ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ, ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΡΓΟ Κ.ΛΠ.

Το κείμενο που ακολουθεί το είχα ετοιμάσει πριν από καιρό και πριν ο Νίκος Κούρκουλος «φύγει». Είτε γράψω ύμνους είτε όχι, αυτό δεν θα έχει και μεγάλη σημασία, αφού σε όλα τα έντυπα αποτυπώθηκε η θλίψη για τον πρόωρο χαμό του ανθρώπου που η πολιτεία τον τίμησε, διορίζοντάς τον επικεφαλής του Εθνικού Θεάτρου. Και μάλιστα η υμνολογία πλημμύρισε τις σελίδες εφημερίδων και περιοδικών αλλά απασχόλησε και τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα. Ιδού, λοιπόν:

Και να θέλει κανείς να αγνοήσει όσα λέγονται και γίνονται στο ελληνικό θέατρο, δεν μπορεί να αποφύγει την παρέμβαση. Η ώρα είναι ανοιχτή και η σιωπή είναι εκ του πονηρού, για να μην πούμε ότι τις περισσότερες φορές δεν είναι χρυσός αλλά… μπρούντζος! Δηλαδή, μη μιλάς γιατί κάποτε μπορεί να χρειαστεί να παιχτεί έργο σου στο Εθνικό ή να κάνεις μια σύμβαση και να παίξεις ή αν είσαι δημοσιογράφος να σου χαμογελάσει η διοίκηση κ.λπ. Δεν έχουμε υποχρέωση να υπερασπιστούμε κάποιον. Απλώς, νιώθουμε να εξαπολύεται λάσπη από δω κι από κει. Όλοι λερώνονται! Έχει δίκιο ο Κούρκουλος ή ο Λαζαρίδης;

Εμείς αυτό που ξέρουμε είναι ότι οι πνευματικοί άνθρωποι και οι καλλιτέχνες δεν δημιουργούν φτήνια και ασχήμια ούτε κρατούν το κεφάλι τους κάτω από το επίπεδο της μάζας. Μας ενδιαφέρει η αλήθεια που πάντοτε δικαιώνει την ιστορία. Είπε «ο καλλιτεχνικός διευθυντής της πρώτης κρατικής σκηνής, Νίκος Κούρκουλος», σε μια συνέντευξή του στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία: «Ο κ. Λαζαρίδης είναι ένας άνθρωπος που γαβγίζει. Δεν μ’ ενδιαφέρουν όμως εμένα τα γαβγίσματα. Τα βλέπω και γελάω». Τα παίρνουμε τοις μετρητοίς αυτά που διαβάζουμε. Αλλά ποιος δεν ξέρει και δεν νιώθει ότι η ελευθερία είναι αναβαθμός πολιτισμού! Όμως η ελευθερία των λόγων οδηγεί μερικές φορές στη βιομηχανία παραγωγής των μέσων για την εξόντωση του άλλου…

Ο κ. Λαζαρίδης είναι πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων και γι’ αυτό τον τιμούμε. Δεν θα κρίνουμε εδώ την συγγραφική του προσφορά στο ελληνικό θέατρο ή στον ελληνικό κινηματογράφο (που τέλος πάντων, είναι αρκετά σημαντική) αλλά γνωρίζουμε ότι σήμερα μάχεται σθεναρά υπέρ του ελληνικού έργου και γι’ αυτό οι συνάδελφοί του θεατρικοί συγγραφείς τον έκαναν πρόεδρο. Άλλωστε επικαλείται –και καλά κάνει– τον ιδρυτικό νόμο το Εθνικού Θεάτρου. Νιώθει κανείς ότι περισσότερο και από την εποχή εκείνη της ίδρυσης του Εθνικού, δηλαδή το 1930, σήμερα είναι αναγκαία η υποστήριξη του ελληνικού έργου. Εδώ κινδυνεύουμε να χάσουμε τη γλώσσα μας από την εισβολή και επικράτηση της αγγλικής γλώσσας και των ξένων ηθών και όμως δεν υπάρχει από πουθενά αντίσταση! (Εντάξει, μην αρχίσουμε τώρα να μιλάμε για πολυπολιτισμικότητες και τα τοιαύτα – το κρατάμε για την επόμενη)…

Μπορεί, λοιπόν, να ηχεί μονότονα η επίκληση στο φιλότιμο κάποιων για το ελληνικό έργο, όμως το ελληνικό θέατρο είναι ένας κηπάκος από πρασινάδες και οπωροφόρα δέντρα, άντε και πλατάνια και έλατα και πεύκα, ένας κηπάκος μέσα στον οποίο είναι δύσκολο αν όχι αδύνατο να φυτρώσουν εκείνα τα φυτά (τεϊόδεντρα) απ’ όπου παράγεται το τσάι! Κι αν παραιτηθούν οι ίδιοι οι θεατρικοί συγγραφείς από τα δικαιώματά τους, θα πρέπει όλοι όσοι αγαπούν το ελληνικό θέατρο να το υπερασπιστούν!