ΚΑΘΩΣ παρατηρώ ν’ αυξάνεται καθημερινά ο αριθμός των θεάτρων, αναρωτιέμαι πόσα απ’ αυτά θα λειτουργήσουν μέχρι το τέλος της θεατρικής περιόδου και πόσα στην πορεία θ’ αλλάξουν ρεπερτόριο, ελλείψει θεατών ή πόσα θα κλείσουν. Υπάρχει ένα ζήτημα που, δημοσιογραφικά τουλάχιστον, μ' έχει απασχολήσει κι έχει σχέση με τη διασπορά των θεατρικών δυνάμεων του τόπου. Είναι αλήθεια ότι μόλις ένας πρωταγωνιστής σταθεί κάπως στα πόδια του, κατά βάση λόγω μιας τηλεοπτικής του εμφάνισης, οργανώνει το δικό του θεατρικό σχήμα. Έχουμε καλούς ηθοποιούς και δεν μπορώ να ξέρω αν η συσπείρωση των καλών θεατρικών δυνάμεων θα είχε ένα ποιοτικό αποτέλεσμα προς όφελος των ίδιων των καλλιτεχνών, του κοινού και αυτού του ίδιου του ελληνικού θεάτρου. Αναδιφώντας πρόσφατα το αρχείο μου, στάθηκα σε μια αξιομνημόνευτη φωτογραφία – ντοκουμέντο (θα τη δημοσιεύσω κάποια στιγμή), η οποία έχει τραβηχτεί πριν από περίπου εικοσιέξι χρόνια και δείχνει δεκατρία αστέρια του ελληνικού θεάτρου, που έκαναν τότε μια πρώτη απόπειρα συνένωσης των δυνάμεών τους: Αλίκη Βουγιουκλάκη, Κώστας Καζάκος, Νόνικα Γαληνέα, Έλλη Φωτίου, Τζένη Καρέζη, Μαριέττα Ριάλδη, Κάκια Αναλυτή, Άγγελος Αντωνόπουλος, Στέφανος Ληναίος, Κώστας Καρράς, Κώστας Ρηγόπουλος, Νίκος Κούρκουλος και Θανάσης Παπαγεωργίου. Αυτή η «συνένωση», δυστυχώς, έμεινε μονάχα στη φωτογραφία. Είχε, ωστόσο, τη γοητεία της που έμεινε στο επίπεδο των προθέσεων. Βέβαια, η εποχή μας είναι διαφορετική και χρωστάει ν’ αναγνωρίζει με θάρρος τη δική της πραγματικότητα. Αλλά κάθε θέατρο, που ξεφυτρώνει σε κάθε τετράγωνο και που απορρέει από τον καλλιτεχνικό ρεμβασμό ενός καλλιτέχνη, δεν σημαίνει πως είναι και θέατρο.
No comments:
Post a Comment