Είναι, απλώς, ο "πειρασμός" ερήμην της!!!!

• Από τα ημερολόγια του Δον Κιχώτη… [2]

Δεν υπάρχει περίπτωση να την κάνω θεά ή να την γελοιοποιήσω. 
Είπα ότι με νοιάζει η «πραγματικότητα» κι αυτό που στ’ αλήθεια αποπνέει.
Ωστόσο, δεν μπορώ να μη σας πω ότι σκέφτηκα να είμαι εγώ ο ένας ήρωας, αλλά μου είναι δύσκολο να υποτάξω τον μονότονο εαυτό μου στις απαιτήσεις του ρόλου.
Και τούτο γιατί οπωσδήποτε ένας ρόλος και η ερμηνεία του χρειάζονται αυταπάρνηση, αφοσίωση αλλά και οίστρος για να αποδοθεί.
Μπορώ;
Δεν είμαι σε θέση να το φανταστώ.

Όμως μπορώ να περιγράψω, σιγά-σιγά, εκείνην, της οποίας η θωριά έχει αρχίσει πια να με κολάζει, χωρίς να το θέλει γιατί είναι πιστή στον αστικό κομφορμισμό της και μέσα εκεί νιώθει ασφάλεια.
Διακρίνω παρ’ όλα αυτά μιαν ακτινοβολία που δεν είναι πλαστική αλλά εσωτερική και αμφιβάλλω αν η ίδια το νιώθει αυτό ή είναι απλώς ο «πειρασμός» ερήμην της!

Κι εδώ είναι το χαρακτηριστικό στοιχείο της σχέσης των δυο ηρώων: η απόσταση ή η δυσχέρεια του συγχρωτισμού.
Μπορεί ακόμη να είναι και κάποια άλλα χαρακτηριστικά που σχετίζονται με την κοινωνία, τις περιστάσεις, την ψυχολογική κατάσταση και των δυο.
Πρέπει να ξέρετε ότι το ερωτικό συναίσθημα έχει μια μυστικοπάθεια, αλλά η ερωτική λειτουργία είναι μια φυσιολογική εκδήλωση σαν όλες τις άλλες σωματικές ανάγκες.

Κι ενώ επιζητώ μερικές φορές να κινούμαι στη σφαίρα του μεταφυσικού γιατί σκέφτομαι ότι σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις ερωτικής αναζήτησης, δεν λείπουν οι νευρώσεις, οι απωθήσεις ακόμη και κάποιες εξιδανικευτικές μαρμαρυγές.
Από την άλλη, όμως, ξέρω καλά ότι η γυναίκα συνήθως αποζητά να την θαυμάζουν, να της καίνε λιβανωτούς, να την προσέχουν όσο τίποτε άλλο στο περιβάλλον, να προβάλλει το δικαίωμα στην λατρευτική εξιδανίκευση.

Αυτά άραγε μπορεί να ισχύουν για την περίπτωση της γυναίκας που ακόμα παρατηρώ στη φωτογραφία;
Μου έγραψε: «Έχω βαθιά θλίψη για αυτά που συμβαίνουν. Όχι δεν είμαι καθόλου χαρούμενη...».
Αμέσως ένιωσα η κουβέντα της αυτή να παραπέμπει στον Κίρκεγκορ: «Όσο περισσότερη η αγωνία, τόσο μεγαλύτερος κι ο αισθησιασμός…»

Μα για θλίψη, σου γράφει, θα μου πει ο φιλισταίος του καιρού μας.
Ναι, αλλά η θλίψη είναι σχεδόν συνώνυμη της αγωνίας για τα συμβαίνοντα τούτη την εποχή στην πατρίδα μας.
Και πάλι θα επικαλεστώ τον Κίρκεγκορ: «Το ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν αισθάνονται καμιάν αγωνία, δεν είναι ακατανόητο. Μήτε ο Αδάμ θα την αισθανόταν αν ήταν μονάχα ζώο»!

Πρέπει να παρατηρήσω ότι σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, έχουν ενταθεί τα δράματα και ξέρετε γιατί;;;
Γιατί απλούστατα έχει ενταθεί και η επίγνωση.

[…]

Αλλά η γυναίκα της φωτογραφίας υπάρχει ακόμα κι όταν δεν μου μιλάει!
Ακόμα κι όταν σωπαίνει, νιώθω ότι δεν είναι αδειανή, αλλά μέσα της συγκρούονται εξωτερικοί και εσωτερικοί καταναγκασμοί.

Να πω το κοινότοπο, ότι δηλαδή η ζωή της είναι γεμάτη με τον αγώνα της λύσης προβλημάτων που τα συνάντησε επειδή ήρθε στη ζωή…

Κάπου βλέπω ότι εγκαρτερεί γιατί απλούστατα αυτό τη βοηθάει να λιποτακτήσει από ό,τι τη συνδέει με την κοινότητα, γιατί αυτό την βολεύει.
Αναρωτιέμαι αν μέσα της ρέει αίμα ζεστό ή κρύο!

Κι έτσι, καθώς βρίσκομαι στα πρόθυρα της ερωτικής σπατάλης, μέσα μου ακούω τη φωνή της μουσκεμένη από μια βαριά ηδυπάθεια.
Κι έρχεται το φως της μέρας να διαλύσει εικόνες και φθόγγους που συνωθούνταν σε μια απλή φωτογραφία, και που τώρα καλπάζουν καβάλα στο αεράκι, φέρνοντας βόλτες πάνω στον μουντό ουρανό…

[...]

Πάντως εγώ δεν ζητώ πολλά από σας…
Απλώς ν’ αφουγκραστείτε τους παλμούς μιας καρδιάς που αλαφιάζεται.
Τίποτε περισσότερο…