Η ανάγκη ή το προαίσθημα ενός θεού;;;;

Είναι κάπως δύσκολο να πω με βεβαιότητα αν και στην σκληρή εποχή μας είμαστε σε θέση να νιώσουμε τη Μεγάλη Εβδομάδα, την ώρα τούτη της χρονιάς που κάποτε ήταν μοσκοβολημένη  από λιβάνι κι όλες τις μυρωδιές της άνοιξης! Ίσως με την αυθυποβολή να τα καταφέρουμε. Δεν χρειάζεται να δώσω εξηγήσεις γιατί πλέον λειτουργούμε μηχανιστικά και φοβόμαστε να ρεμβάσουμε, φοβόμαστε ν' αφεθούμε στο άγγιγμα του θείου λόγου, γιατί με τη δική μας συνέργεια το κήρυγμα του Ιησού μας έπεφτε βαρύ και αφήσαμε να εκφυλιστεί σε διακοσμητική ενασχόληση.

Γίναμε έρμαια της καταναλωτικής μανίας που οι ίδιοι προκαλέσαμε, διαπιστώνοντας, αργά αλλά σταθερά, ότι ο πολλαπλασιασμός των αναγκών δεν ήταν απλώς μια σταθερή κατάσταση - ήταν μια πρόοδος γεωμετρική. Τόνωσαν αυτή την κατάσταση εκείνοι που μας εκμεταλλεύονται, αλλά συνάμα και το απεριόριστα ενδοτικό στην απόλαυση που προσδιορίζει την ανθρώπινη φύση. Καταντήσαμε να γίνεται κεντρικός πόλος του ψυχικού μας βίου η ικανοποίηση των νέων απαιτήσεων της ζωής, νέων ανέσεων, κι έτσι φτάσαμε να εγκλωβιστούμε ως υποχείρια μιας κατάστασης που πλέον δεν μπορούμε να ελέγξουμε.

Τώρα, αντιμετωπίζουμε την απώλεια στοιχειωδών όρων βασικής επιβίωσης. Και το μόνο που μας απασχολεί είναι να τακτοποιούμε, όσοι έχουν αυτή τη δυνατότητα, τους λογαριασμούς μας με την εφορία, με τις τράπεζες, με το κράτος που μας δυναστεύει. Όταν οι καταναλωτικές ανάγκες αφήνιασαν, μπήκαμε δίχως να το καταλάβουμε σ' ένα κύκλωμα εξανδραποδισμού. Γίναμε προοδευτικά τοξικομανείς της ευμάρειας και τώρα πάλι δίχως να το καταλάβουμε από την έκλυση μεταπέσαμε στον... ασκητισμό!!!!

Γι' αυτό και βλέπουμε τ' αλλοπρόσαλλα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων και κάποιοι από μας, αλαφιασμένοι, αναζητούμε τρόπο σωτηρίας, διότι η μάζα χαμένη έχει εθιστεί στα παραισθησιογόνα... Εννοώ ότι διαβάζουμε τα διάφορα νούμερα και απορούμε για τις διαθέσεις του εκλογικού σώματος που σα να μην ξέρει τι θέλει. Μη μου πείτε πάλι για τους πολιτικούς και τα κόμματα που... κατέστρεψαν την Ελλάδα κι όλες αυτές τις μπαρούφες. Η ευθύνη πάντα επιμερίζεται, είναι ατομική και όχι συλλογική. Αλλά έχω ξαναπεί ότι σήμερα βρισκόμαστε στο έλεος των ημιμαθών, των καιροσκόπων, των τυχοδιωκτών κι εκείνων που τροφοδοτούν με ψευδαισθήσεις  τον λαό.

Οι μέρες τούτες των Παθών ίσως δώσουν μια μικρή ευκαιρία σε όσους θέλουν να σκέφτονται, να ξαναδούν με καθαρή ματιά την κατάσταση για να μη γίνουν χάντρες στα κομπολόγια εκείνων που εμπορεύονται τα όνειρά μας. Και φυσικά δεν μπορώ να ξέρω ή να συμπεράνω με βεβαιότητα, λόγω της ιερότητας των ημερών, αν ορθρίζει για τον άνθρωπο η ανάγκη ή το προαίσθημα ενός θεού...