Για το βιβλίο Μαλλιαροπούλειο Θέατρο, έγραψαν δυο δημοσιογράφοι που ευαισθητοποιήθηκαν: ο Σαρηγιάννης κι ο Μανταίος. Ωστόσο, όταν κυκλοφόρησε το έστειλα σε όλους τους συναδέλφους του πολιτιστικού ρεπορτάζ. Τέλος πάντων, είπα ότι ο φόρτος της δουλειάς δεν τους επέτρεψε να του δώσουν τη δέουσα προσοχή. Την επόμενη φορά που θα το ξαναβγάλω εμπλουτισμένο και βελτιωμένο...
Έγραψε ο Γιώργος Δ.Κ. Σαρηγιάννης (Τα Νέα, 6-9-2000):
Ένα νέο φεστιβάλ με "κλίση" προς τις νέες θεατρικές εκφράσεις δημιούργησε φέτος, με κέφι και φροντίδα στην Τρίπολη, ο δημοσιογράφος Νίκος Λαγκαδινός. Στη βόλτα που έκανα στην πόλη, πριν ανηφορίσω στο δροσερό θεατράκι, στο άλσος του Άη Γιώργη, για να δω τον "Βέρθερο", σε μια από τις πλατείες της Τρίπολης, έπεσα ξανά, ύστερα από πολλά χρόνια, πάνω στο Μαλλιαροπούλειο Θέατρό της. Ο Νίκος Λαγκαδινός , που αγαπάει και ξέρει το θέατρο, "συνόδευσε" το Α΄ Φεστιβάλ Τρίπολης με δύο εκδόσεις. Η μία, που πολύ σωστά αφορά τη σχέση του θεάτρου με την πόλη, θέμα του έχει, ακριβώς, την ιστορία του Μαλλιαροπούλειου. Ο γιατρός Μαλλιαρόπουλος, εξέχων πολίτης της αρκαδικής πρωτεύουσας, στις αρχές του αιώνα ήταν που έκανε μια μεγάλη δωρεά για να κτιστεί βάσει σχεδίων του αρχιτέκτονα Αναστασίου Μεταξά, το θέατρο, το οποίο πήρε το όνομά του, εγκαινιάστηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1910, από τον θίασο Ροζαλίας Νίκα - Ευτύχιου Βονασέρα με την κωμωδία του Γκαβό "Δεσποινίς Σοκολάτα", για να ακμάσει επί αρκετά χρόνια. Μετά άρχισε η κατιούσα. Μετατράπηκε σε κινηματογράφο και, στη συνέχεια, εγκαταλείφθηκε και ερειπώθηκε για να κινδυνεύσει επί δικτατορίας να κατεδαφιστεί. Το περιοδικό "Θέατρο" του Κώστα Νίτσου, όμως, ξεσηκώθηκε και το θέατρο σώθηκε, αλλά ακόμη περιμένει την αποκατάστασή του, που ο Δήμος έχει αποφασίσει εδώ και ενάμιση χρόνο.
Έγραψε ο Πέτρος Μανταίος (Ελευθεροτυπία, 4-6-2002):
Μετά το χθεσινό σημείωμα για το ιστορικό θέατρο "Απόλλων" της Ερμούπολης και την τελευταία παράσταση της Μαρίκας Κοτοπούλη, ένα ακόμα ιστορικό θέατρο, το "Μαλλιαροπούλειον" της Τρίπολης και άλλη μία, επίσης φημισμένη και σύγχρονη της Κοτοπούλη, ηθοποιός, η Αγνή Ρεζάν (1890-;) που, όπως φαίνεται, δεν την καλοπήγαινε η διεύθυνση της πρώτης δεκαετίας λειτουργίας του εν λόγω θεάτρου (1910-1920), όπως προκύπτει από επιστολή προς τη διεύθυνση του Αιμίλιου Βεάκη, συνθιασάρχη, με τη Ρεζάν και άλλους ηθοποιούς, περιοδεύοντος, τότε, θιάσου: "Χωρίς να εξετάσετε λεπτομέρειες συγχωρήστε την ιδιοτροπία μιας γυναίκας, που προικισμένη από τη φύση του εξαιρετικού ταλέντου είνε και προικισμένη κατά φυσική συνέπεια, με τη σχετική ανισορροπία, που είναι έμφυτη στα εξαιρετικά ταλέντα. Εξηγήθηκα όσο μπορούσα."...
Σχεδόν έναν αιώνα από τότε που ο φιλογενής Τριπολιτσιώτης, από τα Λαγκάδια Γορτυνίας, γιατρός Ιωάννης Μαλλιαρόπουλος (1847-1919), ευεργέτησε την πόλη του με το ομώνυμο -τιμής ένεκεν- δημοτικό θέατρο, ο εν δημοσιογραφία συνάδελφος, αλλά και καλλιτεχνικός διευθυντής του Κέντρου Καλλιτεχνικής Πράξης της Τρίπολης, Νίκος Χ. Λαγκαδινός, στο κομψότατο, ευανάγνωστο, βιβλιόπουλό του "Μαλλιαροπούλειο Θέατρο" (εκδ. Κέντρου Καλλιτεχνικής Πράξης) βιογραφεί, ωσάν αγαπημένο πρόσωπο, αυτόν τον πνευματικό πνεύμονα της Τρίπολης: την ακμή, την παρακμή, την εγκατάλειψη με σποραδικές "ανάσες" αναβίωσης, ακόμα και τον κίνδυνο κατεδάφισης επί απριλιανής δικτατορίας, έως τη "νέα εποχή" που φαίνεται να διανοίγεται, μετά την απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου (6.3.2000), με την οποία ανατίθεται η μελέτη "αναπαλαίωσης και λειτουργίας" του "Μαλλιαροπούλειου σε συγκεκριμένο μελετητικό γραφείο, προς δικαίωση όσων επίμονα προσπάθησαν, χρόνια, για να σωθεί (και ανα-πνεύσει) αυτό το κτίριο-σύμβολο της Τρίπολης. Με το καλό και τα... νέα εγκαίνια.
Διότι δεν είναι και πολλά -αριθμούνται, νομίζω, στο ένα χέρι- τα ευκλεή, παλαιά δημοτικά θέατρα της χώρας που σώζουν μνήμες...
Έγραψε ο Γιώργος Δ.Κ. Σαρηγιάννης (Τα Νέα, 6-9-2000):
Ένα νέο φεστιβάλ με "κλίση" προς τις νέες θεατρικές εκφράσεις δημιούργησε φέτος, με κέφι και φροντίδα στην Τρίπολη, ο δημοσιογράφος Νίκος Λαγκαδινός. Στη βόλτα που έκανα στην πόλη, πριν ανηφορίσω στο δροσερό θεατράκι, στο άλσος του Άη Γιώργη, για να δω τον "Βέρθερο", σε μια από τις πλατείες της Τρίπολης, έπεσα ξανά, ύστερα από πολλά χρόνια, πάνω στο Μαλλιαροπούλειο Θέατρό της. Ο Νίκος Λαγκαδινός , που αγαπάει και ξέρει το θέατρο, "συνόδευσε" το Α΄ Φεστιβάλ Τρίπολης με δύο εκδόσεις. Η μία, που πολύ σωστά αφορά τη σχέση του θεάτρου με την πόλη, θέμα του έχει, ακριβώς, την ιστορία του Μαλλιαροπούλειου. Ο γιατρός Μαλλιαρόπουλος, εξέχων πολίτης της αρκαδικής πρωτεύουσας, στις αρχές του αιώνα ήταν που έκανε μια μεγάλη δωρεά για να κτιστεί βάσει σχεδίων του αρχιτέκτονα Αναστασίου Μεταξά, το θέατρο, το οποίο πήρε το όνομά του, εγκαινιάστηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1910, από τον θίασο Ροζαλίας Νίκα - Ευτύχιου Βονασέρα με την κωμωδία του Γκαβό "Δεσποινίς Σοκολάτα", για να ακμάσει επί αρκετά χρόνια. Μετά άρχισε η κατιούσα. Μετατράπηκε σε κινηματογράφο και, στη συνέχεια, εγκαταλείφθηκε και ερειπώθηκε για να κινδυνεύσει επί δικτατορίας να κατεδαφιστεί. Το περιοδικό "Θέατρο" του Κώστα Νίτσου, όμως, ξεσηκώθηκε και το θέατρο σώθηκε, αλλά ακόμη περιμένει την αποκατάστασή του, που ο Δήμος έχει αποφασίσει εδώ και ενάμιση χρόνο.
Έγραψε ο Πέτρος Μανταίος (Ελευθεροτυπία, 4-6-2002):
Μετά το χθεσινό σημείωμα για το ιστορικό θέατρο "Απόλλων" της Ερμούπολης και την τελευταία παράσταση της Μαρίκας Κοτοπούλη, ένα ακόμα ιστορικό θέατρο, το "Μαλλιαροπούλειον" της Τρίπολης και άλλη μία, επίσης φημισμένη και σύγχρονη της Κοτοπούλη, ηθοποιός, η Αγνή Ρεζάν (1890-;) που, όπως φαίνεται, δεν την καλοπήγαινε η διεύθυνση της πρώτης δεκαετίας λειτουργίας του εν λόγω θεάτρου (1910-1920), όπως προκύπτει από επιστολή προς τη διεύθυνση του Αιμίλιου Βεάκη, συνθιασάρχη, με τη Ρεζάν και άλλους ηθοποιούς, περιοδεύοντος, τότε, θιάσου: "Χωρίς να εξετάσετε λεπτομέρειες συγχωρήστε την ιδιοτροπία μιας γυναίκας, που προικισμένη από τη φύση του εξαιρετικού ταλέντου είνε και προικισμένη κατά φυσική συνέπεια, με τη σχετική ανισορροπία, που είναι έμφυτη στα εξαιρετικά ταλέντα. Εξηγήθηκα όσο μπορούσα."...
Σχεδόν έναν αιώνα από τότε που ο φιλογενής Τριπολιτσιώτης, από τα Λαγκάδια Γορτυνίας, γιατρός Ιωάννης Μαλλιαρόπουλος (1847-1919), ευεργέτησε την πόλη του με το ομώνυμο -τιμής ένεκεν- δημοτικό θέατρο, ο εν δημοσιογραφία συνάδελφος, αλλά και καλλιτεχνικός διευθυντής του Κέντρου Καλλιτεχνικής Πράξης της Τρίπολης, Νίκος Χ. Λαγκαδινός, στο κομψότατο, ευανάγνωστο, βιβλιόπουλό του "Μαλλιαροπούλειο Θέατρο" (εκδ. Κέντρου Καλλιτεχνικής Πράξης) βιογραφεί, ωσάν αγαπημένο πρόσωπο, αυτόν τον πνευματικό πνεύμονα της Τρίπολης: την ακμή, την παρακμή, την εγκατάλειψη με σποραδικές "ανάσες" αναβίωσης, ακόμα και τον κίνδυνο κατεδάφισης επί απριλιανής δικτατορίας, έως τη "νέα εποχή" που φαίνεται να διανοίγεται, μετά την απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου (6.3.2000), με την οποία ανατίθεται η μελέτη "αναπαλαίωσης και λειτουργίας" του "Μαλλιαροπούλειου σε συγκεκριμένο μελετητικό γραφείο, προς δικαίωση όσων επίμονα προσπάθησαν, χρόνια, για να σωθεί (και ανα-πνεύσει) αυτό το κτίριο-σύμβολο της Τρίπολης. Με το καλό και τα... νέα εγκαίνια.
Διότι δεν είναι και πολλά -αριθμούνται, νομίζω, στο ένα χέρι- τα ευκλεή, παλαιά δημοτικά θέατρα της χώρας που σώζουν μνήμες...
No comments:
Post a Comment