Αντικομφορμισμός ή απύθμενη βλακεία;;;;

Εκείνο που έχω προσέξει και ιδιαίτερα με στεναχωρεί, εδώ στο διαδίκτυο, είναι όχι τόσο η «ορθογραφία» των λέξεων που κατατίθενται με άνεση, όσο η ορθογραφία της ψυχής. Και δυστυχώς ούτε το ένα υπάρχει ούτε το άλλο. Συναντάω την έκπαλαι παράδοση της ανορθογραφίας που αποτυπώνει τον «αδάμαστο» ατομικισμό της ράτσας. Ο καθένας έχει την εντύπωση ότι κρατάει τη σφραγίδα της δωρεάς. Σε άλλη περίπτωση θα μιλούσα για αντικομφορμισμό. Αλλά, φευ, πρόκειται για απύθμενη βλακεία.

Έχω διαπιστώσει, στην καθημερινή διαδικτυακή συνάφεια, ότι ο καθένας χρησιμοποιεί τα πιο ευτελή και απαράδεκτα μέσα για να προβάλει τις θέσεις/απόψεις του, αδιαφορώντας αν με τον τρόπο αυτό εκφυλίζεται σε αρνητικό πείσμα, σε στείρα αντιδικία, σε απλή αντίδραση. Μιλάμε δηλαδή για νοσηρή κατάσταση. Και θα δεχόμουν το πνεύμα αντιλογίας, αλλά όταν γίνεται μαχητική αντίθεση που φθάνει μέχρι τη ρυπαρότητα, αφού δεν υπάρχουν ιδεολογικά ερείσματα, τότε υπάρχει πρόβλημα. Δυστυχώς δεν υπάρχει πολιτική αγωγή. Δεν μπορώ τα παιδιά και μάλιστα όταν είναι «μεγάλα παιδιά» να μαζεύουν από το δρόμο χαλίκια και να πετροβολάνε. Διότι διαπιστώνω με λύπη μου ότι δεν υπάρχει ευθύνη και ανδρισμός, αλλά μονάχα διάθεση και ηθική αλητοπαίδων.