ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ, ΜΗΔΑΜΙΝΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ

ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩ με περίσκεψη την εκδοτική πλημμύρα και αναρωτιέμαι αν αυτό που συμβαίνει είναι μια ψευδαίσθηση! Με τα τόσα βιβλία που κυκλοφορούν αποφαίνεται κανείς ότι ο κόσμος διαβάζει, ότι η αγάπη για το βιβλίο δεν πεθαίνει, ότι ο χρόνος που αφιερώνεται στο διάβασμα δεν ελαττώνεται ότι οι φιλαναγνώστες δεν ξεφυλλίζουν γυαλιστερά περιοδικά και φτηνά βιβλία τσέπης, ότι η τηλεοπτική οθόνη, η εικόνα και η επικεφαλίδα δεν θριαμβεύουν! Αλλά όμως δεν είναι έτσι… Δεν είναι η «κουλτούρα του καναπέ» που καταστρέφει την αγάπη για τα βιβλία, παρατηρεί ο John Keane στα «Μέσα επικοινωνίας και δημοκρατίας». Για ορισμένες κοινωνικές ομάδες, ιδίως για τους κατοίκους των αστικών κέντρων που ανήκουν στα μεσαία στρώματα και έχουν κάποια μόρφωση, τα βιβλία και τα ηλεκτρονικά μέσα επικοινωνίας δεν μπορούν να αλληλοϋποκατασταθούν. Και τούτο, γιατί εξυπηρετούν τελείως διαφορετικές λειτουργίες και αξιολογούνται ανάλογα. Υπάρχουν όμως κι άλλοι, που είναι καθηλωμένοι στα σπίτια τους και είναι πιο αδιάφοροι και για τα δυο αυτά μέσα, αλλά θεωρούν ότι η τηλεόραση, το ραδιόφωνο και τα βιβλία έχουν περίπου ίση σημασία. Είναι και κάποιοι άλλοι που ξέρουν ότι η αγάπη τους για τα βιβλία είναι ζωντανή, αν και παρουσιάζει μεγάλες διακυμάνσεις στο χρόνο. Πάντως, ήθελα να πω ότι παρατηρείται μια κινητικότητα στον εκδοτικό χώρο και δεν είναι λίγοι εκείνοι που με ένα βιβλιαράκι πλασάρονται ως λογοτέχνες ή με κάποια σκουπιδοκείμενα διεκδικούν θέση στο πάνθεον της λογοτεχνίας μας. Ωστόσο, οι ρήσεις του Μποντριγιάρ λειτουργούν κατευναστικά: Η μοίρα όλων των πραγμάτων είναι να εμφανίζονται σαν απομιμήσεις. Τα τοπία σαν φωτογραφίες, οι γυναίκες σαν ερωτικό σενάριο, οι σκέψεις σαν γραφή, η τρομοκρατία σαν μόδα και μέσα επικοινωνίας τα γεγονότα στην τηλεόραση.

Αναρωτιόμαστε αν και ο ίδιος ο κόσμος δεν υπάρχει, παρά μόνο για να λειτουργεί σαν διαφημιστικό αντίγραφο κάποιου άλλου κόσμου…