TΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΡΓΟ!

ΛΕΝΕ πολλοί ότι δεν υπάρχουν καλοί Έλληνες συγγραφείς και γι’ αυτό παρατηρούμε ότι πολλά θέατρα στρέφονται σε ξένο ρεπερτόριο. Ωστόσο, παγιώνεται μια παλιά υποψία μας ότι αυτό κρύβει μάλλον τις αδυναμίες των «ερευνητών», παρά την αδυναμία της πραγματικότητας. Από τη μια έχουμε την πασίγνωστη δυνατότητα 4-5 θεάτρων μας να ανακαλύπτουν συχνά ελληνικά έργα κι από την άλλη, αυτούς που δεν βρίσκουν ποτέ! Μα για να βρεις ένα καινούργιο θεατρικό έργο, χρειάζεται καταρχήν θεατρική ωριμότητα να μπορέσεις να το κρίνεις.

Το ξένο, βέβαια, το βρίσκεις έτοιμο, έχει δοκιμαστεί αλλού, έρχεται με επαίνους, κριτικές και τα τοιαύτα. Εσύ για την τύχη του δεν φέρεις καμιά αξιοκρατική ευθύνη. Αντίθετα, αν δεν βγει καλό, φταίνε οι κριτικοί που δεν το προώθησαν ή το κοινό που δεν το κατάλαβε… Για το άπαιχτο όμως που, κατά κανόνα, αν όχι πάντα, είναι ελληνικό; Τα θεατρικά μας σχήματα, πλην 4-5, δεν έχουν αυτή την ικανότητα! Φοβούνται την επιλογή τους, το δυνητικό θεατρικό σφάλμα, την (καμιά φορά, καθόλου αθώα) κατακραυγή, και το ξορκίζουν!

Ένας δεύτερος λόγος είναι η θεατρική φήμη του συγγραφέα, ένας τρίτος το κοινό που «φέρνει», ένας τέταρτος η δημοσιογραφική του υποστήριξη, ένας πέμπτος το ποσοστό που πρέπει να πληρωθεί στους δικούς μας συγγραφείς και πάει λέγοντας… Και αντί αυτού; Η ευκολότερη λοιδορία. Χιλιοδοκιμάζεται, ας πούμε, μέχρις ορίων ο Γκολντόνι – που τον ξέρουμε ακόμη κι από τις δραματικές σχολές μας, ή ο Ξενόπουλος, ή ο Σέξπιρ, το άλλο σίγουρο χαρτί. Ή ο Τσέχοφ με τον Πίντερ. Η τεσταρισμένη, δηλαδή, συνταγή – ακόμη και από τα επαρχιακά μας ΔΗΠΕΘΕ! Γι’ αυτό τα κάναμε, για να φοβούνται το ελληνικό έργο; Το ζήτημα όμως είναι πως κάλλιστοι είναι και οι κλασικοί, δικοί ή ξένοι. Η ένσταση προβάλλεται για διάφορα προϊόντα ξένων και πολλές φορές άγνωστων θεατρικών συγγραφέων που ασχολούνται με θέματα που δεν αγγίζουν κανέναν και τίποτα!

Αυτές οι χιλιοανεβασμένες και χιλιοπαιγμένες επιλογές, για να μην πούμε κραυγαλέες μετριότητες, που τίποτα το καινούργιο δεν φέρνουν και σιτίζουν τον λαό μας με αέρα κοπανιστό, δεν τιμούν κανέναν και δεν απαλλάσσουν κανέναν από τη φοβερή υποψία του θεατρικού μας κενού… Μήπως οι υπόλοιποι εκατό, περιμένουν πάλι αυτούς τους 4-5 να ανακαλύψουν κάποιον καινούργιον, για να τον αναζητήσουν εκ του ασφαλούς μετά κι εκείνοι, κάνοντας δήθεν πρωτοπορία; Εσείς τι λέτε;

Διαβάσαμε στο φυλλάδιο της ΕΕΘΣ κι ένα σημείωμα του Γιώργου Χασάπογλου (που έκανε μια επιτυχημένη επανεμφάνιση στο Θέατρο Τέχνης με το Μωβ Δωμάτιο), όπου έγραφε ότι του τηλεφώνησε η ιδιαιτέρα ενός θιασάρχη (ο οποίος προφανώς επιχορηγείται πλουσιοπάροχα), ζητώντας του νέο έργο για… αναλόγιο! Αμ, δεν το καταλάβατε ότι έτσι ο εν λόγω θιασάρχης ξεμπερδεύει με την υποχρέωση ανεβάσματος ελληνικού έργου; [το παραπάνω κείμενο αναδημοσιεύεται από τα "Δρώμενα" που σύντομα θα κυκλοφορήσουν]