Ηταν μονόδρομος η Ευρωπαϊκή ενοποίηση;;;

[Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις…]

Πάντοτε πίσω από τους πανηγυρικούς των πολιτικών, Ελλήνων και Ευρωπαίων, κρυβόταν μια άλλη αλήθεια που όμως οι μάζες αδυνατούσαν να συλλάβουν. Όπως όλοι γνωρίζουμε η Ευρώπη πέρασε τα πάνδεινα, μετά από δυο παγκόσμιους πολέμους και πιστέψαμε ότι διδαγμένοι και οι λαοί αλλά και οι πολιτικοί τους από τις πικρότατες εμπειρίες θα έμπαιναν στο δρόμο της λογικής! Θέλαμε να το πιστέψουμε, σχεδόν το πιστεύαμε κι εκτός αυτού δεν είχαμε άλλες επιλογές. 

• Η ειρηνική συμβίωση ήταν κι εξακολουθεί να είναι μονόδρομος! 

Αλλά, όπως κανείς αντιλαμβάνεται ο πιο δύσκολος είναι ακριβώς αυτός ο μονόδρομος. Βαθιά ήταν η επιθυμία των λαών της Ευρώπης να βρεθούν όλοι ο ένας δίπλα στον άλλον σε μια ζωή απαλλαγμένη από εθνικιστικές καπηλείες και οράματα διχαστικά. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν για όλους μας το όνειρο που ενσάρκωνε μια κοινή ζωή, ειρηνικού ανταγωνισμού, και δημιουργίας σε όλα τα επίπεδα. Κι ακόμη αρκετές είναι οι χώρες που ακόμη επιζητούν την είσοδό τους στην «ευρωπαϊκή οικογένεια». Αυτό είναι μια απλοϊκή επιθυμία χωρίς όμως να ξέρουν τι είδους οικογένεια είναι αυτή, αν υπάρχει πατέρας και μητέρα, ή όλοι είναι παιδιά ενός υπέρτατου Θεού.

• Θα κάνω άλματα και θα ξεπεράσω κάποιες εποχές που τα ευρωπαϊκά προγράμματα εισέρρεαν ποταμηδόν και γέμιζαν ταμεία και… τσέπες. 

Η αλληλεγγύη ήταν στο προσκήνιο και θεωρούσαμε ότι μέσα στη θερμή αγκαλιά της ΕΕ όλα θα ήσαν ρόδινα και θα ζούσαμε με ασφάλεια και οι μεγαλύτερες «αδελφές» χώρες θα διαπνέονταν από γενναιοδωρία προς τις μικρότερες. Και πιστέψαμε ότι η νομισματική ενοποίηση θα αποτελούσε κι ένα στοιχείο επικύρωσης της εμβάθυνσης των στενών σχέσεων μεταξύ των χωρών. Τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, εγώ προβληματίζομαι βαθύτατα εάν η εδραίωση των ευρωπαϊκών θεσμών ήταν για το καλό μας ή για το καλό μιας χώρας, που τώρα έχει μεταμορφωθεί σε «υπερδύναμη» κι αναφέρομαι στη Γερμανία, η πολιτική της οποίας  μας γυρίζει σε μνήμες απαίσιες. Και με όλα αυτά που σήμερα βλέπουμε, διαπιστώνουμε ότι για τη Γερμανία ή τουλάχιστον τους πολιτικούς ηγέτες της δεν υπάρχει ένοχη συνείδηση. Και προχωράει ακάθεκτη στην ισχυροποίηση του ρόλου της μέσα στο πλαίσιο της ΕΕ, αδιαφορώντας για τις συνέπειες στη ζωή των άλλων χωρών που πλήττονται σήμερα από την οικονομική κρίση.

• ...............................

Γράφει (1996;;) σχετικά ο Παναγιώτης Κονδύλης «Από τον 20ό στον 21ο αιώνα. Τομές στην πλανητική πολιτική περί το 2000»):

Η γερμανική πλευρά, μετά από τυχόν απογοητεύσεις της στη Γηραιά Ήπειρο, θα μπορούσε να ερωτοτροπήσει με τη σκέψη ν’ αποκτήσει την ηγεμονία στην Ευρώπη στηριζόμενη στη βοήθεια των Αμερικανών, δηλαδή να κατευθύνει τα ευρωπαϊκά πεπρωμένα σε συνεννόηση με τους Αμερικανούς – στο κάτω-κάτω εξαιτίας (και) της αμερικανικής αντίστασης απέτυχαν δυο ηγεμονικές προσπάθειες; Της Γερμανίας μέσα σ’ αυτό τον αιώνα [σσ. Τον 20ό αιώνα]. Αμερικανικοί κύκλοι διατύπωσαν πράγματι την επιθυμία μιας προνομιούχας σχέσης με τη Γερμανία. Ωστόσο παραμένει ασαφές αν έχουν κατά νουν μια Γερμανία, η οποία θα χρησιμοποιούσε την αμερικανική υποστήριξη προ παντός για να επιτύχει την ευρωπαϊκή ενοποίηση σύμφωνα με τις αντιλήψεις της (και τις αντιλήψεις των ΗΠΑ), ή μια Γερμανία, η οποία κατά βάση θα ανελάμβανε τον ρόλο του τοποτηρητή των Αμερικανών στην Ανατολική Ευρώπη Απέναντι σε επεκτατικές βλέψεις της Ρωσίας και ανεξάρτητα από την τύχη της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Είτε έτσι, είτε αλλιώς, μια ενδεχόμενη απόφαση της Γερμανίας να συγκλίνει δυναμικά με την αμερικανική πολιτική θα ήταν ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον, αλλά επικίνδυνο παιγνίδι…

• ...............................

Μπορεί να διαπιστώσει κανείς ότι οι σκέψεις του Κονδύλη δεν είναι ξεκάρφωτες και σήμερα μάλιστα με τη στάση της απέναντι στην Ελλάδα κυρίως και την Κύπρο αλλά και τις άλλες χώρες του νότου, έχει αποδείξει ότι προς αυτή την κατεύθυνση κινείται. Αλλά η Γερμανία δεν έχει καταλάβει (;;;) ότι δεν μπορεί να πολιτεύεται στο πλαίσιο πάντα της ΕΕ χωρίς αντιπάλους, χωρίς διάλογο, χωρίς αντίλογο, χωρίς να έχει με ποιον θα αναμετρηθεί, χωρίς την ψυχική δύναμη ν’ αναγνωρίζει ισότιμα κράτη, ισότιμους λαούς, το ίδιο ελεύθερους με τον γερμανικό λαό! 

• Δυστυχώς οι ηγέτες της Γερμανίας οδηγούν σ’ έναν ολοκληρωτισμό, οι εκδηλώσεις του οποίου είναι πάντοτε σκληρές. 
• Σε άλλες εποχές, πάντως, όλοι ξέρουμε ότι ο γερμανικός ολοκληρωτισμός εκδηλώθηκε με πολέμους, εγκλήματα, στρατόπεδα συγκέντρωσης, κρεματόρια, φωτιά και τσεκούρι!!!! 

Δεν θα επεκταθώ. Θα συνεχίσω κάποια άλλη στιγμή.