ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΥΨΕΙΣ ΠΑΡΑ ΑΠΩΘΗΜΕΝΑ!

Μισή ντροπή δική μου και μισή ντροπή δική σας. Για το βιβλίο μου θα γράψω... Ένα βιβλίο που θα ήθελα να έχει καλό ταξίδι στη μικρή μας πόλη των ιδεών, που βρίθει από Φιλισταίους που υποδύονται τους τιμητές των πάντων. ΠΡΟΣΟΧΗ: Δεν θέλω να ισοπεδώσω τα πάντα. Υπάρχουν και εξαιρέσεις... Όταν, λοιπόν, κυκλοφόρησε το βιβλίο Καλύτερα τύψεις παρά απωθημένα από τις εκδόσεις Άγκυρα, έγινε η παρουσίαση στη Στοά του Βιβλίου και μπορώ να πω ότι ήταν μια από τις πιο ευτυχείς μέρες της ζωής μου. Τούτο οφειλόταν στους δεκάδες προσκεκλημένους φίλους μου και στους παρουσιαστές, επίσης φίλους μου. Μίλησε ο Θάνος Μικρούτσικος (την ομιλία του κάποια στιγμή θα την παραθέσω στο blogg), ο Πέτρος Ευθυμίου, ο Νίκος Μεγγρέλης και ο Κώστας Καλημέρης. Παλιότερα όταν γινόταν μια παρουσίαση βιβλίου πηγαίναμε για να καλύψουμε δημοσιογραφικά την εκδήλωση και γράφαμε πέντε κουβέντες στο "μέσο" που δουλεύαμε. Σήμερα για να "καλυφθεί" από τα ΜΜΕ μια εκδήλωση π.χ. παρουσίασης... δεν ξέρω τι χρειάζεται! Τέλος πάντων, δεν υπάρχει περίπτωση να αρχίσω τις ιερεμιάδες. Νιώθω ωραία γιατί έγραψα ένα καλό βιβλίο. Στοπ. Να παραθέσω και το κείμενο που είχα γράψει για το οπισθόφυλλο και που συμπυκνώνει κατά ένα τρόπο την "ιδεολογία" των περιεχομένων του βιβλίου: Όλα ξεκινούν από μιαν οφθαλμαπάτη. Η ζωή βρίσκεται εκεί όπου οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, οι θεατρίνοι και ακόμη κάποιοι άλλοι, έχουν μια δραστηριότητα τέτοια που όλοι τη φαντάζονται σαν την πεμπτουσία της ύπαρξής μας. Οι ίστορίες του βιβλίου ξεδιπλώνονται μέσα στα όρια που καθορίζονται από τους νόμους της πολιτικής, της δημοσιογραφίας, και του θεάτρου. Κάπου εδώ, αναζητούμε τους καθημερινούς ήρωές μας, που πεδικλωμένοι στους διασκελισμούς της δουλειάς τους, χάνουν την ευστάθεια της ιδεολογίας τους...

[Λεζάντα: Εγώ είμαι - ένας δημοσιογράφος...]

Έχουν βιώσει τις κοινωνικοπολιτικές περιπέτειες των τελευταίων 40 χρόνων - ανένδοτος αγώνας, αποστασίες, δικτατορία, μεταπολίτευση - και προσπαθούν να σταθούν μέσα στον κόσμο που θέλουν να κριτικάρουν. Οι προσωπικές εμπλοκές τους στα γεγονότα είναι τις περισσότερες φορές σπασμωδικές, ωστόσο δείχνουν να αποκρυσταλλώνουν κάποιες ιδεολογικές συλλήψεις, σε σημείο που κανείς να μην μπορεί να τους επικρίνει. Κάπου-κάπου φιλοσοφούν. Οι στοχασμοί τους μπλέκουν με την αναπόληση κι έτσι αποκτούν ένα νέο αίσθημα του χρόνου που καταργεί τη συμβατική διάρκειά του. Μονολογούν για τα έργα του Μπέργκμαν, του Βέντερς, διαβάζουν Λόρκα, ασχολούνται με την πολιτική και το δωδεκάθεο, ταξιδεύουν στην ελληνική επαρχία αλλά και στο εξωτερικό, ερωτεύονται συνεχώς και παράφορα, κυκλοφορούν στα μπαρ και πίνουν, στα θέατρα, στα γραφεία των εφημερίδων και των υπουργείων. Άλλοτε είναι πρακτικοί. Πάντοτε όμως παρόντες και συμμετέχοντες - μέχρι τέλους... Το ανάγγειλε και ο Ριζοσπάστης.

Έγραψε ο Τάσος Γουδέλης (περιοδικό Το Δέντρο, τεύχος 149-150, Καλοκαίρι 2006, σελ.252):

Εμβαπτισμένες στα γεγονότα των τελευταίων νεοελληνικών δεκαετιών είναι οι οκτώ ιστορίες που περιλαμβάνει στο βιβλίο του Καλύτερα τύψεις παρά απωθημένα (Άγκυρα) ο Νίκος Λαγκαδινός. Αναγνωρίσιμοι ήρωες, "διανοούμενοι", αριστερών αποκλίσεων, οι οποίοι προσπαθούν να βρουν κάποια ισορροπία μέσα στον κυκεώνα των σφοδρών βιωμάτων της μεταπολιτευτικής πραγματικότητας. Μέσα σε αυτό το κοινωνικό σκηνικό, που τα συμφραζόμενά του σχετίζονται με έναν πολιτισμό αλλοπρόσαλλο, οι χαρακτήρες εμπλέκονται αμφίθυμα με το καθετί. Προσπαθούν να βρουν ένα έρμα, καθώς η προσωπική τους περιπέτεια συνίσταται στο να δίνουν ένα ψυχαναγκαστικό "παρών" σε όσα συμβαίνουν. Συλλογικοί και μοναχικοί (το μοιραίο πρόσημο όσων ενηλικιώθηκαν στα κρίσιμα και σχιζοφρενικά αυτά χρόνια), οι ήρωες αυτοί δεν χάνουν παρόλα αυτά την κριτική διάθεσή τους, έστω και αν αυτή γίνεται κάποτε μπούμερανγκ. Ο Ν.Λ. έχει αφηγηματική άνεση και αίσθηση του χιούμορ κι έτσι μπορεί και ακδιπλώνει το δικό του, μικρό χάρτη σχετικά με μια γενιά -του '60 και εντεύθεν- στα αινίγματα της οποίας μόνον ιλαροτραγικές προσεγγίσεις είναι δυνατόν να γίνουν...

Έγραψε ο Β.Κ. Καλαμαράς (Ελευθεροτυπία, 29-12-2006):

Επί χρόνια στο τιμόνι πολιτιστικών εκπομπών στην κρατική τηλεόραση, ο Νίκος Χ. Λαγκαδινός ευεργέτησε ανθρώπους απ' όλους τους χώρους της τέχνης που δεν έχουν αριθμό. Η γενναιοδωρία του είναι γνωστή και ακούς ορισμένους να την αναγνωρίζουν.
Δημοσιογραφικά μαθήτευσε δίπλα στον Κώστα Νίτσο στο περιοδικό "Θέατρο", αφού είχε σπουδάσει νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και θεατρολογία στο 8ο Πανεπιστήμιο του Παρισιού. Για ένα φεγγάρι εξέδιδε τα περιοδικά "Δρώμενα" (θεατρικό) και "Και τέχνες... και γράμματα... κ.λπ." (ποικίλης πολιτιστικής ύλης) και επιμελήθηκε κάμποσες εκδόσεις. Μ' αυτή την προϊστορία και ενώ είχε ξεμπερδέψει με το μεροκάματο της δημοσιογραφίας, γράφει το πρώτο του μυθιστόρημα "Καλύτερα τύψεις παρά απωθημένα" ("Άγκυρα", σελ. 222, ευρώ 11,80).
Αντλώντας από την επαγγελματική του εμπλοκή, στήνει μια σκηνή πάθους μετά φαντασίας, στην οποία πρωταγωνιστές και δευτεραγωνιστές προέρχονται από την πολιτική, τη δημοσιογραφία, το θέατρο. "Πεδικλωμένοι", όπως γράφει ο ίδιος ο Νίκος Χ. Λαγκαδινός, "στους διασκελισμούς της δουλειάς τους, χάνουν την ευστάθεια της ιδεολογίας τους... Έχουν βιώσει τις κοινωνικοπολιτικές περιπέτειες των τελευταίων σαράντα χρόνων -ανένδοτος αγώνας, αποστασίες, δικτατορία, μεταπολίτευση- και προσπαθούν να σταθούν μέσα στον κόσμο που θέλουν να κριτικάρουν".
Χωρίς περιστροφές, βάζει στο στόμα των ηρώων του λόγια που ίσως θα ήθελε να πει ο συγγραφέας και δεν μπορεί. Ωστόσο, το άρωμα που αναδίδει το μυθιστόρημα δεν γέρνει προς την απαξίωση των περασμένων, που πρέπει να ξεχαστούν. Το αίτημά του εστιάζει σε περισσότερη καθαρότητα και ειλικρίνεια, γιατί δεν έχει χάσει την ελπίδα του στους ανθρώπους. Δεν περιμένει να κατέβουν "άγγελο" επί γης, περιμένει το αυτονόητο της απλότητας με το πνέον αεράκι της καλής διάθεσης, όταν η κατάφαση της ζωής προεξάρχει.