ΒΡΕΧΕΙ!!! Μια μονότονη βροχή... Από τα μεσάνυχτα.

[Άραγε είναι δυνατή να ξεπλύνει την αρρώστια μας;;;]

Η καθιερωμένη βόλτα με τον Μάο, ο οποίος αυτή τη φορά δεν τραβάει το λουρί, περπατάει δίπλα μου και κάπου-κάπου σταματάει για τη δική του ανάγκη... Ψυχή δεν φαίνεται... πουθενά.  Ρίχνω ματιές παντού και το μόνο που βλέπω και νιώθω είναι η μόνωση μέσα στην γενική καταδίκη. Το μεταφυσικό με την ορατή πραγματικότητα μπλέκονται σε μια ενιαία κρίση. Πασχίζω καθημερινά να δω κάπως διαφορετικά τη ζωή μας, έτσι όπως είναι τώρα.

• Και είμαστε σε "κατάσταση πολιορκίας"!
• Ωστόσο, νιώθω ότι ζούμε και το δράμα μιας πολιτείας που έχει απομονωθεί από θανατηφόρα επιδημία.

Σαν υπόκρουση ακούγεται ο βόγγος από την τρομοκρατία που έχει εξαπολύσει το επίσημο κράτος ή -αν θέλετε- η "ξένη κατοχή", δηλαδή οι εντολοδόχοι της περιβόητης "Τρόικας"... Γιατί είναι τρομοκρατία να σου στέλνει το κράτος ένα χαρτί και να απειλεί με κατάσχεση του σπιτιού σου, του χώρου που είναι απαραβίαστος, αν δεν πληρώσεις το χαράτσι!!!!

• Όλη αυτή η κατάσταση με παραπέμπει στην "Πανούκλα" του Αλμπέρ Καμί... Τη θυμάστε (όσοι την είχατε διαβάσει);
• Μέσα στο αποκλεισμένο Οράν, η πανούκλα θερίζει ζωές, τα κρεματόρια δουλεύουν μέρα νύχτα, τα τραμ περνούν φορτωμένα νεκρούς. 

Κι όμως ο κόσμος κυκλοφορεί στους δρόμους, παραδομένος σε μιαν αδιάκοπη αναζήτηση, κι όμως ο γερο-ασθματικός μετράει το χρόνο με ξερά μπιζέλια μέσα σε δυο καραβάνες, κι ενώ μερικοί πασχίζουν να ξεπεράσουν τις ενοχές τους, κάποιοι άλλοι βρίσκουν μέσα στον τρόμο και την αγωνία τις μεγάλες φιλίες που θα τους σημαδέψουν...

Η πανούκλα πέφτει στην ανυποψίαστη πόλη και κάποιοι θα την παρομοιάζουν με την εισβολή των Γερμανών στην Αθήνα το 1941...  Από τις διηγήσεις των μεγαλύτερων και τα διαβάσματά μας ξέρουμε ότι όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην ελληνική πρωτεύουσα ήταν σα να έπεσε μια επιδημία, για την οποία κανείς δεν ήξερε πόσο θα διαρκέσει.

Παρατηρώντας ιστορικά τα γεγονότα, μπορούμε να βγάζουμε κατόπιν εορτής συμπεράσματα, αλλά δεν είναι πάντοτε το ίδιο.

• Τώρα κανείς δεν μπορεί να πει με ασφάλεια πότε θα ξεμπερδέψουμε με αυτή την "πανούκλα" που έχει ενσκήψει στη χώρα μας

Νιώθουμε πραγματικά αδύναμοι (δηλ. η ανθρώπινη αδυναμία) μπροστά στον παραλογισμό μιας μάστιγας που κανένας δεν μπορεί να πολεμήσει κι απ' την οποία δεν μπορεί να αμυνθεί. Και δεν μπορώ να πιστέψω τους δημοκόπους κάθε λογής που είναι πλασμένοι για να γίνονται αρεστοί! Περισσότερο από κάθε άλλη φορά είμαι βέβαιος ότι η πολιτική ζωή του τόπου μας είναι ένας κόσμος μικροκατεργαρέων που δεν νοιάζονται αν στις γειτονιές της πρωτεύουσας ακούγονται οι χαρούμενες φωνές των παιδιών ή τα χαχανητά των μεγάλων, αν λιβανίζει αχνιστό φαΐ…Αυτό που βλέπει κανείς είναι οι καθημερινές ουρές στις εφορίες, στα δημόσια καταστήματα όπου οι… πρόσφυγες της Καταστροφής περιμένουν υπομονετικά πλέον τη σειρά τους για να πληρώσουν!!!

Δεν ξέρω πώς, αλλά ο νους μου πάει και στο πικρό εκείνο ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη, στον "Μιχαλιό", που δεν έχω όρεξη τώρα να το συνδυάσω. Ωστόσο το παραθέτω: 

Ο ΜΙΧΑΛΙΟΣ

Το Μιχαλιό τον πήρανε στρατιώτη.

Καμαρωτά ξεκίνησε κι ωραία

με το Μαρή και με τον Παναγιώτη.

Δε μπόρεσε να μάθει καν το «επ’ ώμου».

Όλο εμουρμούριζε: «Κυρ Δεκανέα,

άσε με να γυρίσω στο χωριό μου».

Τον άλλο χρόνο, στο νοσοκομείο,

αμίλητος τον ουρανό κοιτούσε.

Εκάρφωνε πέρα, σ’ ένα σημείο,

το βλέμμα του νοσταλγικό και πράο,

σα να ’λεγε, σα να παρακαλούσε:

«Αφήστε με στο σπίτι μου να πάω».

Κι ο Μιχαλιός επέθανε στρατιώτης.

Τον ξεπροβόδισαν κάτι φαντάροι,

μαζί τους ο Μαρής κι ο Παναγιώτης.

Απάνω του σκεπάστηκεν ο λάκκος,

μα του άφησαν απέξω το ποδάρι:

Ήταν λίγο μακρύς ο φουκαράκος.