Περιμένοντας εκείνον που... δεν θα έρθει ποτέ!!!!

Όταν ο Σάμουελ Μπέκετ έγραφε το «Περιμένοντας τον Γκοντό», δεν φανταζόταν ότι θα υπάρχουν άνθρωποι που μια ζωή θα τον περιμένουν!!!! Αυθαίρετες σκέψεις κάνω σε σχέση με το φοβερό αυτό έργο, αλλά προσπαθώ να ταιριάξω το νόημά του με τη στάση κάποιων μεμψίμοιρων, που είναι μονίμως παραπονεμένοι, συνεχώς ανασφαλείς, περιμένοντας από κάποιον Γκοντό να τους σώσει. Μπορεί να έχουν φτάσει στο έσχατο σκαλοπάτι του απελπισμού και να φοβούνται το αύριο, αλλά δεν κάνουν κάτι για ν’ αλλάξουν την ημερήσια διάταξη της ζωής τους. Και τούτο διότι δεν έχουν δημιουργήσει έναν δικό τους κόσμο με μια εσωτερικά βαθύτερη στερεότητα.

Διαπιστώνω για πολλοστή φορά ότι υπάρχουν άτομα έμψυχα και άτομα άψυχα. Αυτά τα δεύτερα μου τη «δίνουν» κατακούτελα. Έχω βαρεθεί την απόρριψη του παντός, γιατί αυτό βολεύει κάποιους κομματικούς σχηματισμούς, που κάνουν κωλοτούμπες και γίνονται θαυματοποιοί πανηγυριώτικοι. Μπορεί αυτά τα άτομα να έχουν όλα τα γνωρίσματα του ανθρώπου, όμως υπάρχει μια εξαίρεση κι αυτή είναι η «ψυχή», που παραμένει δυστυχώς μια πληγή ανεπούλωτη. Με αυτούς δεν πρόκειται ποτέ να φτιάξεις μιαν άλλη κοινωνία. Είναι και το γεγονός ότι τα άψυχα άτομα φτιάχνουν περιβάλλον για την ανάδειξη των τραμπούκων, εκείνων που εξοργίζουν την κοινή λογική.

Με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, ακολούθησε στη χώρα μας και μια υβριστική πραγματικότητα που φανέρωσε μιαν αλήθεια, ότι δηλαδή αναδύθηκε ένας κόσμος αδιόρθωτος, δηλητηριασμένος, χειρότερος από τον προηγούμενο. Πιο υποκριτής και πιο σαθρός, πιο βέβηλος και πιο αδίστακτος. Δεν βλέπω εγώ τουλάχιστον ότι πρόκειται σύντομα να γεννηθεί το καινούργιο. Στον δρόμο που έχει μπει αμετανόητα η ελληνική κοινωνία δεν πρέπει να περιμένει άλλο παρά πώς θα φέρει στο προσκήνιο όλο πιο αποτρόπαια ψυχικά όντα, εκτρώματα.

Και να σας πω ότι αυτοί που τελικά θα επικρατήσουν στο άμεσο μέλλον, ας πούμε οι δυναμικοί, δίνουν από τώρα στην πραγματικότητα τη μορφή που τους αρέσει. Δεν πάνε κι ούτε πρόκειται ποτέ να πάνε στο βάθος των προβλημάτων κι ούτε υπάρχει κάποια προοπτική για να τα λύσουν. Θα τα κλείσουν με τρόπο τεχνητό, συνοπτικό και θ’ αφήσουν τις πληγές να υποβόσκουν.

Με λύπη μου πρέπει να παρατηρήσω ότι οι Έλληνες δεν έχουν περάσει απ’ όλους τους βαθμούς της δοκιμασίας που φωτίζουν και εισάγουν στην ωριμότητα. Και φέρνω ως παράδειγμα τους νέους φοιτητές [;;;] που πριν λίγες μέρες μπήκαν με το έτσι θέλω στην πρυτανεία, διέκοψαν την συνεδρίαση, δεν επέτρεπαν στους συγκλητικούς να βγουν έξω και συνεχίζουν να φωνάζουν ότι μόνο με αυτούς μπορεί να λειτουργήσει η Σύγκλητος, είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα ανωριμότητας. Κι εγώ λέω το απλό, ότι δηλαδή ο επαναστατισμός αυτών των νέων μπορεί ν’ αποκτήσει κάποιο νόημα εάν και εφόσον ξεφορτωθεί τις προλήψεις του ηροστρατισμού, του μηδενισμού, του νηπιακού πείσματος, του πνευματικού μπλαζεδισμού, και συνειδητοποιήσει την ανάγκη όχι ν’ απορρίψει τον κόσμο, αλλά να τον σώσει…