Διαβάζω, ακούσω, συζητώ, ε, και με το δικαίωμα του απλά διαλογιζόμενου ανθρώπου, αναρωτιέμαι πόσοι συνάνθρωποι έχουν την υψηλή επίγνωση της ανθρώπινης ευθύνης, ώστε να δοκιμάζουν και το αντίστοιχο αίσθημα της αγωνίας;;; Φοβάμαι ότι ο κύκλος στενεύει επικίνδυνα.
- "Θαρρώ πως ο άνθρωπος πρέπει να πιστεύει ή ν' αναζητά κάποια πίστη, διαφορετικά η ζωή του είναι αδειανή, ολότελα αδειανή... Να ζεις και να μην ξέρεις γιατί πετάνε οι πελαργοί, γιατί γεννιόνται τα παιδιά, γιατί ο ουρανός έχει άστρα... Πρέπει να ξέρεις γιατί ζεις, αλλιώς όλα είναι δίχως νόημα, τιποτένια..."
Αυτή η στάση της τσεχοφικής ηρωίδας που διαπνέεται από την αγωνία της δίψας για ένα νόημα της ζωής είναι σταθερή υπόκρουση σε ολόκληρο το έργο του Τσέχοφ. Θα μου πει κανείς τι μ' έπιασε πρωί-πρωί να θέτω ζητήματα υπαρξιακής αγωνίας! Κάτι τα πολιτικά γεγονότα, κάτι η οικονομική κρίση, κάτι οι σωματικές και ψυχικές αρρώστιες που δυναστεύουν πολλούς συμπολίτες, έτσι ο κανονικός άνθρωπος αρχίζει να υποπτεύεται την αγωνία.
Πάντα ήξερα ότι ο κανονικός άνθρωπος ζει μηχανικά, στο περίπου δηλαδή, με συγκεκριμένους στόχους, υλικούς και βραχυπρόθεσμους.
- ....................................
Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι μπορεί να έχει υψηλές απορίες και υπερβατικές αξιώσεις, παρά μονάχα σε κάποια στιγμές της ζωής του, ίσως φευγαλέες, μπροστά στο θάνατο του αγαπημένου προσώπου κ.λπ. Ωστόσο αναρωτιέμαι μήπως κι αυτό ακόμα το θέμα; της "αγωνίας" μπορεί να έχει χαρακτηριστικά μιας μόδας!!! Όπως η "κατάθλιψη" που έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά και πολλές κλίμακες, νόμιζα ότι ήταν ή είναι γνώρισμα ενός περιορισμένου αριθμού ατόμων.
- ....................................
Τον τελευταίο καιρό νιώθω πραγματικά ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι ψηλαφίζουν αυτό το θέμα και πιστεύω ότι για ορισμένους μπορεί να είναι μια σταθερή υπόκρουση, όπως η μουσική στις επικές κινηματογραφικές ταινίες και για κάποιους άλλους μπορεί να είναι σαν μουγκρητό μιας μακρινής καταιγίδας που θα ξεσπάσει.
- ....................................
Κι ενώ μπαίνω σε ατραπό, μου έρχεται στη σκέψη μονότονα η φωνή ενός φίλου, που όταν το θέτω το θέμα της "αγωνίας", μου απαντά: Πού τη βλέπεις την αγωνία; Αυτά είναι διανοουμενίστικες βλακείες. Δεν βλέπεις γύρω σου; Παρά την κρίση, οι άνθρωποι συνεχίζουν τη ζωή τους, τρώνε, πίνουν, δουλεύουν -όσοι έχουν δουλειά- σκοτώνονται, υποφέρουν, αγανακτούν στις ουρές για την εξόφληση των φόρων, πολλοί νομίζουν ότι με τη φυγή θα γλιτώσουν, και οι περισσότεροι έχουν στραμμένη την προσοχή τους στις νεότερες γενιές προσδοκώντας ότι θα βγάλουν από το τσεπάκι κάποιες λύσεις...
No comments:
Post a Comment