Παρακολουθώ τις καθημερινές διεργασίες στο χώρο της πολιτικής και ομολογώ ότι έχω ζαλιστεί από τις μετακινήσεις φίλων και γνωστών από το ένα κόμμα στο άλλο. Προφανώς αυτό σημαίνει πως ο σημερινός άνθρωπος έχει αρχίσει να δυσπιστεί και στη λογική και στα αισθήματα του νοήματος της προσωπικής του ζωής.
Έχω πειστεί πως ο ίδιος ο εαυτός μας είναι συχνά αντιφατικός και μυστηριώδης, κρύβει μέσα του το αίνιγμα που δύσκολα μπορεί να ξεκλειδώσει ο άλλος, ο διπλανός. Υπάρχει η ασυνεννοησία με τους τρίτους που δημιουργεί την αίσθηση της απομόνωσης και την συνεπόμενη αδιαφορία για την αποκατάσταση των θεσμών της επαφής - εξού και η αγέρωχη ερμητικότητα και η κλειστή συνομιλία με τους εαυτούς μας. Έχω ξαναγράψει για τον αναχωρητισμό που σε κάποια φάση της ζωής μας μπορεί να είναι μια λύση απελπισίας, αλλά δεν είναι η ενδεδειγμένη λύση.
Ωστόσο, είμαι αναγκασμένος να πω ότι το όνειρο είναι τραυματισμένο από μνήμες κι εμπειρίες και μένει κι αυτό αποξενωμένο, όπως το όνειρο ενός Ροβινσώνα χωρίς προσδοκία σε ακατοίκητη γη. Παρ' όλ' αυτά, και ονειρεύομαι και αναπολώ αλλά είμαι και εν εγρηγόρσει. Δεν με απασχολεί η φυγή από την πραγματικότητα. Μπορεί η φυγή να παρουσιάζει κάπου-κάπου τα ελαφρυντικά της, αλλά είναι μια κατάσταση παροδική. "Φεύγουν" όσοι δεν τολμούν ή όσοι αισθάνονται αρκετή νωχέλεια για να επιχειρήσουν κάτι, έστω με αποτυχία. Μια σύνθεση χρειάζεται για να επιχειρηθεί την κατάλληλη στιγμή., αφού κλήρος του ανθρώπου είναι να μάχεται.
No comments:
Post a Comment