Ανήκω στη λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου!!!!

[Με το τζάκετ της εποχής, στο εδώλιο, κυνηγημένος από τον αστυνομικό "Τανάλια". Δεν χρειάζονται λεπτομέρειες. 'Αλλωστε, οι φίλοι μου Στέφανος Τζουμάκας και Τάσος Γουδέλης ξέρουν. Θα τα πούμε άλλη φορά. Με το ύφος αυτό και την ένδυση δεν έχω άλλη φωτογραφία κι έτσι αναγκαστικά... αυτοπροβάλλομαι]

Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν όλοι κάνουν απολογισμούς των προσωπικών τους πεπραγμένων. Και τούτο έχει μια κάποια σημασία διότι ο απολογισμός προφανώς μας οδηγεί στο να βλέπουμε αν έχουμε κάποιο χρέος στον εαυτό μας ή στους συνανθρώπους μας. Μην πάει ο νους σας τώρα στο [βιώσιμο ή μη] χρέος της χώρας στους δανειστές. Από την ημέρα της συγκρότησης του ελεύθερου ελληνικού κράτους…. ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ δανειστές!!! Κατά την ταπεινή γνώμη μου κακώς ασχολούμαστε συνεχώς με το θέμα αυτό. Θα μου πείτε ότι ασχολούμαστε στο μέτρο που υποχρεωνόμαστε κι εμείς να πληρώνουμε γενικώς χρέη προς το κράτος μας. 

Τέλος πάντων, ας απεγκλωβιστούμε για λίγο από αυτό το βασανιστήριο για να δούμε λίγο καθαρότερα τη ζωή μας. Ο κόσμος αλλάζει τόσο γρήγορα. Και πρέπει να πω ότι δεν έχω μετανιώσει για πολλά πράγματα. Η ιστορία η δική μου και των περισσότερων – της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού – είναι γεμάτη αγώνες, περιπέτειες, δοκιμασίες και είμαι βέβαιος ότι τίποτε δεν πήγε χαμένο, τίποτε δεν έπεσε στο κενό. Δεν συμμερίζομαι τους καταστροφολόγους, τους μηδενιστές και τους κάθε λογής απαισιόδοξους που μαυρίζουν την καθημερινότητά μας. Και είναι φυσικό να ισχυριστώ ότι δεν έχει μεγάλη αξία το τελικό απόφθεγμα, αλλά το βίωμα που το γέννησε, το οποίο και δεν μεταβιβάζεται.

Κι εγώ, ανήκω σε μια γενιά που εισέβαλε στη ζωή μ’ έναν αέρα ενθουσιασμού και μεταρσιώσεων. Υπάρχουν όμως και κάποιες γενιές που τρύπωσαν άτολμα από την πόρτα και άλλες που χίμηξαν έξαλλες, αποφασισμένες να τα κάνουν γυαλιά-καρφιά, χωρίς φυσικά να ξέρουν για ποιο λόγο ή – κι εκεί είναι το χειρότερο – γιατί νόμιζαν ότι ξέρουν!!!! Εγώ… εγώ δεν πρόκειται να κηρύξω κάποια επανάσταση. 

Ανήκω στη λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου, τη γενιά που συκοφαντήθηκε όσο καμιά άλλη, επειδή βρέθηκαν κάποιοι να προδώσουν τις ιδέες μας. Αλλά τώρα, θα συμπληρώσω ότι υπάρχει μια σοφία στο ανθρώπινο φαινόμενο να φεύγει κάθε γενιά με τον κόσμο της, τις αξίες του, τις πλάνες του, τις μωρίες του, τις εξάρσεις του, τις αθλιότητές του. Ακόμα κι εκείνη την ματωμένη σημαία που την περιφέρουν κάθε χρόνο θα πρέπει να την βάλουν στο μουσείο. Και το λέω αυτό γιατί νιώθω ότι τα δικά μας λάβαρα είναι πια κουρελιασμένα και ανίκανα να φτεροκοπήσουν. Ό,τι ήταν να πούμε και να κάνουμε, πάει, ειπώθηκε και έγινε. Οι τωρινοί θέλουν να κάνουν το πείραμα της σωτηρίας της χώρας;;; Ε, ας το κάνουν. Κανείς δεν μπορεί να τους εμποδίσει. Άλλωστε, αυτό γινόταν πάντα.