Μιας και μιλάμε για φεστιβάλ και τα τοιαύτα, είπα να κάνω μια μικρή αναφορά σ' ένα φεστιβάλ με μακρά ιστορία. Ένα φεστιβάλ που, ενδεχομένως, αποτέλεσε πρότυπο για διάφορα άλλα... Μια ωραία φωτογραφία από το Ανάκτορο των Παπών (Palais des Papes) στην όμορφη Avignon, όπου κάθε χρόνο γίνεται το Φεστιβάλ. Ο κόσμος του θεάτρου, οι παραστάσεις, οι θεατρίνοι, οι πλανόδιοι, οι θεατρόφιλοι, όλοι συνθέτουν μια από τις πιο συναισθηματικά φορτισμένες θεατρικές εκδηλώσεις στην Ευρώπη. Μόνο όσοι δεν έχουν πάει εκεί δεν ξέρουν.
Η μεσαιωνική πόλη της Γαλλίας, το φεστιβάλ, ο (εικονιζόμενος) Jean Vilar (1912-1971), ο Gerard Philipe (1922-1959), μπλέκονται με το μύθο. Όταν πήγα, τον Ιούλιο του 1982, επειδή δεν είχα προετοιμάσει την εκεί παραμονή μου, την πρώτη νύχτα την πέρασα στους δρόμους, αφού όλα τα ξενοδοχεία ήσαν γεμάτα. Αλλά και οι δρόμοι έμοιαζαν μ' ένα κινούμενο ανθρώπινο ποτάμι και οι πλατείες ήσαν πλημμυρισμένες με μια πανσπερμία ανθρώπων και φυλών. Πήγαινα πέρα-δώθε και δεν χόρταινα, να χαζεύω τα υπαίθρια θεάματα, τις αφίσες, τους πλανόδιους έγχρωμους που αναζητούσαν υποψήφιους αγοραστές της πραμάτειας τους μέρα-νύχτα, τις μουσικές που έρχονταν από όλα τα σημεία του ορίζοντα, τα φώτα κι ένα χαρούμενο ανθρωπομάνι να μπερδεύεται παντού, να μπαινοβγαίνει στις αίθουσες των εκδηλώσεων, στα μπαράκια, στα ρεστοράν, στις μπιραρίες. Η ζωή εκεί είχε χρώματα κι ένιωθα ευτυχισμένος κι ας μην είχα τόπο για να κοιμηθώ. Τελικά, την άλλη μέρα βρήκα κρεβάτι σε μια residence, περίπου ένα εικοσάλεπτο έξω από την Avignon. Εκεί πήγαινα μόνο για ύπνο, και το πρωί, στη διαδρομή προς την πόλη, σταματούσα σ' ένα café (για κρουασάν και καφέ) και ύστερα πήγαινα να μπλεχτώ κι εγώ στο πανηγύρι...Εκεί 
είχα συναντήσει για πρώτη φορά την Ariane Mnouchkine. Όχι τυχαία. Έκλεισα ραντεβού μέσω της γραμματέως της και βρεθήκαμε σ' ένα υπαίθριο café όπου και συζητήσαμε διάφορα - εννοώ για το θέατρο και τη δουλειά της. Όταν τη ρώτησα γιατί δεν έρχεται με το Théâtre du Soleil στην Ελλάδα, μου είπε: "Δεν με κάλεσε ποτέ κανείς. Αν με καλέσουν θα έρθω...". [Λοιπόν, ο μάγκας που την κάλεσε ήταν ο Λούκος και γι' αυτό του λέω "μπράβο"!]
Η μεσαιωνική πόλη της Γαλλίας, το φεστιβάλ, ο (εικονιζόμενος) Jean Vilar (1912-1971), ο Gerard Philipe (1922-1959), μπλέκονται με το μύθο. Όταν πήγα, τον Ιούλιο του 1982, επειδή δεν είχα προετοιμάσει την εκεί παραμονή μου, την πρώτη νύχτα την πέρασα στους δρόμους, αφού όλα τα ξενοδοχεία ήσαν γεμάτα. Αλλά και οι δρόμοι έμοιαζαν μ' ένα κινούμενο ανθρώπινο ποτάμι και οι πλατείες ήσαν πλημμυρισμένες με μια πανσπερμία ανθρώπων και φυλών. Πήγαινα πέρα-δώθε και δεν χόρταινα, να χαζεύω τα υπαίθρια θεάματα, τις αφίσες, τους πλανόδιους έγχρωμους που αναζητούσαν υποψήφιους αγοραστές της πραμάτειας τους μέρα-νύχτα, τις μουσικές που έρχονταν από όλα τα σημεία του ορίζοντα, τα φώτα κι ένα χαρούμενο ανθρωπομάνι να μπερδεύεται παντού, να μπαινοβγαίνει στις αίθουσες των εκδηλώσεων, στα μπαράκια, στα ρεστοράν, στις μπιραρίες. Η ζωή εκεί είχε χρώματα κι ένιωθα ευτυχισμένος κι ας μην είχα τόπο για να κοιμηθώ. Τελικά, την άλλη μέρα βρήκα κρεβάτι σε μια residence, περίπου ένα εικοσάλεπτο έξω από την Avignon. Εκεί πήγαινα μόνο για ύπνο, και το πρωί, στη διαδρομή προς την πόλη, σταματούσα σ' ένα café (για κρουασάν και καφέ) και ύστερα πήγαινα να μπλεχτώ κι εγώ στο πανηγύρι...Εκεί 
είχα συναντήσει για πρώτη φορά την Ariane Mnouchkine. Όχι τυχαία. Έκλεισα ραντεβού μέσω της γραμματέως της και βρεθήκαμε σ' ένα υπαίθριο café όπου και συζητήσαμε διάφορα - εννοώ για το θέατρο και τη δουλειά της. Όταν τη ρώτησα γιατί δεν έρχεται με το Théâtre du Soleil στην Ελλάδα, μου είπε: "Δεν με κάλεσε ποτέ κανείς. Αν με καλέσουν θα έρθω...". [Λοιπόν, ο μάγκας που την κάλεσε ήταν ο Λούκος και γι' αυτό του λέω "μπράβο"!]Στις φωτογραφίες: Πάνω, το Palais des Papes, στη μέση, ο Jean Vilar στο Cour d'honneur, στην Avignon, το 1952, και αριστερά, η Ariane Mnouchkine.
No comments:
Post a Comment