Γράφω αυτό το σημείωμα σαν συνέχεια εκείνου που αναφερόταν στην επιστολή Ευαγγελάτου. Και να ρωτήσω, χωρίς περιστροφές: Ποια ήταν η ειδοποιός διαφορά του Φεστιβάλ που διοργάνωσε ο Λούκος σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια; Δεν χρειάζεται να ανατρέξω στα κιτάπια μου. Μια γρήγορη ματιά προς τα πίσω και πριν την έλευση του κυρίου Λούκου. Ό,τι είδαμε, ακούσαμε και χειροκροτήσαμε: Τα Μπαλέτα Μπαλσόι, τα μπαλέτα της Κρατικής Όπερας Βιέννης, τα Μπαλέτα Μπεζάρ, το Royal Νational Τheatre της Αγγλίας, οι Μαργκότ Φοντέιν, Ρούντολφ Νουρέγιεφ, Λουτσιάνο Παβαρότι, Μαρσέλ Μαρσό, το χορευτικό συγκρότημα της Μάρθα Γκράχαμ, ο μέγας βιολιστής Γιεχούντι Μενουχίν, ο «Κοριολανός» με τον Ίαν Μακ Κέλεν σε σκηνοθεσία του Πίτερ Χολ, η «Μήδεια» του Μικιτζίρο Χίρα με τον γιαπωνέζικο θίασο «Τόχο» σε σκηνοθεσία Γιούκο Νιναγκάβα, η «Ορέστεια» του Αισχύλου σε σκηνοθεσία Γιάννη Κόκκου, ο Ζούμπιν Μέτα με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Ισραήλ, η Εθνική ορχήστρα της Γαλλίας με τον Κουρτ Μαζούρ, οι μύθοι της ροκ Ιαν Αντερσον και Τζεθρο Ταλ, ο Χέρμπερτ φον Κάραγιαν με τη Φιλαρμονική του Βερολίνου κ.λπ. Όλοι αυτοί, καλλιτέχνες και συγκροτήματα τι ήσαν; Δεν ήσαν "αυστηρή επιλογή"; Το κοινό δεν τους "ανακάλυπτε" για πρώτη φορά, εκτός βεβαίως από εκείνους που είχαν πάντα τη δυνατότητα να παρακολουθούν στο εξωτερικό καλλιτέχνες και θεάματα; Ας μη τρελαθούμε, λοιπόν… Είπε κάποια στιγμή ο κ. Λούκος ότι "ένα καλό Φεστιβάλ διαρκεί τρεις εβδομάδες, ένα μήνα...". Ασφαλώς και δεν είναι η διάρκεια που θα επικυρώσει την ποιότητα ενός φεστιβάλ, αλλά πού είναι γραμμένο ότι ένα φεστιβάλ πρέπει να διαρκεί ένα μήνα και όχι δυο ή τρεις μήνες; Τέλος πάντων, το ζητούμενο δεν ήταν αυτό. Το ζητούμενο ήταν πάντα ο χαρακτήρας του φεστιβάλ. Ένα άλλο "επιχείρημα" που πάντα προβάλλουν οι υποστηρικτές του κ. Λούκου είναι ότι ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του Ελληνικού Φεστιβάλ "εκμεταλλευόμενος τις γνωριμίες και το κύρος του έξω", θα κάνει τούτο κι εκείνο! Δηλαδή πρέπει να μείνουμε με το στόμα ανοιχτό επειδή ο εξ Εσπερίας συμπατριώτης μας έχει πολλές γνωριμίες. Αστεία πράγματα... Δεν μηδενίζω τη δουλειά του - την εκτιμώ, αλλά προς θεού, λίγη ψυχραιμία! Λέω για την ψυχραιμία την οποία δεν έχουν κάποιοι νεοσσοί της δημοσιογραφίας που κολακεύονται να χαιρετούν τον κ. Λούκο και να μιλούν μαζί του, ξεδιπλώνοντας ξέφρενα υμνολόγες σινδονιάδες... [Οι φωτογραφίες προέρχονται από το site του Ελληνικού Φεστιβάλ]
3 comments:
Bre8hka tyxaia sto blog sas kai ka8ws phre to mati moy eirwnikoys titloys sxoliwn sas sxetika me to festival A8hnwn/Ellhniko me to neo toy diey8ynth, eipa na ta diabasw mhpws apokalyptoyn kati poy den 3eroyme. Ki emeina afwnh. Einai h prwth fora poy akoyw kapoion na einai arnhtikos gia thn kainoyrgia fysiognwmia toy festibal, th stigmh poy polloi leme "Epiteloys!", kai xwris na dia8etete kanena epixeirhma! To mono epixeirhma poy diekrina htan to proswpiko sas "klasiko" (nai, me thn kakh ennoia) goysto.
Αν ήξερα ποια είστε θα άνοιγα "διάλογο". Ωστόσο, θα έπρεπε να διαβάσετε καλύτερα το κείμενό μου. Μπορείτε εσείς να μου διατυπώσετε τα στοιχεία της "καινούργιας φυσιογνωμίας" του Φεστιβάλ;
Κι αν δεν σας αρέσει το προσωπικό μου "κλασικό" γούστο, πάρτε μια βαθιά ανάσα και συνεχίστε το δρόμο σας...
Για χρόνια παρακολουθούσα τις παραστάσεις χορού του Φεστιβαλ.
Εχω και γω κλασσικά γούστα και περίμενα ότι μετά την αλλαγή της φυσιογνωμίας του φεστιβάλ δε θα ξαναδούμε τίποτα αξιόλογο στην Αθήνα.
Διαψεύστηκα διότι τελικά οι κλασσικές παραστάσεις που παλιά θα ήταν μέρος του φεστιβάλ τώρα απλά γίνονται εκτός αυτού.
Απλά τώρα έχουμε και την ευκαιρία να δούμε και κάτι πραγματικά cutting edge στο πλαίσιο του φεστιβαλ.
Και, μολονότι το φεστιβάλ 2006 από την άποψη του χορού ήταν πολύ πειραματικό και contemporary σε ύφος, το φεστιβάλ του 2007 ήταν πραγματική αποκάλυψη - ιδίως το αφιέρωμα στο Forsythe. Οι βραδιές με το Limb's Theorem και το Impressing the Czar πραγματικά αξέχαστες και το μόνο μου παράπονο είναι ότι δεν προσκάλεσε και το Μαριίνσκυ που έχει ένα απίστευτο πρόγραμμα Forsythe αυτή τη στιγμή.
Ναι, μερικές φορές οι ορίζοντες του Λούκου δείχνουν το ίδιο κλειστοί με των επικριτών του, εστιασμένοι καθώς είναι αποκλειστικά στο σύγχρονο πειραματισμό. Αλλά γενικά θα έλεγα ότι η σκηνή του χορού στην Αθήνα πλούτισε παρά φτώχυνε τα τελευταία χρόνια.
Τώρα για το θέατρο κλπ δεν ξέρω πως είναι τα πράγματα.
Post a Comment