...................
Κάποτε, θυμάμαι ένα παλιό συνάδελφο που αναφερόμενος στα συνδικαλιστικά μας στην ΕΣΗΕΑ και τον ΕΔΟΕΑΠ, έλεγε μια φράση που τότε με παραξένευε: «Να παλέψουμε για την ασπιρίνη μας…»!!! Κι εγώ, χαμένος στο καμίνι των επαναστατικών ιδεών που με είχαν κυριέψει, τον χλεύαζα! Τώρα σκέφτομαι ότι μάλλον είχε δίκιο και τώρα δεν είναι η ασπιρίνη, αλλά είναι ίσως το… παναντόλ ή το Xanax!
- Παίρνουμε περισσότερα Xanax απ’ ό,τι ασπιρίνες…
Έχει παρατηρηθεί ραγδαία αύξηση στις πωλήσεις αγχολυτικών, ηρεμιστικών και αντικαταθλιπτικών τα τελευταία χρόνια. Και δεν είναι το υπερβατικό άγχος, αλλά το άγχος για την καθημερινότητα.
No comments:
Post a Comment