ΚΑΙ ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΠΟΥ ΦΤΑΣΑΜΕ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΑΛΦΑ ΤΟΥ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥ;;;;;

Έχετε καταλάβει ή όχι ότι πάντοτε ξεγελιόμαστε γενικεύοντας τα προσωπικά ενδιαφέροντά μας;;;; Ας αφήσουμε τη χώρα μας που έχει ένα υψηλό ποσοστό αγραμμάτων - κι εδώ νοούνται όχι όσοι δεν ξέρουν γραφή κι ανάγνωση αλλά όσοι δεν έχουν κανενός είδους πνευματική εγρήγορση.

Και για να μην αρχίσουν  οι ενστάσεις, σας λέω ότι το μεγαλύτερο τμήμα του πλανήτη από τι κατοικείται;;; Από πνευματικά υπανάπτυκτους. 

Δείτε και τη γειτονική μας Τουρκία που την κυβερνάει ένας άνθρωπος που ζει στον Μεσαίωνα - αναφέρομαι φυσικά στον Ερντογάν. Μην βλέπετε τους εν εγρηγόρσει Τούρκους που ζουν στις μεγάλες πόλεις - η πλειοψηφία εκείνων που ζουν στα βάθη της Ανατολίας, τι είναι;;;

Τα γράφω αυτά για να μην ασχοληθώ με τις πολιτικές εξελίξεις... 

Μπορεί ο άνθρωπος να φτάνει και μέχρι το άλφα του Κενταύρου, αλλά είναι δυστυχής όταν δεν μπορεί να κουμαντάρει την καθημερινότητά του στον πλανήτη Γη!!!!

Προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε οι άνθρωποι και αμέσως προβαίνουμε σε μια ασύνειδη επεξεργασία, μεταφράζοντας σε δική μας γλώσσα, σε δικές μας έννοιες τα πάντα. Αυτό φυσικά σημαίνει ότι σε διαφορετική περίπτωση ότι ο κόσμος γύρω μας δεν είναι εκείνος που βλέπουμε, νιώθουμε κι ακούμε. Είναι κάτι διαφορετικό, άγνωστο. Και γι’ αυτό, μιλώντας με τους άλλους, μιλάμε με τον εαυτό μας, αφού οι άλλοι για να γίνουν ορατοί φοράνε αναγκαστικά της στολή που τους φτιάξαμε, και που είναι κομμένη και ραμμένη στα δικά μας μέτρα.

Έτσι καταντάμε να κάνουμε ένα θλιβερό, φορτικό και απελπιστικό μονόλογο, όπως είναι ο μονόλογος ενός φυλακισμένου στην απομόνωση, που στήνει κουβέντα με τον εαυτό για να μην τρελαθεί. Κι αν υπάρχουν κάποιοι που ταιριάζουμε, συνδιαλεγόμαστε μεταξύ μας οι συγκρατούμενοι και δεν συνδιαλεγόμαστε με τον κόσμο. Το μόνο που ακούμε πίσω από τους τοίχους της δικής μας φυλακής είναι ένα μπερδεμένο βουητό. Κι έτσι εμείς οι από μέσα δανείζουμε ο ένας στον άλλον την πείρα του, τις γνώσεις του, τα μέσα του…

Είναι όμως και κάποιες φορές που εδώ μεταχειριζόμαστε λέξεις δίχως ήχο για έννοιες δίχως σύσταση εννοιολογική, στην προσπάθειές μας να υπερβούμε την άθλια καθημερινότητα και να εφεύρουμε ερείσματα ζωής. Και είναι δύσκολο να συντονιστούμε με τον βηματισμό αυτής της ανόητης εποχής.